نوشته و برگردان های صبور سیاسنگ در رابطه به ببرک کارمل و تاریخ ح.د.خ.ا

ترکی، پاکستانی یا افغانستانی؟
[][][][] بخش هفتم [][][][]

محمود: در باره آمدن رژیم کمونیستی چه فکر میکردید؟
حکمتیار: اگر داوود اشتباه نمیکرد، برای کمونیستها دشوار بود قدرت را به دست بگیرند. درین مرحله ما در اردو خیلی منظم بودیم و چنان نیرومند که کمونیستها فکر میکردند بهتر است نهضت اسلامی با داوود درگیر شود، نهضت به اقدام مسلحانه از طرف اردو متوسل گردد و ما درین میان با استفاده از فرصت هر دو را بکوبیم و قدرت را به دست بیاوریم.

حفیظ ‌الله امین در یک رساله نوشته‌بود: «تصمیم نداشتیم که از خود آغاز کنیم. منتظر بودیم که گویا نهضت اسلامی علیه داوود آغاز کند.» تا آنها تلویحاً ازین فرصت استفاده کنند؛ ولی افراد ما یکی از متفکرین بزرگ کمونیست به نام اکبر خیبر را ترور کردند. روز جنازه خیبر اعضای یکی از گروپهای ما که در شهر فعالیت میکردند، تصمیم داشتند باید این مظاهره را منفجر کنند. متاسفانه مسئول فعالیتهای شهری کابل به آنها اجازه نداد. این یک اشتباه بزرگ بود. تا کمونیستها شعارهای علیه داوود دادند، اختلافات ایجاد شده‌بود.

داوود عده‌یی از رهبران سیاسی کمونیستها را دستگیر کرد. اسنادی هم به دست آوردند که آنها پلان کودتای عسکری را رویدست داشتند. شب از رادیو کابل اعلان شد که افرادی دستگیر شدند، اسناد هم به دست آمده و در مورد سایر افراد نیز اقدامات صورت خواهد گرفت.

صاحب‌منصبان عسکری مربوط به کمونیستها ازین اعلان ترسیدند و دستپاچه شدند. روسها از طریق مستشاران روسی که در اردوی افغانستان داشتند، تصمیم گرفتند کودتا به راه افتد. صاحب‌منصبان عسکری به شمول مستشاران نظامی روس و حتا برخی از پیلوتهای روسی که از تاشکند پرواز کرده‌بودند، در عملیلت سهیم شدند و قطعات عسکری اطراف کابل را به شدت بمباران کردند، قسمتی از تانکها هم برامدند. کودتا صورت گرفت و در برابرش موقتاً مقاومت هم شد.

متاسفانه کسانی که در اردو از طرف ما تنظیم شده‌بودند، گمان میکردند که شاید این اقدام از طرف مسلمانها باشد. آنها در حالت مجهول قرار گرفتند: نتوانستند عکس‌العمل نشان دهند، نتوانستند تایید کنند، نتوانستند مخالفت کنند، نتوانستند مقاومت کنند. کمونیستها با استفاده ازین فرصت توانستند کودتا کنند. داوود سرنگون شد و آنها قدرت را به دست گرفتند.

محمود: تره‌کی‌آمد، او را از بین بردند. امین آمد، ببرک آمد. علت چه بود؟
حکمتیار: الحمدلله عرض کردم که درین وقت ما منظم بودیم و افراد مسلح تربیه شده داشتیم. در اردو هم کار ما خیلی امیدوارکننده بود. روز دوم هفت ثور مقاومت مسلحانه خود را به پیمانه وسیع آغاز کردیم. به تدریج این عملیات وسیعتر شد. در ظرف هژده ماه تقریباً قسمت بیشتر اردو به مجاهدین پیوست. صاحب‌منصبان عسکری که در سابق تنظیم کرده‌بودیم، گرچه قادر نشدند اقدام منظم برای سرنگون ساختن رژیم به راه اندازند ولی وجود شان باعث کارهای بزرگی به نفع نهضت شد. هرکدام آنها در قطعات عسکری با همه افراد خود آمدند و به نهضت پیوستند. فرقه‌ها، غندها، کندکها، با هزارها میل سلاح به مجاهدین پیوستند. در ظرف هژده ماه تقریباً اردو از بین رفت. همه به مجاهدین پیوستند. همه ولسوالیها و علاقه‌داریها آزاد شدند. طی همین شکستها، در تیم کمونیستها هم اختلاف ایجاد شد. بین خلق و پرچم اختلاف ایجاد شد. ببرک و نجیب و امثال اینان از افغانستان خارج گردیدند و به عنوان سفرا به خارج روان شدند. بعد بین حفیظ ‌الله امین و تره‌کی اختلاف ایجاد شد.

روسها میخواستند امین را از بین ببرند و بین تره‎کی و ببرک ائتلاف یجاد کنند تا اختلاف از بین برود. آنها گمان میکردند که علت عمده اختلاف حفیظ ‌الله امین است. تصمیم در مسکو گرفته شد. یکی از همراهان تره‌کی به امین اطلاع داد: “گویا در مسکو تصمیم گرفته شده که ترا از بین ببرند”. به این ترتیب، اختلافات شدید میان باند خلق ایجاد شد.

رژیم در حالتی بود که باید امروز و فردا سقوط میکرد. کابل در محاصره بود. در نظام هیچ چیز نمانده‌بود. روسها احساس کردند که دیگر رژیم قابل بقا نیست و اگر مداخله نکنند و قوه نفرستند، نهضت به پیروزی میرسد. لذا مجبور شدند که در افغانستان نیرو بفرستند.

محمود: هجوم نیروهای روسها به خاطر نهضت اسلامی بود؟
حکمتیار: روسها از سالیان قبل در نظر داشتند که با اشغال غیرمستقیم افغانستان و تسلط بر افغانستان از طریق احزاب کمونیستی و رژیم وابسته به روس به بحر هند جلوتر بروند. پس از اشغال افغانستان فاصله کمی بین آنها و بحر هند باقی میماند. پاکستان هم ضعیف است. از یکطرف هند، از طرف دیگر روس و هم اختلافات داخلی پاکستان باعث میشوند که آنها بدون درد سر به بحر هند راه بیابند. تصمیم چنان بود که این کار بدون مداخله مستقیم صورت گیرد، یعنی بدون تجاوز نظامی، از طریق کودتای عسکری و تحمیل احزاب وابسته به مسکو، این کار با تشکیل یک حکومت کمونیستی مزدور صورت گیرد. پس از اینکه مسئاله ناکام شد، کمونیسها شکست خوردند و رژیم رو به سقوط بود؛ چاره جز این ندیدند که باید مستقیماً به افغانستان قوا بفرستند و مرتکب تجاوز شوند. البته سرکوبی نهضت هدف روسها بود. چون نمیتوانستند افغانستان را اشغال کنند، به این خاطر به افغانستان قوا فرستادند.

محمود: روسها با قوای مسلح دوصدهزاری شان آمدند و فکر کردند که افغانستان را مانند چکوسلواکیا و مجارستان در چند روز تسخیر میکنند. عوامل شکست ارتش سرخ در افغانستان چه بودند؟

حکمتیار: روسها در افغانستان نتوانستند پلان خود را مرحله‌وار و در وقت مناسب تطبیق کنند. رشد روزافزون نهضت اسلامی باعث شد که روسها در مورد افغانستان عجله به خرج دهند و قبل از فرارسیدن وقت مناسب اقدام کنند. کودتای عسکری شان قبل از وقت بود. حزب کمونیست ضعیف بود و این استعداد را نداشت که افغانستان را کنترول کند، لذا با مشکلات مواجه شدند. مراقبت از بین میرفت و تجاوز عسکری شان نیز در نتیجه شکستها بود. پس ازینکه دو حزب کمونیستی در افغانستان از ملت تجرید شدند، سرکوب شدند و با شکست روبرو گردیدند، آنها برای زنده نگهداشتن حزب نیمه‌جانی که در حالت نزع بود، قوه فرستادند.

محمود: به عنوان یک پاکستانی میخواهم بدانم که روابط میان افغانستان و پاکستان بعد از آزادی افغانستان چگونه خواهد بود؟ مسئله پشتونستان چگونه خواهد شد؟ زیر این قضیه را انگلیسها میان ما خلق کردند.

حکمتیار: همانگونه که اشاره کردید انگلیسها بعد از بیرون کشیدن قوا از کشورهای مستعمره، قضایایی را میان آنان به میراث گذاشتند، قضایایی که همیشه باعث ایجاد کشمکشها و درگیریها میان کشورها میشوند. میان افغانستان و پاکستان مسئله پشتونستان؛ میان هند و پاکستان مسئله کشمیر؛ همچنان میان ایران و افغانستان و میان عراق و ایران … تا به این وسیله عامل نزاع و کشمکش همیشه میان این کشورها باقی باشد.

با خط دیورند اقوام و قبایل واحدی را تجزیه کردند و مسئله را به حیث قضیه متنازع فیه میان افغانستان و پاکستان جا گذاشتند. روسها سعی کرده‌اند تا ازین مسئله به نفع خود استفاده نمایند. مسکو از زمان تاسیس پاکستان با موجودیت این کشور به عنوان یک کشور مستقل مخالفت نموده و حکومات منحط و وابسته در افغانستان به اشاره روسها مسئله پشتونستان را عنوان کرده‌اند. داعیه پشتونستان همیشه برای ارضای روس و هند عنوان گردیده‌است. روس میخواهد پاکستان را تجزیه کند، به فکر تجزیه افغانستان نیز میباشد، میخواهد مناطق دو طرف هندوکش را به عنوان ریاستهای مستقل درآورد، سند و پنجاب را تجزیه کند، قسمتی را به هند واگذار کند و یک قسمت دیگر تحت سیطره روسها باشد تا به این‌صورت کشورهای مستقل و نیرومند در منطقه از میان برداشته‌شوند و راه برای روسها تا بحر هند باز گردد.

سیاست ما در رابطه با پشتونستان همیشه چنین بوده‌است: اگر در پاکستان رژیم اسلامی حاکم باشد و در افغانستان نظام اسلامی حاکم نباشد، ترجیح میدهیم پشتونستان با پاکستان باشد. اگر در پاکستان حکومت غیراسلامی و در افغانستان نظام اسلامی حاکم باشد، ترجیح میدهیم پشتونستان با افغانستان باشد. اگر در هر دو کشور نظام اسلامی حاکم باشد، ترجیج میدهیم مرز از میان برداشته‌شود و دو کشور مبدل به یک کشور گردد. دیگر مسئله‌یی به نام پشتونستان وجود نخواهد داشت.

