دمی بادستیاررییس جمهورپیشین جناب محمد اسحاق توخی :

نشر آن نامه ها وتبصره ها، جناب توخی وبرخی از اعضای تیم مشهورِ معلوم الحال ومعامله گری را که در اطراف دوکتور نجیب الله مرحوم حلقه زده بودند وبا مشوره های غرض آلود که در برگیرندهء منافع شخصی شان بود نه تنها موجبات سقوط حاکمیت را فراهم کردند، بل آن مرحوم را نیز به پای چوبهء دار کشانیدند به خشم آورد از جمله آقای توخی را. بلی آقای توخی سر انجام به حرف آمد، اما با اندک مایه گی ودست پاچه گی وبدزبانی فراوان. وما را ببین که ازاین محرم راز و یارغارو عقل کُل چه انتظاراتی داشتیم ؟ مگر نه آن که اویار گرمابه وگلستان دوکتور صاحب بود و انتظار می رفت با برداشتن مهرسکوت ازلبهای قفل شده اش،حقایق وحرفهای قابل قبول، قانع کننده، مستدل ومستند وغیر قابل انکار برای ما بگوید؟ به عوض این که برتابوت پندارهای ازقبل تعیین شده، کلیشه یی و تخدیرشدهء برخی از مانیفست نویسان وثنا گویان وتقدیس گرانی که از برکت بهتان زنی ودروغگویی به آب ونانی رسیده بودند؛ چهار میخ آهنین بکوبد وخویشتن را در باتلاق گندیده یی که آنان دست وپا می زنند غرق بسازد.همه از اوانتظارداشتند که در زمان حال زنده گی کند، از آسمان وریسمان حرف نزند، واقعیت را با شایعه وافسانه مخلوط نسازد. آخر مگر او یکی از رجال سیاسی آن زمان نبود ونیست وآیا توقع می رفت که او با این سطح پایین انتلکتویل سیاسی با مخالفان صحبت کند و ادب وتربیت ذاتی خود را به نمایش بگذارد؟

باری ، جناب توخی از جایگاه رفیعی سخن گفتن خویش را آغاز می کند. انگار، هنوز هم پشت همان میز چند متره ، پشت همان میزی که مشت می زد، امر می دادو تحکم می کرد نشسته است. وبا زبان سخت سخیف ومستهجن، نویسندهء این سطور را با این کلمات ، بارها وبارها دشنام می دهد وتحقیر وتوهین می نماید والبته معلوم نیست که به کدام حق ؟: ” … دیده درا، پُرروی، معامله گر، توطئه گر، لجوج،خائن، وابسته به سرویسهای خارجی و… ” وبا همین اخلاق وادب وارد بحثی می گردد که به یک مناظرهء آرام ، منطقی وسازنده نیاز دارد؛ نه به جنگ و جدل واین طورعَرَبده کشی ها ولگد پرانی های فاضلانه! وانگهی جناب توخی باید بپذیرد که دوران لوده گی ها و مسخره گی هایش سپری شده ، مردم به خود آمده اند و دیگر حاضر نیستند که به حرفهای هر دلقکی بخندند. آری توخی عزیز، آن سبو بشکست وآن ساقی نماند.!

اما این تنها نیست! آقای توخی که حرف میزند، برای اثبات ادعایش چنگ به دامن دواثر فنا ناپذیری(!) میزند که تاکنون هموطنان ما بارها وبارها،آنها را از پرویزن انتقادخویش گذرانیده اند. واینجا وآنجا از جمله در همین نشریه گرانسنگ ” آزادی “
درپیرامون محتویات غرض آلود، بی اساس وتهی از واقعیت وآمیخته به تعصب ودروغ این کتابها ، نظریات شان را ابراز داشته و نوشته اند. ولی توخی می نویسد که نوشته های مرحوم عبدالقدوس غوربندی وآقای فقیر محمد ودان بر گذشته های تاریک ح. د.خ. ا. روشنی انداخته وسوالات زیادی را در مورد پس منظر وعوامل حوادث مذکور روشن ساخته است. اما اگر از توخی پرسیده شود که آن گذشته های تاریک در حزب . د. خ. ا. چه بود و کدام بودکه آن جنابان می دانستند وخلایق نمیدانستند،
چه جوابی خواهد داد؟ آیا مردم این مسأله را که مرحوم غوربندی در نوشته اش، به صورت شفاف و روشن بیان نموده که حفیظ الله امین نه فاشیست بود ونه جنایتکار و نه دستانش به خون هزاران هزار هموطنان بیگناه ما آلوده بود؛ باور خواهند کرد؟ آیا اسحاق توخی متوجه نشده است که غوربندی؛ آن انسان آدمکش را به مثابهء یک قُدس سره ستایش وتبجیل نموده است؟

