نور سنگر فاشیسم قبیله و ترفند های مُدرن!

 

رفیق نور سنگر

فاشیسم قبیله و ترفند های مُدرن!

 

 

هــویت ما پاکســــازی می کنند
این چنین بادار راضی می کنند
سرنوشت خلــــق روی تخته ی
مانده اند،شطرنج بازی می کنند
ا.پگاهی

2 ــ بسیج پیروان اندیشه های قوم گرایانه پشتون های افراطی و عظمت طلب به دور یک محور.

پدیده ستم ملی ( حل مسئله ملی) از نخستین کشمکش های شرکت کنندگان در کنگره موسس حزب دموکراتیک خلق افغانستان بود که سرآغاز اختلافات و ریشه انشعابات بعدی گردید.
زنده یاد ببرک کارمل رییس کمیته تدوین برنامه عمل و اساسنامه جمعیت دموکراتیک خلق افغانستان؛ با تشخیص و شناسایی علمی ستم های استخوان سوز طبقاتی، جنسی، مذهبی، استعماری … ، ستم ملی را نیز مطرح و رفع آن را نیز از الویت های مبارزه جریان نوپای دموکراتیک خلق افغانستان، بیان و دموکراسی ملی را پیشنهاد کردند
رفقای که نتوانسته بودند زنجیر های اسارت قبیله سالاری را از افکار شان بزدایند، با پیش کشیدن شعار “دموکراسی خلقی”، در صدد انکار از موجودیت “ستم ملی” در کشور برآمدند و یگانه ” ستم ” را که “حل” آن موجب رفع همه “ستم” ها می گردید؛ “ستم طبقاتی” دانسته و با شعار های “سرخ”، افراطیت گرایش به “چپ” و انکار از “ستم” های دگر، نا آگاهی شانر از جامعه شناسی علمی به نمایش گذاشته و به شعار های عوامفریبانه متوصل شدند و جایگاه و تاریخی ــ اجتماعی افغانستان را و وظایف دور و نزدیک ما را با هم قاطی کردند و حزب را به نخستین چالش تیوریک کشانیدند.
«جریان کمیته انتظار که بعد ها سازمان انقلابی زحمتکشان افغانستان را ساختند و کنگره امروزی آقای “پدرام” اشکال وارونه اعتراف به کشمکش های اولی بین زنده یاد ببرک کارمل و مرحوم نورمحمد تره کی است».
انشعاب بر حزب تحمیل شد و یک دهه جدایی سبب گردید که بخش بزرگ انرژی ، امکانات و پوتینسال های نسل نوپای انقلابیون ما، به درگیری های جناحی مشغول باشد و دشمنان سوگند خورده رفاه و آسایش خلق ما ، سازمان ها متعدد رقیب را به صحنه آورند و حیات حاکمیت ارتجاعی را تداوم بخشند.
در حالی، که هر دو جناح حزب ادعا های یکسان داشتند ولی در عمل فرسخ ها از هم دور شدند و دو گروه متخاصم را ساختند. هر دو جناح در ترکیب رهبری های شان نمایندگان همه ملیت ها را جا دادند ولی در عمل گروه “خلقی” ها ، پیوندی صفوف شان را نتوانستند از انحصار قبیله سالاران جدا کنند و به یک نیروی واقعن سراسری انکشاف دهند. رفقای خلقی، با استفاده اشتباه از شعار های تبارگرایانه عده یی از پشتون های سرحدی را ، که در قو.ای مسلح افغانستان (ارتش، پولیس و امنیت)، تسلط سنتی داشتند؛ بخود جذب نمودند و با جریان افراطی “افغان ملت” به رقابت پرداختند. تا آخر از ایدئولوژی ، دولت سازی و حل مشکلات از شیوه های علمی و عملی چیزی نیاموختند و زندانی همان تنگ نظری های تفوق طلبانه خود ماندند.
سازش های غیر مترقبه سردار محمد داوود در دو سال اخیر ریاست جمهوری اش با امپریالیست ها و معامله های بی فرجام با کشور های عربی و بلاخره کنار آمدن با پاکستان روی مسئله پشتون ها و بلوچ ها و تصفیه های مکرر قوای مسلح و دولت اش از وجود “پرچمی ها” به اشاره شاه ایران، زمینه ساز رشد گسترده خلقی ها در قوای مسلح گردید، که بعد سبب سقوط فروپاشی اولین نظام “جمهوری” و نابودی خودش و خانواده اش هم گردید.