[][]
پایان

در پیرامون آنچه در هفت بخش سخن بسیار است:

1
محمود کیست: ترکی؟ پاکستانی یا افغانستانی؟ اگر نشست با گزارشگری که کتابش در فبروری 1988 پخش شد و با شتاب و تلاش ناکام از پشاور واپس گردآوری گردید، در جنوری 1988 یا حتا در نیمه دوم 1987 بوده‌باشد، چرا از رهبری نجیب‌الله در آن پرسشی نیست؟ زیرا محمود میپرسد: «تره‌کی ‌آمد، او را از بین بردند. امین آمد، ببرک آمد. علت چه بود؟» وگر گفت‌وشنود پیش از اپریل 1987 و مثلاً در 1986 یا 1985 بود، چرا ماهها/ سالها پنهان نگهداری شد و ناگهان هوای چاپخانه کرد؟

2
بدون سند شنیده‌ام که فردای پخش این جزوه، سه تن از آدمهای برجسته حزب اسلامی به اتهام بیدقتی (نادیده گرفتن واژه “ترکی” در کنار نام آقای محمود در پشتی و عبارت “به عنوان یک پاکستانی” در پرسش هفتادوششم)، از کار در جریده “شفق” برکنار شدند: فدامحمد فایض، محمد رحیم خنجر و فضل مولا لتون.

3
اگر گلبدین حکمتیار دروغگوست، چگونگی کشته شدن سیدال سخندان و میر اکبر خیبر از زبان وی نباید راست باشد. وگر مسئولیت ترور خیبر را چنین آشکار به دوش “افراد” خود انداختن درست باشد، از کجا میتوان گفت: پاسخهای دیگرش دروغ اند؟ مگر اینکه راست و دروغ آدمها را با سود و زیان خود اندازه بگیریم.

4
با ضدونقیض‌ گویی پاسخهای گلبدین حکمتیار، به ویژه خودشیفتگی/ خودستایی وی کار ندارم. هر آدمیزاد – و خودم بیشتر از دیگران – آگاهانه یا ناآگاهانه قربانی و قهرمان همچو خوی ناشایست خویشتن هستیم. شگفت اینکه از دیگران را زودتر میبنیم و از خود را هرگز یا کمترین؛ ولی برچسپهای – درست یا نادرست – زیرین به نشانی او را بیهوده میدانم: رقاصه، بدکاره، فاسدالاخلاق، بیریش صوفی کریم سرخه کرنکار و … چرا؟

حکمتیار و هر زنده یا مرده دیگر با پایین‌تنه خویش چها کرده و چها میکنند، به من چه؟ مهم این است که با سرنوشت مردم چه کرده و چه میکنند. از همین‌رو، لغزشهای گفتاری، نوشتاری و کرداری فلان شخصیت سیاسی/ اجتماعی هرگز برایم سوژه نمیشوند.

گیریم محمد داوود شعر اقبال را در 1973 درست میخواند، حامد کرزی در 2014 نمیگفت “ما شیر هستیم شیر” و اشرف غنی در 2016 کسی را “بچه خر” نمینامید، آیا آنگاه “رهبران خردمند” میبودند و از هر نگاه ستودنی؟

5
اندی شیپ‌سوویاک را به یاد دارید؟ همان گزارشگر و عکاسی که از سوی شورای نظار “اندی پولندی” و از سوی حزب اسلامی “اندیوال مسعود” نامیده میشد؟ همانی که از سوی حزب اسلامی – به گناه گرایش به راه مسعود – در روستای کانتیوه نورستان (اکتوبر 1987)، هنگامی که خواب بود با تخته سنگ کشته شد؟ سی‌وشش سال داشت. همسرش – کریس گریگوری – میگوید: شاید هزار بار از خود پرسیده باشم: سنگ چه اندازه بزرگ باشد تا جمجمه آدم را یکباره پاشان سازد؟

اگر فراموش کرده‌باشید، هوش تان را برچسپ ناتوانی نزنید. هرچیز را نمیتوان همیشه به یاد سپرد. گوگل برای چیست؟ نامش را تایپ کنید، دهها لینک آگاهی‌دهنده نمایان میشوند. سرگردانی دارد؟ هر جست‌وجو یک خرده سرگردانی دارد.

کانتیوه زیر نگین حاجی عبدالغفور قوماندان سرشناس حزب اسلامی بود. کوتاهتر بنویسم؟ حاجی عبدالغفور زرداد فریادی نورستان بود. نامبرده یک نماینده همچهره داشت به نام قوماندان عبدالرشید. پیشبینی تان بجاست. برادر جوانترش بود. اگر او پشاور میرفت، عبدالرشید فرمانروا میشد.

پشت پرده را خداوند میداند. میگویند: حاجی عبدالغفور به پاداش کشتن اندی پولندی نوازشها دید، چه به گفته خود شان “گماشته سی‌آی‌ای و نیز جاسوس احمدشاه مسعود را جهنم” فرستاده‌بودند.

آیا پخش و گردآوری گفت‌وشنود بالا پیوندی با کشتن اندی شیپ‌سوویاک و تلاشهای کریس گریگوری برای به دادگاه کشاندن گلبدین حکمتیار در 1988 نخواهد داشت؟

ایکاش یا شبانه روز بیشتر از بیست‌وچهار ساعت میداشت یا هفته زیادتر از هفت روز میبود، تا باز هم باهم میخواندیم.

[][][]
کانادا/ بیست‌ویکم دسمبر

دراکولا: قصاب قرن
[][][][][][][][][][][][]

نویسنده: برمک کابلی

آیا اجازه میدهی بدون اجازه‌ات نفس بکشم؟ میگذاری بدون فرمانت راه بروم؟ خشمگین نمیشوی اگر در بستر خواب، کودکانم را بدون هراس ببوسم و در گوش همسرم بگویم: دوستت دارم؟

برای من که پاکباخته‌یی بیش نیستم، چنین کاری کمال شجاعت است. با اینهم، میترسم با چشمان خونین و خشمگینت ظاهر شوی، پرده‌ها را با خشونت پس بزنی و انگشت روی ماشه، داد بکشی: چه کسی به تو اجازه داد بی‌اجازه نفس بکشی، به زنت اظهار عشق کنی و کودکانت را با اطمینان ببوسی؟

دراکولا! ای که بر تفنگها و شمشیرها حاکم هستی! میدانم میتوانی رشته‌های زندگی مردم را با تیغ کین آسان پی‌کنی و هست‌وبود دودمانها را برباد دهی. آیا میتوانی بگویی چنین حقی را به تو که داده‌است؟ اگر نمیدانی به دستان خونالودت نظر کن. به سرانگشت سبابه ناپاکت که بوی باروت میدهد، به آن آهنهای سخت سخنگو که از دهان شان شعله نابودی زبانه میزند و با صفیر مسلسل گلوله‌ها تسلسل نفسها را قطع میکند.

دراکولا! شنیده‌ام دم از حق میزنی، از حق خود و دیگران، از حق گرگ و گوسفند و میکوشی این دو را با هم آشتی دهی و نگذاری آب زور سربالا رود. زهی سعادت! برای گوسفند بشارت بزرگ است. از جانبش قول میدهم که قانع باشد، اما آیا از طرف گرگ تعهد میکنی که پا از گلیم فراتر نگذارد و با گوسفند برادری کند؟ شکی نیست که چنین کار بزرگ از تو ساخته است. زیرا هوشیارترین هشیاران هستی. آفرین بر کسی که فکر میکند حق قابل تقسیم است و گرگ و گوسفند میتوانند با هم برابر و برادر گردند؟

دراکولا! نکند وارث دزد مشهور باشی، همانی که حق را با ابعاد تخت خوابش اندازه میگرفت و با ساطور قصابی درازتران را کوتاه و کوتاهتران را دراز میکرد تا با تخت خواب همسان گردند. بدون تردید ترازوی برتر ازین وجود ندارد. تا میتوانی آدمها را در تخت خوابت قالب کن تا حق به حقدار برسد!

دراکولا! تو که روزها را در قفس تنگ دلتنگی قالب کرده‌ای، تو که دریچه‌ها را به روی ماه و ستارگان بسته‌ای و تو که خورشید امید را در دل آدمها کشته‌ای، میتوانی وارث برحق آن دزد یونانی باشی.

تخت خواب و ترازو و مسند قضاوت را مبارک باد میگویم و از جانب گوسفند قول میدهم که شاد باشد و باور کند که دیگر آب زور سر بالا نمیرود. (کابل/ اول حوت ۱۳۵۷ [20.02.1979])

[][]
روزنامه “حقیقت انقلاب ثور”
بیستم جدی ۱۳۵۸ [10.01.1980]
بازتایپ: س‌س

دراکولا و همزادش
[][][][][][][][][]

نویسنده: برمک کابلی

آیا برمک کابلی را میشناسید؟ آیا میدانید که پس از پخش نخستین بخش داستان “دراکولا و همزادش” هزاران نسخه روزنامه “حقیقت انقلاب ثور” (ارگان دولتی جمهوری دموکراتیک خلق افغانستان) با شتاب فراوان از کابل و گوشه‌های دوردست افغانستان واپس گردآوری و سوزانده شدند؟ آیا آگاهی دارید که پیشین همان روز [شنبه، نهم حمل ۱۳۵۹/ 29 مارچ 1980] بر مدیر مسئول این روزنامه چه گذشت؟ داستان پوره “دراکولا و همزادش” چه شد و اکنون در دست یا در حافظه کیست؟ آیا “دراکولا و همزادش” با رمان “بازوی بریده” دکتور اکرم عثمان پیوند دارد؟ چه کسانی برمک کابلی را به رگبار شش گلوله بستند و چرا؟

اگر میخواهید بنویسید، با سپاس فراوان خواهم خواند و اگر میخواهید بخوانید، خواهم نوشت.

کانادا/ ششم سپتمبر 2016
[][]

دراکولا طالب‌العلم متفلسف، عالم‌نما، پوچ‌مغز و نارسیست بیزار از قیل و قال اهل مدرسه، با گامهای نااستوار در جست‌وجوی خلوتخانه است. کتابهایی زیر بغل دارد، کتابهایی با جلدهای چرک و چرمی: “یاسا”ی چنگیز، “شهریار” ماکیاول و “نبرد من” هتلر.

چه گرانبها رساله‌ها و چه پربها منابع و ماخذی! همه تکیه‌گاه روان بی‌آرام و آشفته دراکولاست. گاهگاه آنها را ورق میزند و رمزی از رموز زندگی را فرامیگیرد؛ اما این بار کتابها گنگ و مبهم اند و گره از کار نمیگشایند. چه باید کند؟ به چه کسی رجوع نماید؟ کجا برود که آتش دلش فرو نشیند و غمش کاهش یابد؟

بر لب آبگیر میرسد، بر لب آبگیر کوچک و زلال که همچون جام جمشید و آیینه سکندر جهان را بدون غل‌وغش انعکاس میدهد. دراکولا مینشیند و صورت وهمناکش را در آیینه آب تماشا میکند. سبیلهایش را، چشمان حیله‌گر، کینه‌جو و تنگش را، ابروان پرپشت و سیاهش را و چهره استخوانی و پهن و سرخگونش را.

