هــای رفـیــق !
آنچه افســرده شــده روح و روانِ من و تُست
آنچه پژمــرده شده نــام و نشانِ من و تُست
آنچــه از قافلـــه بفروختــــه اند نیمـــه رهــان
حاصلِ بی ثمری حدس و گمانِ من و تُست
آنچـــه بر هیـــچ زده ضــــرب همــه بودنِ مـا
فتنــه ی سر زده از نســلِ زبانِ من و تُست
بـــاورِ فصلِ بهــار را کـــه فروختنــــد به هیــچ
یک دو سه بی خرد از نامِ کلانِ من و تُست
شارلاتــانی که کنــون طعنـــه ی ما گردیدنـد
ثمـــــری از دِروی فصــــلِ خـــزانِ من و تُست
آنــکه دیــــــروز به مـا بـــــاورِ ایمــان میــــداد
مُشتِ کوبنــده ی بر فرق و دهانِ من و تُست
او که شیریــن سخـــن و تلــــخ عمـل گردیده
بــاورِ عقــــل نگنجــــد کـه بسـانِ من و تُست
نیـک اندیشه و نیـک گفته و نیک پندار نیست
های رفیق!گـوش بکن درسِ زمانِ من و تُست
چیســت نامـــردی و مــــردی به زبـــــانِ آرش؟
آنچــــه دیـــرور خطــا رفت کمــــانِ من و تست
“سنگـر” عشــق وطن نیست بجز همـسفری
با خبر باش که این حـــرف و بیـانِ من و تُست
سنگر