من و ماهـی و دریــــــا گریه کردیم
تمــامِ شب ز ســــــودا گریه کردیم
تمــامِ شب ز ســــــودا گریه کردیم
گلـــوی آسمـــان زین بغـــض ترکیـد
بـــــــــروی نعــشِ دنیــا گریه کردیم
بـــــــــروی نعــشِ دنیــا گریه کردیم
کشیدیم نقشــه ی افغــان ستان را
برای خلــــقِ آنجـــــــــا گریه کردیم
برای خلــــقِ آنجـــــــــا گریه کردیم
دمی سوگنامه ازشهنامه خواندیم
دمی پـــــــــای اهــــورا گریه کردیم
گریستیم شوکــــتِ بربـــــــاد رفتـه
ز باختــــر تا هریــــــــوا گریه کردیم
به صلصال قصه ی شهنامه گفتیم
به تندیس های بــــودا گریه کردیم
خراسانِ بـــزرگ و سرنوشتــــــش
ز کابــــل تا بخـــــــــــارا گریه کردیم
هجومِ قــــومِ وحشی عــــــــرب را
به کوه و دشت و صحرا گریه کردیم
تخــارِ سوخته را از خشـــمِ چنگیز
مجســـم کــــــرده برپا گریه کردیم
ز انگلــیس تا شیاطیــــنِ شمالی
دوصـــد نفریــــــن گویا گریه کردیم
مُـــرور کردیـــــم جنایاتِ مجاهــــد
از اینجـــا تا ثریـــــــــــا گریه کردیم
رقت بـــار فتنـــــه هـای طالبـان را
به پیـــــشِ گـــوشِ دارا گریه کردیم
سکوتِ “سنگـــر” و یــــــــارانِ او را
برای نـــــــسلِ فــــــردا گریه کردیم
نور”سنگر”
به راهــیـان امـیــد و مـبــارزه
در سینه ی هـر لاله ی فــــردا نشانِ ماست
تقدیـــر رزم و فتـــح و شهــامت از آنِ ماست
سرســـبزی دروغ و خیانـــــت گــذشتنیست
لبخنـــدِ نو بهــــــار به فصلِ خـــــــزانِ ماست
اندیشــــه هــــای کهنـــــه ی سرمایـه میرود
تاریــــخ صادقـــــانه تریــــــن هم زبانِ ماست
نیرنگِ شیــــــخ پیـــر و جهــــــــاد و جهالتش
محکومِ مُشتِ بستــه ی نسلِ جوانِ ماست
تکبیرِ اتحــــــاد و مســــــــاوات و هـــــم دلی
پــــــژواکِ پُـــر طنین به مــــــوجِ روانِ ماست
با هم اگــــر شویـــــم به میهن پــــــدر رفیق
مادر به مهــر و عاطفه کُمــــک رسانِ ماست
برخیز تا به خانــــه ی خورشیـــــد ره کشیم
این “سنگـــــر” حقیقتِ جنـــگِ زمان ماست
نور “سنگـــــر”