دهانش بوی الکول میدهد، بوی الکول دوآتشه. تند تند نفس میزند، چون پلنگ تشنه که در حسرت بوی خون له له زند، لبهایش را از خشم میجود و بر روی آب تف می اندازد، زیرا از پاکی متنفر است. کثافات آگنده از بوی کباب جگر و الکولش چون لکه‌یی بر سطح شفاف وصیقلی چشمه مینشنید. از خشم زیاد دندان به دندان میساید و نیشهای بران و چرکینش حریر شفاف آب را میدرد.

دراکولا تنهاست: تنهای تنها، مثل یک جغد که بیزار از روشنایی و روز و خورشید در خلوت ترسناکی کمین کند و چشم انتظار طعمه و شکار بنشیند. در اجرای نقشی درمانده‌است. نقش مهم و تاریخی. چه کار کند که مرد تاریخ شود و نامش سردفتر دیوانها و کتابها گردد؟ چرت میزند، جبینش گره میخورد و شیارهای عمیق در اطراف رخساره‌ها و گوشه‌های چشمانش پدیدار میگردند.

ناگهان از عمق آب صدایی برمیخیزد: “دراکولا! دراکولا! در آیینه آب نظر کن.” دراکولا به خود می‌آید، سخت میترسد و با حول و اضطراب اطرافش را میپاید. صدا باز تکرار میشود: “دراکولا!” …

ناشیانه میپرسد: “هه! که هستی؟”
صدای درون آب میگوید: “همزادت هستم. دراکولای دیگر.”
دراکولا میگوید: “همزاد من؟ عجب! ولی من بیهمتا هستم.”
همزاد جواب میدهد: “اشتباه میکنی. درین دنیا فقط یکی از ته دل و تمام وجود ترا دوست میدارد و آن منم. عین خودت! به چشمهایم نگاه کن. آیا به گربه وحشی شباهت ندارم؟ به دندانهای تیزم نظر کن. به گرگ و پلنگ مانند نیستم؟ به چهره استخوانی و پهنم ببین. به ببر خون آشام نمیمانم؟

داکولا با دقت به ژرفای آب نگاه میکند، چهره خود را با چهره همزادش میسنجد و میبیند که عین هم انند: یک سیب و دونیم. آنگاه با حیرت فریاد میزند: “چرا؟ چرا؟ تو مثل منی. عین خودم. آه! عزیز! آه برادر! چقدر حوشحالم که سرانجام انیس و مونس یافتم.”

همزاد میگوید: “تعارف نمیخواهد. واقعاً ما همتا و همتن هستیم مانند مغز چهارمغز: برادر و برابر.”

دراکولا بسیار هیجانی و ملتهب از شادی بار دیگر به چشمه نظر میدوزد و خود را با همان یال و کوپال، سر و گردن و لب و دندان مییابد و قهقه میزند. همزادش نیز میخندد و سپس هر دو از فرط شوق دستها را بهم میسایند.

دراکولا میپرسد: “دردم را میدانی؟”
همزاد میگوید: “درد تو درد من است.”
دراکولا میپرسد: “درد تو چیست؟”
همزاد میگوید: “درد عقده حقارت، درد بی‌چیزی، درد حرمان از لذتهای زندگی”.
دراکولا میپرسد: “دیگر چه؟”
همزاد میگوید: “عقده نابخردی و نافهمی”

دراکولا با هیجان میگوید: “آه چه همدردی! چه همزبانی! هیچکش تا کنون مانند تو به من اینقدر نزدیک و شریک نبوده‌است. بگو! بگو! باز هم دردهایت را، دردهای نهانت را بگو!”

همزاد میگوید: “درد دیگر اینکه با وجود هیچی و پوچی مصمم هستم بزرگ شوم، بزرگ بزرگ، صاحب تاج و تخت، صاحب آرگاه و بارگاه و صاحب حشم و خدم.”

دراکولا میگوید: “من هم چنین آرزو دارم. میخواهم سوار بر مسندی چون مسند سلیمان نبی تا فراسوی آسمان برسم و بر انس و جن و دیو و پری فرمان برانم.”

(دنباله دارد)

[][]
کابل/ افغاسنتان
“حقیقت انقلاب ثور”
برگ سوم، شماره چهل‌وهفت
نهم حمل ۱۳۵۹ [29 مارچ 1980]

میزبان، مهمان و مهمان خاص
[][][][][][][][][][][][][][][][][]

یادواره زیرین را دو بار شنیده‌ام: سال پار در سویتزرلند و هفته پیش در کانادا از گرانمایه سید حسن رشاد که در سخنانش کوچکترین کاست و فزود نمیبنم:

«دوستی دارم به نام سرور خان خروتی از نگاه خویشاوندی خیلی نزدیک به حفیظ الله امین و از نگاه سیاسی خیلی دور از او و همچنان غیرحزبی. منزلش در افشار سیلو در جوار قبر سید بلخی بود. هنوز هم در کابل زندگی میکند و باید در حدود نود سال عمر داشته باشد.

روزی او را تا خانه‌اش همراهی میکردم. در طول راه سخن از هر در به میان آمد تا اینکه به بازار نزدیک سیلو رسیدیم. سرور خان با اشاره به محلی که در آن قرار داشتیم، گفت: در رابطه با اینجا یک قصه یادم آمد. گفتم: بگو. او چنین شروع کرد:

یک روز سرد زمستانی در ماههای آخر ریاست جمهوری داوود خان در منطقه کوته سنگی با حفیظ الله امین روبرو شدم. پس از سلام‌علیک و احوالپرسی، به من گفت: یک خواهش دارم. پرسیدم: چه خواهش؟ گفت: میشود فردا شب مهمانت شویم؟ گفتم: مهمان شدن در خانه من چه مشکل دارد؟ مهمان من باشید. شوربای گوشت لاندی آماده میکنم و منتظر تان هستم. گفت: ما دو نفر هستیم. یک مهمان خصوصی دارم. گفتم: هزار دفعه. مهمانت را هم با خود بیاور. گفت: فردا شب من باید زودتر بروم اما مهمان دیگر در منزل شما میماند و اگر قبول زحمت کنی و فردا صبح وقت او را تا همین نقطه فعلی در بازار کوته سنگی برسانی، بسیار خوب خواهد شد. ممنون میشوم. گفتم: هیچ حاجت به گفتن این گپها نیست. فردا شب هم خودت مهمان هستی و معلومدار دوستت هم مهمان من است. شب خواسته باشید، روز خواسته باشید، به هر جایی که خواسته باشید، او را میرسانم. دیگر حاجت به یادآوری و تکرار نیست. امین خوشحال شد. با هم خداحافظی کردیم.

فردا شام حفیظ الله امین و شخصی که سر و صورت خود را تقریباً مکمل پیچانده بود، آمدند. آنها را به رسم خوش‌آمدی استقبال کردم. نان خورده شد. امین گفت: من با مهمان صحبت‌های خصوصی دارم. آنها را به حال خود شان گذاشتم و خودم به اتاق دیگر رفتم. آنها حدود سه‌ونیم الی چهار ساعت مصروف صحبتهای محرمانه بودند. اینکه چه گفتند و روی چه مسایلی بحث کرده باشند، اطلاع ندارم.

حوالی ساعت یازده بجه شب امین مرا صدا کرد و بعد از تشکری از قدر و عزت گفت: باید بروم و قسمی که دیروز خواهش کردم، لطفاً مهمان را صبح وقت به محلی که یاد کردم، برسان. گفتم: کاملاً مطمین باشید.

پس از خدا حافظی با امین، به اتاق مهمان رفتم تا احوال بگیرم و بستر خوابش را تیار بسازم. دقیقتر که توجه کردم گلبدین حکمتیار را شناختم. او هم بالمقابل به رسم قومی و وطنداری با من گرم گرفت و کمی از اینسو و آنسو یاد کردیم. به هر حال، موقع خواب شد.

ساعت پنج صبح حکمتیار و من یکجا از خانه بیرون شدیم. او بازهم سر و رویش را به دقت پیچاند و به عزم رفتن طرف کوته سنگی تکسی گرفتیم، چون به امین همینطور اطمینان داده بودم.

وقتی در منقطه فعلی یعنی بازار نزدیک سیلو رسیدیم، به راننده گفت: همینجا توقف کن. بعد از من هم خواست که پایان شوم. گفتم: باید شما را تا کوته سنگی همراهی کنم. گفت: نه! تا همینجا کفایت میکند و فوراً با من خداحافظی کرد. من پیاده شدم و مهمان خاص مسیر نامعلومی را در پیش گرفت.»

سید حسن رشاد در پایان افزود: «اگر خواسته باشی این خاطره را از زبان سرورخان خروتی بشنوی، به سادگی زمینه تماس تان را مساعد میسازم. برادرش در اروپا زندگی میکند. میتوانم شماره تلفونش را از او بگیرم.»

هنگامی که گوشی را گذاشتم، چشمم به دیوان حافظ افتاد. اگر به فال گرفتن باور میداشتم، شاید این غزل می‌آمد:

خدا را ای رقیب امشب زمانی دیده بر هم نِه
که من با لعل خاموشش نهانی صد سخن دارم

[][]
کانادا/ بیست‌وچهارم سپتمبر 2016
(فردا شام خواهید خواند: گلبدین حکمتیار: گاه کاه و گاه کهربا)

دیـدار با ببرک کارمـل  …
[][][][][][][][][][][][][][]

سالیان گوارایی را پشت میله‌های زندان پلچرخی سپری کردم و آزاد…، نه آزاد نشدم، قیدم پوره شد. در برفباران 1988 برون آمدم. آن روزگار ابرآلود – مانند امروز – کمتر کسی میخواست با من نزدیک شود. در میان اندک کسانی که تا کنون دوست مانده‌اند، یکی ذکرالله کریم است. بخت بلند شناسایی با او را سپاسگزار حضرت وهریز هستم.

گرچه دوازده سیزده سال جوانتر از من است، رشته آشنایی ما زود تابیده شد و رفت‌و‌آمد مان فزونی گرفت. هر روز و هنوز در نگاهم پرشورتر از دیروز می‌آید. اندیشه‌ فراتر از شمار سالهای زندگی او را پخته و سخته مینمایاند. از فلسفه و سیاست و اقتصاد آگاهی ژرف دارد. خوب میگوید و شنونده را زود میگیرد.

