بر خیز رفیق!
شــــــــرم است اگــر دوبــاره یکجـا نشویم
بـر خلــــقِ وطـــــن امیــــــدِ فــــردا نشویم
اشــرار بچــه هــا خُشک و تــرِ ما سوختند
یـــک مُشــتِ قــوی بــه پـــوزِ یغمــا نشویم
حیــفــــا کــــــه چنیــن زار و مخنـــث مانیم
ماننـــــدِ شفـــق روشـــن و یکتـــــا نشویم
تا کی؟ من و تو دشمنِ خــــود شـاد کنیم؟
با درسِ زمــــان عــاقــــل و دانـــــا نشویم؟
از خــونِ وجـود خانــــه ی دشمن سازیـــم
در خانـــه ی خـــــود رفیــق و همتـا نشویم
آتـــش زده انـــد غــــرور و پـاکـــی وطــــن!
مـا چــاره گـــر و ساحــــــل و دریــا نشویم
“عیــن” پــاره نمـود و “غیــن”بازیچه ی خود
از خــــوابِ گــــران دوبــــاره بر پـــــا نشویم
هم سر بدهیم و هم به خصم “سنگر” خود
از تـــــــرسِ رقیب زنــــده و گویـــــا نشویم!
نور «سنگر»