وحدت نیمه تماام “خلقی ها” با “پرچمی ها” ، که در اثر فشار اعضای حزب و برنامه حمله دولت داوود بر هر دو جناح ، ( و یا شاید هم فشار احزاب برادر، که عده یی نیشخوار می کنند ولی من به آن باور ندارم)، سبب گردید تا “پرچمی ها” به دام “خلقی ها” بیفتند و قربانی اهداف قبیله سالارانه آنان گردند.
هنوز تخمه های “وحدت” جوانه نزده بود، که سلسله ترور ها آغاز شد و باند تروریستی امین بعد از کشتن علی احمد خرم بجای ببرک کارمل ، دگروال گران پیلوت (همسایه و هم قد و هم شکل ببرک کارمل) را به رگبار بستند و چون موفق نگردیدند به کمک جاسوس معلوم الحال شان (عبدالقدوس غوربندی) و به یاری آقای ” سلیمان لایق” (که خواهرش را به زنی او داده بود) مبادرت ورزیدند و برای اقدام های بعدی ماجراجویانه شان، بهانه جویی کردند. اینبار تیر، درست به هدف خورد.
کشته شدن استاد “میر اکبر خیبر” یار دیرینه همزنجیر و هم طبق ببرک کارمل نمیتوانست خاموشانه در دل روزگار دفن گردد و بطور طبعی “حزب: را هیجانی و دولت را تحرک به اقدام ناسنجیده می کند، که چنان هم شد.
امین در غیاب رهبری حزب فرمان “قیام ” میدهد و سناریوی از قبل تعین شده ” سی آی ای” را به اجرا میگذارد. اما از تیره بختی، خودش هم زندانی می شود اما برنامه اش نیمه تمام به پیروزی میرسد. چون او باید با یک تیر دو هدف را میزد:
هم رهبران حزب را باید می کشت و گناه آن را به گردن رژیم محمد داوود می انداخت و هم داوود را نابود می کرد تا تاج و تخت تنها برای خودش بماند.
دوکتور نجیب الله هم جای پای او را تعقیب کرد اما دچار یک کج فهمی تاریخی شد: امین توسط باند خودش و به اشاره “سیا” دست به قیام مسلحانه زد و نجیب به اشاره روس ها و بدون کدام پشتوانه داخلی.
نجیب، تلاش مذبوحانه نمود تا با انحصار قدرت در دست خودش و به اشاره و اتکا به باند گورباچوف به حذف مخالفین اش متوصل گردد و از خود یک چهره “ملی” بسازد ولی غافل از آنکه در تاریخ فقط احمق ها اند، که به “گپ ها” اتکا می کنند و عاقلان عملکرد ها را معیار قرار میدهند.
به هر، حال همه میدانیم، که دوکنور نجیب الله پاسخ همه اشتباهات خود را پرداخت و ما باید از تاریخ درس بگیریم.
او در مقابل حزب و حاکمیتی که او را به مهم ترین مقامات رسانید خیانت کرد.
او در مقابل رهبری، که او را از ولگردی و اوباشی به سیاست کشانید و از او شخصیت ساخت ، به اشاره بیگانگان جفا کرد.
او، که شرف و وجدان و حثیت اش را به اشاره بیگانگان به حراج گذاشت و بین ملت خودش زخم های چرکین ستم های ملی ، نمک پاشید. اکنون همان طوری که میدانیم در بین ما نیست!
اما؛ خنده دار ترین طنز تاریخ این است ، که کی ها امروز پرچم او را به دوش می کشند؟
! ــ انسان های بیخبر از علم تاریخ و سیاست
2 ـ گماشته های او در مقامات حزبی و دولتی
3ــ تبار گرایان بیخبر از ملیت برادر پشتون
4 ــ سی آی ای آمریکا و آی اس آی پاکستان با چاپ و تکثیر ملیون ها عکس او…
و بلاخره:
جنرال طاقت ( کسی که همه ملیت های برون از تبار خودش را حرامی می گوید)
جبار کهرمان ( کسی که با ملیشه هایش قصر ریاست جمهوری نجیب الله را با وزارارت داخله و دفاع ، مقر کمیته مرکزی (حزب وطن، با همه حوزه های امنیتی شهر کابل به گلبدین حکمتیار تسلیم داد)
آقای کبیر آمر سیاسی ریاست حوزه اول وزارت امنیت ملی ( و بعدن ریاست پنج یا انحلال باندیتیزم) ، که جهت ارتباط و سازش های بعدی گویا اول اسیر گردید و بعد مبادله شد.
جوانکی بنام خیبر که قاتل 2500 پرچمی را همیشه حفیظ الله امین شهید خطاب می کند.
از آدم های مثل عیسی جسور و لایق و بارق و غوربندی… چیزی نمی گویم ولی واقعن دلم به حال پایش ها ، پاسون ها ، روغ ها … میسوزد!
ادامه دارد