روزی در البوم خانوادگیش چند عکس جوانی ببرک کارمل را دیدم: کنار درختی، کودک هفت هشت ساله را دودسته در آغوش گرفته‌بود. پرسیدم: “پسرش است؟” گفت: “نه! من هستم.” میدانستم که پرچمی است و از دوستداران کارمل، ولی پیوند نمایانی میان آن دو تن در یک متن نمییافتم. شاید کنجکاویم را خواند و گفت: “از خانواده هادی کریم هستم”. آنگاه دانستم که داشتن چنان یادگارها در خانه او نمیتواند پرسش‌انگیز باشد.

بزرگترین برازندگی ذکرالله استواری بیکران در پیمان دوستی است. اینگونه آدمها خال خال میرویند. با آنکه همباور نیستیم، هی میپرسم، هی بی‌پرده پاسخ میدهد. من نیز با وی چنانم. هرچه از دیگران پنهان باشد، میان ما آب و آیینه است.

نخستین بار از او شنیدم: “بزرگان کرملین با رهبران حزب دموکراتیک خلق افغانستان پیوسته نیرنگ زده‌اند. رفیق کارمل هم – برخلاف آوازه‌ها – کمتر موافق و بیشتر مخالف حضور ارتش سرخ شوروی در افغانستان بود. باور کردنش آسان نیست، اما پلان دور ساختن رفیق کارمل از حزب و دولت و کشور، سالها پیش از پلینوم هژده رویدست گرفته شده‌بود. شورویها که در انتخاب میان اسدالله سروری و جنرال قادر کمی نگرانی داشتند، برگ برنده را در آستین دکتور نجیب گذاشتند.”

باری به ذکرالله گفتم: “میخواهم گفت‌وشنود ویژه با ببرک کارمل داشته باشم. میتوانی کمک کنی؟” با پیشانی باز پذیرفت و پاسخ داد: “چرا نه؟ هر وقت به افغانستان برگردد، این کار به دوش من.” با اشاره و استعاره هم وانمود نساخت که چرا میخواهم او را ببینم، چه پرسشهایی دارم و جریان چنان گفت‌و‌گو را در کجا پخش خواهم کرد.

ماهها آمدند، رفتند و آن خواهش و پیمان در کشاکش تند رویدادهای بد و خوب گرداگرد “مصالحه ملی” کم کم غبار گرفتند.

شام پایان جولای یا آغاز اگست 1991 بود. کارمندان ماهنامه “سباوون” (نشریه اتحادیه ژورنالیستان جمهوری افغانستان) خانه رفته بودند. در دفتری که دکتور ظاهر طنین گرداننده “سباوون” و “اخبار هفته” به من واگذاشته بود، دیرتر تنها کار میکردم.

هوا دمادم تاریک میشد. زنگ دروازه نواخته شد. از نگین دوربین کوچک نگاه کردم و آنسو دو تن را شناختم. در را کشودم. دکتور طنین از شانه رحیم رفعت گرفته بود و کمکش میکرد تا به دیوارهای دهلیز نخورد و افگار نشود.

رفعت خشمگین اشک میریخت و در آغاز به دشمنان ناپیدا دشنامهای ناموسی میداد. او را از گذشته‌های دوردست میشناختم. دوست جاناجانی محمد نبی امانی (برادر صفیه سیاسنگ/ همسرم) بود.

بد بود نمیپرسیدم: “چه شده‌است؟” دکتور طنین آهسته گفت: “به دیدن ببرک کارمل رفته بودیم” و سپس اندوه نهانش را نهانتر ساخت. رفعت سرگوشی ما را تاب نیاورد، ناگفتنیها را به “میدان خداوراستی” انداخت و مانند موسیچه روی میز نازکی نشست. هر که جای او میبود، میز میشکست.

فردای آن شب، همینکه ذکرالله را در مکروریان دیدم، از برگشت ببرک کارمل یاد کردم و دریافتم که چندین بار به دیدنش رفته‌است. خواهش پارینه گفت‌وشنود ویژه را تازه ساختم. گفت: “فراموش نکرده‌ام. این کار به دوش من!”

یادم نیست پس از یک یا دو روز آمد و گفت: “وعده ملاقات گرفتم و بدون اجازه دو سه کار دیگر هم کردم، شاید خوشت نیاید.” گفتم: “اجازه کار نداری.”

ذکرالله در راه دفتر “سباوون” (بلاک 106) تا جای بودوباش ببرک کارمل – در اپارتمان محمود بریالی (بلاک 103) مکروریان – که بیشتر از پنج دقیقه پیاده روی نمیشد، رازهای نه‌چندان سرپوشیده زیرین را دوراندیشانه با من در میان گذاشت:

در پشت میله‌های آزادی
[][][][][][][][][][][][][][][]

بخش دوم/ پایانی

ذکرالله در راه دفتر “سباوون” (بلاک 106) تا جای بودوباش ببرک کارمل – در اپارتمان محمود بریالی (بلاک 103) مکروریان – که بیشتر از پنج دقیقه پیاده روی نمیشد، رازهای نه‌چندان سرپوشیده زیرین را دوراندیشانه با من در میان گذاشت:

«به رفیق کارمل باید میگفتم کسی که به دیدنت می‌آید عضو سازمان آزادیبخش مردم افغانستان (ساما) به رهبری مجید کلکانی بود و هفت سال زندان پلچرخی را سپری کرده‌است. از پیشنهاد مصاحبه یاد نکردم. مطمین هستم در وضعیت فعلی قطعاً امکان ندارد.

دم دروازه بلاک 103 کارمندان وزارت امنیت دولتی به نام “تامین امنیت” سنگر گرفته‌اند. هر که به دیدن او میرود، باید با شهرت مکمل، کارت هویت، وظیفه و دلیل ملاقات ثبت نام گردد. کسانی که عضو حزب دموکراتیک خلق افغانستان نیستند، باید در فورم دوم هم راجستر شوند. عکاسی، فلمبرداری، مصاحبه و گزارش‌نویسی بدون اجازه کتبی وزارت امنیت دولتی ناممکن است.

تحفه از گل و خوراکه و پوشاکه تا کتاب و نشریه و هرچیز دیگر باید به موظفین گارد امنیتی سپرده شود. تصمیم نهایی که تحفه به رفیق کارمل برسد یا نرسد، به دست آنهاست. مهمتر اینکه برای شنیدن سخنان رفیق کارمل و آنانی که به دیدنش می‌آیند، در هر گوشه و کنار اپارتمان وسایل استراق سمع [ابزار شنود] پنهانی جاسازی شده‌اند.

خلاصه، رفیق کارمل در مکروریان زندانی است، همانگونه که خودت در پلچرخی بودی، البته با یک تفاوت: تو آنسوی میله‌ها، او اینسوی میله‌ها»

سخنی برای گفتن نداشتم. چه میگفتم؟ جایی که میخواستیم، رسیده بودیم. ذکرالله به نگهبان تفنگداری که دریشی ساده کارگری به تن داشت، گفت: “صبورالله”. او گفت: “صبورالله سیاسنگ” . تا ذکرالله و من همزمان گفتیم: “بلی”؛ کاغذی را پیش رویم گذاشت، پرسید: “قلم داری؟” و افزود: “خانه پری کو.” نوشتم. فورم دوم را داد و چیزی نگفت. در بالای کاغذ نوشته شده‌بود: “عضویت و سوابق جرمی”.

با آنکه باور داشتم هدف از “عضویت” وابستگی سازمانی/ سیاسی و هدف از “سوابق جرمی” سالهای زندانم بودند، خواستم بپرسم. ذکرالله با فشردن پلکهایش به من رساند که خموشانه بنویسم و بگذرم. پذیرفتم. نگاهی به کاغذ انداخت و پرسید: “همی اعضای شعله جاوید چرا نمیگن که مائویست هستیم؟” کاعذ را واپس داد و گفت: “ده پالوی ساما نوشته کو: مائویست.” این را هم نوشتم.

نگهبان به سربازی که دم دروازه دهلیز ایستاده بود، فرمان داد: “تلاشی کو!” در دلم گشت که این وارسی بدنی باید بسیار سختگیرانه باشد. سرباز دودستی و سرسری آغاز کرد به آهسته آهسته فشردن شانه‌ها، دو آستین، روی سینه و پشت جیبهای کرتی. به همین سادگی. شاید کمتر از نیم دقیقه و گفت: “برو…!”

گمان بردم که تلاشی اساسی در منزل بالاتر خواهد بود. ذکرالله نیز آمد و بدون آنکه زنگ را بفشارد، با پشت انگشت خیلی آرام به دروازه زد. دو جوان تنومند در را گشودند. یکی از آنها را شناختم. عبدالباقی نام داشت و خویشاوند نزدیک آصف فروزان (دوست پدرم) بود. گاه خانه ما می‌آمد و گاه خانه او میرفتیم. همینکه چشم به چشم شدیم، ژست بیگانگی گرفت و وانمود کرد که مرا نمیشناسد.

ذکرالله در نقش رهنما پیشتر رفت و سوی راست پیچید. درب دیگری را با همان آرامش کوبید، باز کرد و به کسی که از جای ما، نیمرخ و شانه‌ راستش دیده میشد و انگار چیزی را به مهمانان شرح میداد؛ پس از سلام گفت: “صبور سیاسنگ…”

ببرک کارمل برخاست، چند گام پیش آمد، نامم را بلندتر گرفت و گفت: “خوش آمدین. خوش آمدین. بفرمایین ده جای مه بشینین.” با ارجی که هر مهمان به میزبان مینهد، با وی دست دادم، احوالپرسی کردم و نپذیرفتم به جایش بنشینم. ذکرالله کنار دیوار ایستاد. مهمانان یکسره برخاستند و هر یک جاهای شان را به سه تنی که ایستاده بودیم، با پافشاری زیاد تعارف کردند.

ببرک کارمل خواست روی زمین بنشیند. دو جوانی که به وی نزدیکتر از دیگران بودند، شتابان از بازوانش گرفتند و او را به همان جای نخستین نشاندند. هر دو ایستادند و جاها شان را به ذکرالله و من دادند. دریافتیم که اپارتمان محمود بریالی چوکیهای بیشتر از آنچه چیده شده بودند، نداشت.

جوان همچهره ببرک کارمل چای آورد. ذکرالله گفت: “شما چیزی میفرمودین، با آمدن ما رشته صحبت تان اخلال شد. ببخشین! خواهش میکنم ادامه بتین.” ببرک کارمل با نمایاندن شادمانی و پذیرایی بیشتر پرسید: “چی میگفتیم؟” پیرمردی که کنار من نشسته بود، گفت: “پشتونستان، سرگذشت مردم پشتونستان…” و او از همانجا که گسسته بود، دنباله داد: از پشتونستان، حقوق باشندگان آن سرزمین، سیاست نمایندگان و رهبران و سازمانها، سرنوشت مشترک زحمتکشان، مسئولیت مبارزین و آزادیخواهان و آرمانهای انسانی و روشنگرانه شان.