جناب توخی گفته می تواند که در کدام صفحهء کتاب غوربندی در بارهء این که چگونه امین سفاک؛ این شاگرد وفادار، رهبر و
مؤسس ح. د. خ. ا. را به صورت وحشیانه خفه نمود حرف زده است ؟ آیا همین است همان گوشه های تاریکی که غوربندی مرحوم آن را روشن ساخته است؟ یا این که نامبرده از قتل زنده یاد میر اکبر خیبر که به گفتهء بسیاری از آگاهان به وسیلهء دار ودستهء امین و به رهنمایی شخص غوربندی انجام شده بود وبسیاری اعضای حزب نامبرده را – غوربندی را – قاتل میر اکبر خیبر می شمردند ومی شمارند ، چگونه با شگرد ها وترفندهای ناشیانه وشناخته شده ، َطفره می رودودر عوض کسانی را متهم می سازد که خیبر شهید را از دل وجان دوست می داشتند وبه وی احترام ومحبت ژرفی ابراز می نمودند. آیا چنین عملی خاینانه نیست وکار کسانی نیست که با نوشتن این گونه نوشته های عاری ازحقیقت فضای بی اعتمادی را در میان اعضای حزب دامن میزنند. آیا این کارعوامل نفوذی نیست که با یک تیر دو نشان می زنند، یعنی هم وظیفهء خود را اجرا می کنند و هم خود را بیگناه ومعصوم جلوه می دهند؟ والبته تصادفی نیست که توخی با همان شیوه ها وترفند های مضحک سعی نموده است تا برف بام خود را بالای بام دیگران بیندازد. ببینید که او چگونه ازقتل شادروان ستر جنرال غلام فاروق یعقوبی خود را بی خبر نشان می دهد و نمی نویسد که به اشارهء کدام کسی، آن زنده یاد را از بین بردند. امروزه بسیاری ها به این عقیده اند که امکانِ اصدار امر ترور یعقوبی مرحوم از پشت همان میزی که احکام وفرامین ومصوبه های حزبی ودولتی بسیاری از آنجا صادر می شد، کم نیست. چرا که آن مرحوم راز های فراوانی را می دانست و البته که نباید افشاء می شد.

بر می گردیم به کتاب غوربندی؛ که اگر جنرال توخی یکبار دیگر آن کتاب را می خواند واینبار با دقت بیشتر؛ متوجه می شد که قضاوتهای اودر بارهء جناحین حزب چقدر جانبدارانه و غیر واقعی بوده است. همچنان در مورد حوادث مزار شریف که کمترین اطلاع را داشته و یابه مسألهء سقوط حاکمیت و فرار نا فرجام رییس جمهور پیشین افغانستان، تا سطح خبرهای سر چوک به افسانه سرایی پرداخته است. بنابراین ازتوخی بار دیگر می پرسم که کدام نقاطِ تاریکی راغوربندی روشن ساخته بود که جناب شما وادار شدید تا به تحسین وتمجید نامبرده بپردازید؟

دربارهء کتاب” دشنه های سرخ ” فقیر محمد خان ودان که به نظر توخی تحلیل های درخشانی دارد ومانند کتاب غوربندی تاریکی های بسیاری را روشن ساخته است مکثی نمی کنم؛ زیرا که در آن باره در رسالهء ” طاما ت تا به چند وخرافات تا به کی؟ ” حرفهای خود را گفته ام . اما توخی به همین دو کتاب بسنده نمی کند وبا خوشی فراوانی می نویسد که مشتی از اخوانیها
وعناصر وابسته به بنیاد گرا ها وتروریستها هم کتاب ( اردو وسیاست .. ) را نقد کرده اند وبا اسناد ودلایل منطقی(!) به آن پاسخ گفته اند والبته که توخی با چه سربلندی وغروری ازاین موضوع سخن می زند. ولی باید گفت که این نقد ها وایراد ها بررغم میل توخی صاحب، هرگز نتوانستنداز ارزش آن کتاب بکاهند. ورنه سه بار به چاپ نمی رسید ولقب پر فروش ترین
کتاب آن سال را به خود اختصاص نمی داد. به قول افصح المتکلمین حضرت سعدی : جوهر اگردر خلاب افتد همچنان نفیس است وغبار اگر به فلک رسد همچنان خسیس .. !