کسی چیزی نمیپرسید. سراپا گوش بودیم. شاید دیگران مانند من میدانستند که جای پرسش و پاسخ نیست. هوای درون اتاق – چنانی که ذکرالله گفته بود – همانندی گنگی با تنگنای سلول پلچرخی داشت. البته، آنجا میتوانستیم آزادانه‌تر بگوییم و بشنویم.

رهبری که نزدیک به هفت سال در افغانستان بلندترین جایگاه حزبی و دولتی داشت، یکسو پیمان‌شکنی پیروان و یاران نیمراه را در فراخنای زادگاهش میدید و سوی دیگر سنگینی نیرنگ سهمگین همسایه بزرگ شمالی را در تنگنای تبعیدگاه. فراتر ازینها، در کنج بن‌بست تهیدستی شکار سرطان جگر نیز گردیده بود.

دیدن ببرک کارمل در چنان روزگار زار، گرایش بیزاری از “اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی” را در نگاه دوست و وجدان دشمن هفت چندان میساخت.

آیا بلندپایگان همین “دژ نیرومند صلح و سوسیالیزم” از 27 دسمبر 1979 تا 13 نوامبر 1986 او را آگاهانه و سنجیده قربانی یکایک آزمونهای کژروانه شان نگردانیده بودند؟

آیا مارشالها و ژنرالهای ستاره‌ریزان و گریزان از گردونه تاریخ او را نخست با گفتن اینکه “در آستانه شش جدی، با گذر پیاده از خاک پاکستان در مرز دیورند به پکتیا و از پکتیا به کابل آمدم”؛ سپاس بیان اینکه “چند هفته پیش، از هوتل Marienbad پراگ به دوشنبه، از دوشنبه به بگرام و از بگرام به کابل رسیدم” و در فرجام با بازگویی اینکه “یک ماه پیش از کشته شدن نورمحمد تره‌کی از مسکو به خاک کابل پیاده شده بودم”، پاندول نوسانهای ویرانگر نساخته بودند؟

آیا نقشه‌پردازان کارکشته دستگاه خونین ارتش سرخ ببرک کارمل را وادار نساختند تا حتا کشته شدن حفیظ الله امین از سوی کماندوهای ویژه گروه “توفان–333” شوروی را به دوش فرزندان حزب دموکراتیک خلق افغانستان بیندازد و بگوید: “امین به محکمه انقلابی کشانده شد و حکم دادگاه بالایش تطبیق گردید”؟

آیا مثلث رسوای اندروپوف، پاناماریوف و استینوف ببرک کارمل را بار بار ناگزیر نساختند تا در دوازده ماه 1980 به گزارشگران بگوید: “قطعات محدود قوای نظامی شوروی به دعوت نورمحمد تره‌کی به افغانستان آمده‌اند”، “… به دعوت حفیظ الله امین به افغانستان آمده‌اند”، “… به دعوت مشترک هر دو زمامدار پیش از من به افغانستان آمده‌اند”، “… به خواهش حزب واحد دموکراتیک خلق افغانستان و دولت انقلابی جمهوری دموکراتیک افغانستان آمده‌اند”؟

آیا همین دستگاه آشوبزده “پرولتری” با نوار ریکارد بیانیه معروف “اینجانب ببرک کارمل به مناسبت سقوط مرگبار و واژگون شدن رژیم فاشیستی حفیظ الله امین، این جاسوس سفاک امپریالیزم امریکا و دیکتاتورجبار وعوامفریب …” که باید از تلویزیون کابل پخش میشد، “چال سیاسی” نرفتند و آن را – بدون اجازه خودش – از تاشکند به گوش جهانیان نرساندند تا گوینده را همواره “گروگان” نگهدارند؟

پیامد همین رنگ‌آمیزیها و نیرنگ‌بازیهای ننگین سران “کشور شوراها” آدمی به آرمانگرایی ببرک کارمل را واداشت تا به گزارشگر ماهنامهSpiegel (شانزدهم سپتمبر 1991) آشکارا بگوید: “قربانی اشتباهات تاریخی جبران‌ناپذیر یورش شوروی شدم. همیشه مخالف سرسخت حضور نیروی شوروی بوده‌ام. در هر مجال و مهلت پافشاری داشتم که نیروهای شوروی باید هرچه زودتر کشور ما را ترک کنند، ولی حتا پس از آنکه استعفا دادم، شورویها سه سال دیگر ماندند”.

برای منی که زنجیر و زندانش را کشیده‌ام، تماشای تباهی ببرک کارمل در چنان روزگار دشوار ساده نبود؛ نمیدانم دوستداران دیروز و امروزش در پیرامون سرگذشت و سرنوشت دردناک وی چگونه می‌اندیشند.

ذکرالله نگاهی به بند دستش انداخت و آهنگ برخاستن کرد. ببرک کارمل بار دیگر ایستاد و دستهای ما را مهربانانه به نشانه سپاسگزاری فشرد. چشمهایش را میشد چنین برگردان کرد: “زندانبان ما یکی است.”

ناپرسیده‌هایم پاسخ نیافته ماندند. نه گزینه دیگر داشتم و نه چاره بهتر. باید میرفتیم. هرچه از بلاک 103 دورتر میشدیم، آوای تپش دل ذکرالله را رساتر میشنیدم. به دیدگان نمناکش خیره شدم و به یاد همزنجیرهای تیرباران شده‌ام افتادم، به آنانی که زندگی را می‌ارزیدند ولی نیستند، و به خودم که به مرگ نمی‌ارزم و هستم.

[][]
کانادا/ 24 مارچ 2016

یادنامه کنونی را پیشکش میدارم به دو یار یکرنگ و یکرویم: ذکرالله کریم و سید حسن رشاد به پاس استواری پولادین شان در رهگذار دوستی …

ضد انقلاب در تنگنای یک شکست ننگبار
[][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][]

دکتور ظاهر طنین رهوار
حقیقت انقلاب ثور/ شماره 58
بیست حوت ۱۳۵۸ [10 مارچ 1980])

دشمنان مردم ما با پررویی کامل همین اکنون برای پوشش شکست ننگبار و شرمگین خود شورش ضدانقلابی سه حوت را در پناه عبارات به اصطلاح عقلایی “قیام ملی” جا میزنند و غوغای آشوبگران اجیر را که سیمای کریه و نکبت‌بار امپریالیزم و مائویزم و ارتجاع سیاه از ورای آن به صراحت نمایان است، به “ضعف” ما عطف مینمایند.

مردم ما گواه زنده اند که شورش ضدانقلابی سه حوت جربانی بود که مقدمات و نقشه عملی آن در تالارهای دربسته و اتاقکهای الکترونیکی سیاه تدارک یافته‌بود. امپریالیزم خونین امریکا در اتحاد نامقدس و سیاهکارانه با رهبری پکن و ارتجاع پاکستان از دو ماه به اینسو در جریان تلاش جنون‌آمیز و وسیع و در طی ملاقاتها و دیدووادیدهای گسترده کار اقدامات عملی علیه مرحله نوین انقلاب ثور را طرحریزی نموده و تدارک دیده‌بودند. اسناد و گواهیهای فراوان نقش مستقیم امپریالیزم امریکا و متحدین نابخرد آن در حوادث اخیر با وضوح کامل به اثبات میرساند.

سوال اینجاست که چگونه دشمنان ما عملیات ضدانقلابی اخیر را که چیزی جز نیرنگ “نواستعماری” آزمون یافته نبود، “قیام ملی”(!) جا میزنند و آن را دلیل “ضعف”(!) ما تلقی مینمایند؟! پاسخ روشن است: ضدانقلاب دیریست که با تغذیه از هیجانات مذهبی دامنه گسترده به عملیات ضدانقلابی بخشیده‌است و این یگانه راه ممکن برای “نجات”(!) طبقات استثمارگر و بیدادگرد از بحران فرسایشگر و دامنگیر شان بوده که به وسیله آن شاید میتوانستند لبه تیز خشم توده‌ها و خلق ما را از جانب استثمارگران برگردانند. بقای ضدانقلاب در دامن زدن به همین هیجانات نهفته است و این نکته‌یی بود که آنها به آن پی برده‌بودند.

انقلاب ثور مولود وضع انقلابی مسلط بر جامعه ما بود که بر طبق نیازمندی قانونمند تکامل اجتماعی زاده شد. انقلاب ثور پدیده تصادفی و غیرقانونمند نبوده است. وضع انقلابی جامعه ما در همپیوندی با عامل ذهنی قوت‌مند یعنی حزب دموکراتیک خلق افغانستان عامل اصلی تکوین کیفی انقلاب ثور است و اینجاست که ضدانقلاب برخلاف قانونمندی تکامل در معامله با باندیستهای خاین و مرتد امینی و با تکیه بر همان هیجانات نامبرده راه “رام” کردن توفان سهمگین انقلابی را (!) در پیش گرفتند تا استثمارگران و جباران را از ورطه نابودی حتمی نجات دهند و به اینگونه سترون بودن اندیشههای خود را از طریق نفی ضروریات روبه گسترش و عینی پنهان نگهداشتند.

دشمنان مردم ما با توطئه، جنایت، ترور، خیانت، آدمسوزی، خرابکاری و سوءاستفاده از اعتقادات مذهبی توده‌ها خواستند راه انقلاب را سد نمایند و عینیت جامعه ما را انکار نمایند. ولی این حزب دموکراتیک خلق افغانستان است که به فریاد زمان پاسخ داد، تودهها را بسیج نمود، شاهراه تکامل را پی‌درپی ادامه داد و درشش جدی یک بار دیگر بر اساس اراده توده‌های خلق، طرد شیوه سابق زندگی سیاسی را اعلام و راه اصیل و اقعی انقلاب را روشن ساخت.

امپریالیزم و در راس امپریالیزم امریکا بعد از شش جدی در التهاب فزاینده تمام نیروی خود را بسیج کرد تا قبل از آنکه توده‌ها این حامیان بالقوه میلونی انقلاب ما به پشتیبانی آگاهانه و فداکارانه از انقلاب به‌پا خیزند، به فعل عقیم حیل و توطئه‌های خود باب نوی کشود و اقدامات عاجل !! را معروض اجرا گذاشت.

جنگ روانی جنون‌آمیز، تفرقه‌افگنی سیاسی، ملی، مذهبی، شایعه و شایعه‌سازی اقدامات نظامی تصویر مختصری است از تلاشهای خودپو و کور امپریالیزم در مقابله با اقدامات دموکراتیک انسانی، اصولی، دقیق و خونسردانه جمهوری دموکراتیک افغانستان که بعد از تحول شش جدی تظاهر عملی وسیعی داشته‌است. اقدامات دولت انقلابی ما دشنمنان ما را عاصی ساخت، زیرا جریان پشتیبانی بالقوه مردم از انقلاب به پشتیبانی بالفعل از آن جریان شد محسوس و دایم التزاید.

به این جهت همه نیروهای وابسته به بت طلایی دالر و پوند راهی نداشتند جز شورش عصیانگرانه و ویرانگر و به اصطلاح کشاندن قصدی مردم بر ضد انقلاب و تحمیل شدت عمل و خشونت دولت بر مردم، ولی آنها کور خوانده‌بودند.

دولت ما دوستان و دشمنان خود را تفکیک نموده و خرسهای تیرخورده و عصبی یکه و تنها و دور از مردم را از پشت دیوارها و کنج باغها به پنجال قانون سپرد و وقتی مردم به آنها نفرین کرد، آنها نوحه دیگری سر دادند. یعنی حالا دشمنان ما تروریسم ضدانقلابی خود را در زیر عبارات “قیام ملی” پنهان میکنند، توطئه‌گری گروهی و انقامجویانه را عصیان توده‌یی
مینامند و این واضحاً انقلابیگری کاذب آنعده “عالیجنابان” است که بعد از هر شکست وظیفه مییابند تا استدلال دفاعی بسازند.(!) این طرحها در محیط بکر روشنفکری و قشرهای میانه ناآگاه از مبارزات طبقاتی با هیاهوی فراوان رها میشود ولی این همان طرح آشنای “مبارزه مسلحانه” و “تروریزم” انقلابیگرانه است.

بلوای خرابکارانه و ضدانقلابی گروهی معدود و آنهم ناهمگون را در جایی “قیام ملی”(!) و در جایی “جنبش مذهبی” نامیدن و تمامی جنایات خود را زیر پرده “حماسه ملت” پنهان نمودن و شرارت بارترین فتنه گری خود را “امواج مقاومت ملی” نام گذاردن و بر همه اعمال رذیلانه و هرج‌و‌مرج طلبانه مسلح خود عنوان “تظاهرات مسالمت آمیز”(!) بخشیدن چیزی نیست جز ریاکاری سالوسانه، جز اعترافات شرمگین به همه جنایات انجام شده خود.

منطق این شورش ضدانقلابی همان منطق آشنای ترور است که به گفته یکی از زحمتکشان بزرگ جهان: “ترور منطق خود را دارد، منطق نومید شدن … منطق باور از دست رفته به توانایی توده‌ها … منطق حالت غیرعادی و هستریک مختص روشنفکران و منطق ناتوانی …” و هم: “کسی که ایمان خود را به این پیوند «با توده‌ها» از دست داده باشد و هیچگاه به آن ایمان نداشته باشد، برایش دشوار است که احساس برآشفتگی و نیروی خود را در راهی به جز ترور به‌کار برد. تجربه نشان دادهاست که شیوه عمل ضدانقلابیون همیشه شیوه‌یی بوده است در جهات تحمیق توده‌ها که با کار توده‌یی هیچ نوع ارتباطی نداشته‌است. ضدانقلابیون نیروی خود را در آن میبینند تا برخلاف امر قانونمند تکامل عمل نمایند و حقایق را نادیده بگیرند. منطق آنها منطق بی‌باوری و خرابکاری است.

باکونین پدر بدترین نوع انارشیزم میگفت: “ما با اعتقاد بر اینکه رهایی کامل و خوشبختی مردم فقیر و زحمتکش تنها از طریق یک انقلاب خلقی و ویرانگر مقدور است، جمعیت ما باید با تمام قوا و با استفاده از تمام وسایل به تکامل و گسترش آن فلاکتها و بدبختیها کمک کند که باید کاسه صبر مردم را لبریز کرده و آن را به قیام برانگیزند.” چپ‌رو معروف دیگری برای شورشهای ضدانقلابی طرح زیرین را میدهد: “بی آنکه رد پایی از خرابکاری خود بگذارید، در امر تولید اخلال کنید، ماشینها را از کار بیندازید، در کار خود عمداً بیدقتی کنید و یا حتا ابزار کار را بدزدید.” چنین است شیوه عمل آنهایی که خود را مجاهدین اسلام(!) مینامند و یا هم انقلابیون ارتودوکس (!) و بعد از آن بر این اعمال نام “قیام ملی” میگذارند.

آقایان انقلاب آخرین چاره بیچارگان نیست. این شعار پوچ است که “هرچه بدتر، بهتر”. اعمال شما جز جنون وحشی و دلتنگ چند فرد غیرمتعارف عنوان دیگری گرفته نمیتواند. انارشیزم و هرج‌ومرج‌ طلبی جریانیست غیرانقلابی و ثابت‌کننده عدم اعتماد شما به مردم و به قانونمندی تکامل جامعه.

آن دوران گذشته است که دیگر بتوان آیینهای کوته‌نظرانه و غرض‌آلود را بر مردم تحمیل کرد. مردم ما روزتاروز به بیهودگی و چهره کذایی شما پی میبرند و به خوبی میدانند که ستاد نوزایی تاریخ در کجاست و فضیلت نایاب پیشاهنگی خلق با کی است. مردم ما در نیکخواهی کامل به دولت انقلابی شان به روی شما تف می‌اندازند و نفرین میگویند.

ما با انقلاب هستیم و فریاد زمان و نیاز تاریخ و شما با دشمنان خلق با ضدانقلاب و درست نقطه مقابل خواست زمان. بگذار همه دشمنان زوزه بکشند، فریاد کنند، های‌وهوی راه بیندازند ولی ما باغهای بزرگ بشارت را با خون و خنجر خفته در خون مان فتح میکنیم. خون ما خون رفقای ما بر بامهای ناشناس و معابر بینام گواه صداقت ماست. صداقت به خلق و به انقلاب و به آینده زیبا.

[][]
بازتایپ: س‌س
با نگهداشت شیوه نشانه‌گذاری

زنده یاد ببرک کارمل در شـب سـوم حـوت
[][][][][][][][][][][][][][][][][][][][]

نویسنده : یحیی بابری

حادثۀ شب سوم حوت ۱۳۵۸ هجری شمسی، قیام مردمی که واقعاً از درون جامعه برخاسته باشد نبوده، بلکه یک حرکت قبلا تنظیم شده بود. شعارها و فریادهای گوناگون و عمدتاً تکبیر “الله اکبر” در کست‌های ثبت شده از خارج کشور به کابل وارد و با دقت و مهارت بر بامهای منازل رهایشی تعدادی از ساکنین مردم شهر کابل جابجا گردیده بودند.

شخص زنده یاد ببرک کارمل علاقه به انقلاب وکودتا نداشت. این شخصیت برازنده کشور عزیز ما که عمر شریف خود را برای مردم و کشور خود قربان کرد، علاقه به پول و دالر و جایداد نداشت و صرف به مردم خود فکر میکرد. زنده یاد کارمل در اولین مصاحبه و همچنان در صحبت های بعدی خود چند بار تکرار کرده بود که این قدرت جبر تاریخ بود. او همیشه میگفت که ما قدرت را از طریق مبارزه پارلمانی می گیریم.

این رهبر مردمی و به تمام معنا مردم دوست که همیشه آرزوی خدمت به افعانستان را در ذهن داشت، هرگز خود را از اجتماع بیرون فکر نمی کرد، در حقیت تصور وقوع این قسم یک عمل غیرمترقبه را هم نداشت که منحیث یک توطئۀ بزرگ از طرف دشمنان خاک و وطن علیۀ حاکمیت بر پا شده بود.

آن شب به مجردی که صداها و فریادهای بیرونی توجهش را به خود جلب کرد، در قدم اول خواهان به دست آوردن احوال وضع امنیتی شهر گردید تا دانسته شود که جزئیات موضوع از چه قرار است. وقتی از کوایف قضیه تا حدودی مطلع گردید بسیار نارام شد، قسمی که هر لحظه به فکر عمیق فرو می رفت و پیهم سگرت می کشید. به مجردی که یک سگرتش تا پایان می رسید و خلاص می شد، با آتش باقیماندۀ همان سگرت خود سگرت دیگر را روشن می کرد و غمگینانه قدم می زد. واضح احساس می شد که یک نارامی عجیب داشت و قلباً از ماتم و اندوهی که پیش آمده رنج می برد.

ببرک کارمل در آن مقطع زمانی قطعاً همرای کسی حرف نمی زد و صرف فکر می کرد. چند دقیقه به همین منوال گذشت و بعد به جنرال قادر وزیر دفاع وقت که قبلاً او را به دفتر نزد خود خواسته بود، چنین هدایت داد: “خوب متوجه باشید! از منسوبین اردو و نیروهای مسلح ما هیچ کسی حق ندارد که بالای یک فرد جامعه هم فیر کند.”

جنرال قادر هدایت را گرفت و به سمت قرارگاه خود روانه شد. چند دقیه بعد از آن، داکتر نجیب رئیس امنیت دولتی آمد، گزارش وضع امنیتی شهر را مختصراً شرح داد و واپس رفت.

شب به تلخی و سنگینی می‌ گذشت. حالت بسیار بدی بود، بخصوص برای شخص کارمل عزیز که از هر لحظۀ آن به خاطر وطن و مشکلات و موانع بر سر راه تامین صلح و امنیت برای ملت افغانستان رنج عظیم می برد.

باز جنرال قادر آمد. در حالی که زنده یاد ببرک کارمل مانند لحظات پیش در مقابل دفتر خود غمگینانه قدم میزد، قادر خان گزارش خود را تقدیم کرد و خواست که دوباره به سوی وظیفه اش برود. درین اثنا ببرک کارمل تکرار بالایش صدا زد که : “دقت کنید که یک نفر از جمله مظاهره کننده گان زخمی یا تلف نشود. اگر شود، من هم همراه مظاهره کننده‌ ها یکجا می شوم.”

جنرال قادر هدایات لازمه را گرفت و رسم تعظیم کرد که برود. درین وقت مشاور شوروی کارمل عزیز آمد، خیلی به آهستگی دست خود را بالای شانه کارمل گذاشت و به زبان فارسی تاجیکی برایش گفت: “رفیق ببرک کارمل! شما باید داخل دفتر تان بروید.”

یک بار زنده یاد کارمل عزیز دست مشاور خود را از سر شانۀ خود دور ساخت و با شهامت و جدیت خاص برایش فرمود: “خود را گم کن! تومشاور من هستی. هر وقتی که ضرورت پیدا کنم، خودم ترا اینجا می خواهم و از نزدت مشوره می گیرم.” همان بود که مشاور با وضع پریشان سرش را پایین انداخت و از آنجا رفت.

کارمل عزیز در حالی که هیچ نوع آرامش روحی نداشت، باز به قدم زدن شروع کرد. البته، بیشتر ازین ناحیه ناآرام بود که در سلاحکوت حوزه اول امنیتی واقع در چنداول چند واقعه ناگوار صورت گرفته بود و قبلاً کسی برای زنده یاد کارمل راپور درست و بموقع نداده بود.

بالآخره ناوقت‌های شب که این حادثه بکلی ختم شده بود و وضع عمومی شهر به سوی آرام شدن می رفت، آن وقت زنده یاد کارمل به دفتر کاری خود نشست. بعداً ما هم به اطاق خود رفتیم.

برای معلومات خوانندگان محترم باید تذکر بدهم که من افسر گارد بخش امنیتی زنده یاد ببرک کارمل بودم و در اینجا صرف همان قسمتی از موضوع را که چمشدید خودم بود بیان کردم.

در مورد آن مشاور شوروی که زبان فارسی را فصیح صحبت می کرد، شنیدم که به ارتباط دست داشتن در کدام قضیۀ بزرگ جنایی، به مسکو خواسته شد و همانجا در کشور خودش حکم اعدام بالایش تطبیق گردید.

[][]
کانادا/ سیزدهم مارچ

نمایندگان معلوم‌الحال اجیر ارتجاع سیاه …
[][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][]

انیس/ پنجم حوت ۱۳۵۸/ February 24, 1980

کابل – پنج حوت ۱۳۵۸: شهریان شرافتمند کابل روز سه حوت شاهد اعمال اخلالگرانه و وحشیانه عمال و اجیران و گماشتگان شبکه‌های تخریبی و ارتجاع منطقه و جهان به رهبری امپریالیزم جهانخوار امریکا، انگلیس، پاکستان و توسعه‌طلبان چینی بودند که عده‌یی ازین نمایندگان معلوم‌الحال اجیر ارتجاع سیاه و قدرتهای غارتگر امپریالیستی با اسناد و شواهد انکارناپذیر دستگیر شدند.

طبق اطلاع نامه‌نگاران آژانس باختر از گوشه و کنار شهر و مقامات امنیتی، این جنایتکاران تروریست و حرفوی دست به چپاول و غارت ملکیتهای شخصی و دولتی زده، عمارات و دکانها، کتابخانه‌ها و وسایل ترانسپورتی را به آتش کشیدند و عده‌یی از شهریان کابل را با فیرهای متواتر به قتل رساندند و زخمی ساختند که طبق اطلاع طب عدلی از وجود اشخاص مقتول و مجروح مرمیهای ساخت امپریالیزم امریکا و چین به دست آمده‌است.

آنها در اپارتمانها، جاده‌ها و پسکوچه‌ها مخفی گردیده و برای بدنام ساختن دولت که به خاطر رعایت حقوق دموکراتیک مردم به مقصد دفاع از جان، مال و ناموس همشهریان سعی و تلاش مینماید، خاینانه به فیرهای پیهم پرداخته، اطفال، زنان و مردان هموطن ما را به خاک و خون کشاندند.

همچنان این خاینان اجیر و نوکران حلقه به‌گوش ارتجاع سیاه داخلی و منطقه و جهان جهت برهم زدن نظم و تولید آشوب در شهر کابل به شیوه گانگستران امریکایی به تهدید پرداختند و بر ضد آرامش و سعادت مردم و دولت انقلابی شعار میدادند.

نامه نگاران باختر علاوه میکنند که این عناصر فاسد و وابسته به ارتجاع امپریالیستی و منحرفین چینی کتابفروشی میهن، قسمتی از هوتل پارک و بعضی از عمارات را در میوندوات و وسایل ترانسپورتی و دکانها را در نقاط مختلف شهر به آتش کشیدند و به صورت خاینانه و بیشرمانه به کتابفروشی بیهقی حمله برده، شیشه‌ها را شکستانده و کتابهای آن را که در جمله آن مجلدات قران عظیم‌الشان نیز وجود داشت، به شعله‌های آتش سپردند.

آشوبگران اوباش و اراذلی که اخیراً در شهر کابل به اعمال ضدانسانی و کرامت بشری پرداختند شامل مرتجعین داخلی و گماشتگان گوش به‌فرمان امریکایی، انگلیسی، پاکستانی و چینی بودند که عده زیاد آنها توسط قوای با شهامت امنیتی دستگیر گردیده و اسناد و اسعار خارجی شامل کلدار پاکستانی، دالر امریکایی، تریفل چک دالر امریکایی، فرانک و مارک آلمانی وهمچنان اسلحه ناریه و جارحه ساخت چین و امریکا و دستگاههای مخابره از نزد ایشان به دست آمده‌است که این خود نمایانگر مداخله مستقیم امپریالیزم جهانی و ارتجاع منطقه علیه آزادی و استقلال و امنیت و رفاه مردم زحمتکش و انقلاب افغانستان میباشد.

طبق گزارش دیگر به همین ارتباط عده‌یی از پاکستانیهای مخرب با پاسپورتهای پاکستانی شان در حوالی ساعت هشت شب دوم حوت توسط قوای امنیتی کابل در مقابل فروشگاه بزرگ افغان در حالی دستگیر شدند که در میان چپاولگران و اخلالگران داخلی علیه آرامش و امنیت دست به خرابکاری و آتش‌سوزی میزدند که بعضی از آنها به رویت اسناد تحقیق به ساختن بم دستی و دیگر وسایل انفجاری مهارت دارند.

تحقیقات این گروه جنایتکار ادامه داشته و قوای امنیتی کشور با روحیه انقلابی و خودگذری در جهت دستگیری اجیران خاین به وطن با حوصله‌مندی به فعالیت خویش دوام میدهد.

[][]
بازتایپ: س‌س

ببرک کارمل:
“همیشه مخالف سرسخت حضور نیروی شوروی بوده‌ام”
“مخـالفتم با پالیسـی شـــوروی را بار بار بیان داشته‌ام”
[][][][][][][][][[][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][]

SPIEGEL 38 – September 16, 1991
گفت‌و‌شنود گزارشگر شپیگل و ببرک کارمل – رییس جمهور پیشین افغانستان
برگردان: س‌س

کارمل (62 ساله) که با یورش ارتش شوروی در دسمبر 1979 فرمانروای انقلاب افغانستان شد و در 1986 نجیب الله جانشین وی گردید، تازگیها از ماسکو به کابل برگشته است.

شپیگل: پس از برکنار شدن، چهار سال در اتحاد شوری زندگی کردید. دلخواه بود؟
کارمل: انتخاب آزادانه خودم نبود. حدس میزنم قربانی اشتباهات تاریخی جبران ناپذیر یورش شوروی بودم.

شپیگل: ولی شما بودید که با یورش شوروی به قدرت رسیدید. اینک چه کسی مسئوول رنجهای مردم افغانستان است؟
کارمل: جنگ در افغانستان با یورش شوروی که قرار بود از مرز جنوبی اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی پاسداری کند، آغاز نشد؛ با کودتای 1973 محمد داوود در برابر ظاهر شاه شروع گردید. جنگ پس از اپریل 1978 [ثور ۱۳۵۷]، قیام نظامی به نام سوسیالیزم و دکتاتوری پرولتاریا که قرار بود به شیوه‌های ستالینی تطبق شود، شدت یافت. حتا فرمانروایان پیش از من هم بیشتر از چهارده بار از اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی خواسته بودند که بر افغانستان لشکر بکشد.

شپیگل: هنگامی که شکست رسوای پالیسی شما بر همگان آشکار شده بود، چرا کناره گیری نکردید؟
کارمل: همیشه مخالف سرسخت حضور نیروی شوروی بوده‌ام. در هر مجال و مهلت، پافشاری داشتم که نیروهای شوروی باید هرچه زودتر کشور ما را ترک کنند، ولی حتا پس از آنکه استعفا دادم، شورویها سه سال دیگر ماندند.

شپیگل: آیا ترس جان تان را داشتید؟
کارمل: برای یک افغان میهندوست مرگ در راه پدروطن طبیعی است. با آنهم، مخالفتم با پالیسی شوروی را بار بار بیان داشته ام.

شپیگل: چه چیزی شما را واداشت از ماسکو برگردید؟ آیا میخواهید دوباره در سیاست افغانستان نقش بازی کنید؟
کارمل: برای حصول اطمینان بازگشت صلح و امنیت در افغانستان خواهم رزمید. به تمامیت ارضی کشور، به حقوق اقوام، ارزشهای دموکراسی و حقوق بشر متعهد هستم. شخصاً آرزوی به دست آوردن کرسی ندارم.

شپیگل: این دگرگونی ببرک کارمل چه اندازه راستین است؟ شما پیشتر از هواداران انترناسیونالیزم مارکسیستی بودید.
کارمل: با وجود رژیم استبدادی و شیوه‌های ستالینی، اتحاد شوروی در پرتو دکترین برژنف بر بسیاری از نیروهای مترقی و وطندوست اثر سازنده گذاشت. نباید فراموش کرد که مردم اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی همیشه جنبشهای آزادیبخش ضد استعماری را پشتیبانی کرده اند. تهداب دوستی با افغانستان همین بود. افزون بر این، کشورهای غربی، مخصوصاً ابرقدرت ایالات متحده، دلچسپی زیادی به کشور ما نداشت، و به این سبب توازن سیاست خارجی افغانستان برهم خورده بود. از سوی دیگر، حزب ما هرگز حزب مارکسیستی نبود. ما دموکراتهای ملی هستیم و به اسلام احترام داشتیم.

شپیگل: اگر بیش ازین اختلافات رفع ناشدنی ایدیولوژیک با مخالفین جنگنده در برابر نجیب الله (جانشین شما) نباشند، موضوع تنها قضیه قدرت است؟

کارمل: دلیل عمده اختلافات، مداخله تحریک‌آمیز کشورهای خارجی است. تا زمانی که همچو مداخلات قطع نشوند، جنگ دوام خواهد یافت. هیچ سیاستمدار افغان میتواند خود را از رویدادهای گذشته بیگناه بیرون بکشد. برای به دست آوردن صلح، باید به رسوم اسلامی حل مناقشه رو آوریم و ارزیابی گذشته را به داوری نسلهای آینده واگذار شویم.

شپیگل: آیا شاه پیشین میتواند صلح بیاورد؟
کارمل: در دهه پایان سلطنت، با وی مناسبات حسنه داشتم. هشت سال عضو پارلمان بودم. با وجود اشتباهات پیروانش، افغانستان در روزگار شاه بر اساس پالیسی بیطرفانه خارجی عمل میکرد و بهبود اقتصادی داشت. امروز ظاهر شاه میتواند سهم مهمی در تامین صلح داشته باشد. همین نکته در باره شخصیتهای آزاداندیشی که هنوز برون از کشور زندگی دارند، نیز صدق میکند. آنها باید برگردند. زمان بیش از هروقت دیگر آماده به خاک سپردن آزردگی، حرص قدرت و اختلافات جزیی شده است. نیروهای آزاد و دموکرات باید به همدیگر پیوندند و کشور را آرام سازند.

[][]

ضدانقلاب به شکست ننگین مواجه میشود
[][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][]

روزنامه “حقیقت انقلاب ثور”/ شماره 58
دوشنبه بیست حوت ۱۳۵۸/ 10 مارچ 1980
منبع: (شاید) Russian News Agency Tass
ترجمه: اسدالله روغ

تقریباً دو ماه از آن مدتی که نیروهای اصولی حزب دموکراتیک خلق افغانستان قدرت را به دست گرفتند، میگذرد. در حزب عناصر واقعاً انقلابی که میتوانند کشور را در جهت ترقی اجتماعی سوق دهند، رهبری را به دست گرفتند. درین مدت کم، حکومت افغانستان جدید انقلابی اقداماتی در جهت منافع اقشار وسیع توده‌های کشور اتخاذ کرده‌است.

در خطابه به همه مسلمانان کشور آزادی کامل اجرای مراسم دینی و مراسم مذهبی داده شده است. حکومت اعلام داشت که به ارتباط نزدیک شدن فصل بهاری حاضر است تخم – کود – تخنیک و ماشنیهای زراعتی تهیه و حتی کمک مالی به دهقانان بدارد.

در جلسات در بین مردم به طور وسیع خطابه ببرک کارمل رییس شورای انقلابی که در آن به طور آشکار از مشکلات و پرابلمهایی که در مقابل کشور قرار دارد و طرق اساسی برطرف کردن آنها بحث و گفتگو جریان دارد.

موفقیتهای انقلاب ثور و رشد بعدی آن در مرحله نوین موجب نارضایتی کینه‌توزانه هرچه بیشتر امپریالیزم و همکاران و دستیاران ارتجاع داخلی وی گردید و به فعالیتهای پی‌درپی از جانب ایشان در جهت پایمال کردن دستاوردهای انقلاب و برگشت کشور به عقب افزوده گردید. وسایل اطلاعات و مطبوعات کشور مبین این واقعیت است.

نیروهای ضدانقلاب با پشتیبانی فعال و مستقیم دستگاههای مخصوص و مخرب خارجی، بی‌نظمیهای برپا و تشبثهای در جهت عقیم کردن و خنثی کردن فعالیتهای ارگانهای دولتی و حزبی صرت میگرفت؛ طوریکه فعلاً اشکار گردید این فقط تمرینی بود در انجسام همچو بی‌نظمی وسیعتری در پایتخت کشور کابل که محل بروز حوادث در چند روز آخر گردید.

صبح 21 فبروری [1980] توسط عناصر ضدانقلابی در کابل ورقهایی پخش شده که در آن درخواست بسته کردن مغازه‌ها و دکانهای محلی از صاحبان شان گردیده‌بود. میخواستند به این وسیله مشکلات اقتصادی در شهر به‌ وجود آورند و اهالی پایتخت را به گرسنگی بکشانند. کسانی که ازین عمل امتناع میورزیدند، تحت تهدیدهای شدید نابودی مادی و جانی قرار میگرفتند و در نتیجه بعد از نیمه روز شهر در خاموشی و انتظار فرورفت.

بعد از ختم کار و رخصتی ادارات دولتی بسته شدن مغازه‌ها و دکانها سرکها خالی گردیدند، با فرارسیدن تاریکی شب خرابکاران و آشوبگران مسلح ضدانقلابی پیدا گردیدند. با استفاده از تاثیر و قدرت مرتجعین گروپهای آشوبگر توانستند قسمتی از اهالی را گمراه ساخته و ساحه ماجراجویی خویش را وسعت بخشیدند و رضایت عناصر اجیر، اوباش و جنایتکار را به طرف خویش جلب گردانید.

در شب جمعه [22 فبروری 1980] این رهزنان افسارگسیخته به دکانها، رستورانها و منازل شخصی حمله‌ور گردیدند و دارایی مردم را غارت و نیست و نابود کردند. آنها سعی ورزیدند که سیلوی مرکزی را منفجر گردانند تا به‌این ترتیب مانع بخش مواد ارتزاقی و نان به اهالی پایتخت گردند. آنها با پرتاب کردن سنگ و بم دستی به جانب موترهای دولتی به سوختاندن شان اقدام ورزیدند.

بیدادگری لجام‌گسیختگی خویش را عناصر ضدانقلابی آشوبگر میخواستند روزهای سوم و چهارم حوت [22 و 23 فبروری 1980] ادامه دهند اما ضربه اساسی و گیج‌کنی از طرف قوای امنیتی و قوای مسلح خلق دریافت داشتند.

گروپی از رهبران آشوبگر دستگیر گردیدند که در بین آنها جاسوس سی‌آی‌ای تابع امریکا به نام “روبر تلی” [Robert Lee] و همچنان شانزده تن از مخاربکاران پاکستانی بودند. طوریکه وزیر عدلیه جمهوری دموکراتیک افغانستان در مصاحبه با خبرنگار ما تذکر داد، “هدف اساسی این گروه آشوبگر و ضدانقلاب عبارت از ترور عناصر مترقی و اعضای حزب و ایجاد ترس و وحشت در بین مردم بود.”

از تحقیقات این خرابکاران و آشوبگران به وضاحت برمی‌آید که رد پای این عناصر ضدانقلاب به خارج از سرحدات افغانستان میرود. اسنادی به دست آمده که به طور انکارناپذیر ثابت میسازد که گروپ جاسوسان خارجی و مخرب‌گر با تعلیمات و آمادگی مخصوص به کابل روانه گردیدند که وظیفه اصلی ایشان دامن زدن به نفاق مذهبی، به وجود آوردن بی‌نظمی، سبوتاژ و کارشکنی در انجام فرامین دولتی، خنثی کردن و برهم زدن اقتصاد و بالآخره سد شدن پروسه تغییرات انقلابی بود.

امروز کابل به‌طور کامل به زندگی نورمال خود برگشته‌است، پلانها و اهداف آشوبگران ضدانقلابی همه عقیم گردیدند. قوای مسلح، قوای امنیتی و څاروندی به طور کامل وضع را کنترول میکند و اعضای مسلح حزب دموکراتیک خلق افغانستان از همکاری همه جانبه با ایشان دریغ نمیورزند، تمام ناحیه‌های حزبی برای دفاع از انقلاب آماده پیکار اند.

وقتی من [نویسنده؟] به اداره روزنامه “حقیقت انقلاب ثور” رسیدم، مشاهده کردم که مدیر مسئول روزنامه “حقیقت انقلاب ثور” [اسدالله کشتمند] اسلحه بین همکاران خویش تقسیم مینمود. وی تذکر داد: “ما از دستاوردهای انقلاب ثور نه تنها از طریق قلم، بلکه اسحله در دست دفاع مینماییم. صرفنظر از مشکلات فعلی و وضع موجود ما متقین هستیم و ایمان داریم که خلق افغانستان آمادگی کامل دارد تا هجوم ارتجاع لجام گسیخته و وحشی را که در عقب آن امپریالیزم بین‌المللی و پکن قرار دارد دفع نماید. ما ایمان قوی و راسخ داریم که هدف والای انقلاب ثور تحقق خواهد پذیرفت و ضدانقلابیون به شکست ننگین مواجه خواهند شد.

[][]
بازتایپ: س‌س
ششم مارچ

سه حوت و آزادی بیشتر از هزار تن زندانی
[][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][][]

“حقیقت انقلاب ثور”
شماره 61/ بیست‌وسه حوت ۱۳۵۸/ 13 مارچ 1980

کابل: به سلسله آزاد ساختن افراد متهم در حوادث دوم و سوم حوت در شهر کابل و طبق اعلامیه نیروهای امنیتی مورخ یازدهم حوت، دیروز نیز از میان افرادی که فریب دشمنان را خورده و به اتهام دست داشتن در فعالیتهای تخریبی شهر کابل تحت تحقیق بودند، هفتادوشش (۷۶) نفر آزاد گردیدند. با آزاد ساختن کسانی که دیروز رها شدند، تعداد افراد آزاد شده به یکهزاروهفتادوهشت (۱۰۷۸) میرسد.

گزارشگری از قوای امنیتی گفت: کار کمیسیون بررسی احوال متهمین بازداشت‌شده به سرعت پیش میرود. آزادشدگان دیروز در حالی که از فریب خوردن توسط نیروهای ضدانقلاب پشیمان بودند، پیوستن عام و تام خویش با دولت انقلابی افغانستان را اظهار داشتند و وعده سپردند که در راه نابود ساختن دشمنان ترقی و مخالفین منافع زحتمکشان افغانستان با مقامات امنیتی کشور صادقانه همکاری کنند. (آژانس باختر)

[][]

متن اصلی: کابل: د کابل په ښار کی د حوت د دوهمی او دریمی نیټی د پیښی د تورنو کسانو د خوشی کولو په لړ کی او د هیواد د امنیتی پوځ د حوت د یوولسمی نیټی د اعلامیی له مخی، پرون هم له هغو کسانو څخه شپږاویا (۷۶) تنه خوشی شول چی د دشمنانو د غولولو له امله د کابل په ښار کی د ورانکاری په فعالیتونو تورن او تر څارنی لاندی وو. د هغو کسانو په خوشی کولو سره چی پرون له څارنی څخه خلاص شول، د خوشی شوو کسانو شمیر یوه زر او اته اویا (۱۰۷۸) تنو ته رسیږی.

د امنیتی قواوو یو خبر ځای وویل: تر څارنی لاندی د تورنو کسانو د احوال د کمیسیون کار په بیړه روان دی. آزاد شوی کسان پرون په داسی حال کی چی د انقلاب ضد قوتونو له غولولو څخه پښیمانه وو، د افغانستان له انقلابی دولت سره خپل هر ډول پیوستون څرگند کړ او وعده یی ورکړ چی د ترقی ددغه ضد او د افغانستان د زیار ایستونکو د گټو ضد عناصرو په له مینځه وړلو کی د هیواد له امنیتی مقاماتو سره صادقانه همکاری کوی. (باختر آژانس)

[][]
بازتایپ: س‌س