اشعار منتخب رفیق نور سنگر

نوشته شده در تاریخ نوامبر 27, 2020فوریه 14, 2024 توسط pamir

بپاسخ یک حکایت

ـــــــــــ

به من حکایتِِ شب هـــای بی ستاره مگو

بسی شنیــده ام این قصـــه را دوباره مگو

(…)

به پیشِ پـای چــو پولادی، سنگِ خاره مگو

شنــاوریــــم بـه توفـــــان، گپـــی کناره مگو

مپیـچ به قصهء”خارپُشت”و درسِ کهنه ی او

سخـــــن نـــو آر و حدیـثِ بغیـــرِ چـــاره مگو

هنـــوز شیمــه ی رزم و امیــدِ ما باقی ست

به ما اطــاعــتِ اشـــــرارِ خـــون خــواره مگو

شکستِ مکتــــبِ مـا نیــست دالِ بیــخردی

سکــوتِ مطلــقِ جنبـش، ره یـی کفاره مگو

هجـــومِ سارق و گمــره به هــر دیـاری است

صــدای زشت و پلشتــی به”آن” اشـاره مگو

به علـــم رفتـه ام انــدر میـــانِ آتــشِ عشق

ز درد و رنــج و شکست های پر شماره مگو

نمــادِ هویــتِ من “کارمــل” است و پرچــمِ او

فُـــلان و ابـن فُــلانـــــی بـــه چنــد بــاره مگو

زبــانِ فلسفــــه ی مـــن زبـــانِ تاریــخ است

به”سنگر” که حق است، علمِ استخاره مگو

نور سنگر

به بهانه سالروزسرنگون شدنم به زمین!
هیچ جایی نیستم
آسمان رانده مرا
و زمین دوزخِ انسانیت است…
برگِ خشکیده پائیزم
دستِ باد میبرد به هر سویم
برف بر آتشِ غرورم ریخت
خانه ی زندگی خراب شده
هر قدم انفجارِ ناکامی
هر وجب ماین زار امید است
لیک این عزمِ سبیل مانده ی من
پای هیچ حادثه ی خم نشود!!!
***
سالروز تولدم مبارک نیست!
کاش بارانِ بهار،
کاش آفتابِ تموز…
گذر از کوچهء ما هم می کرد!
آخ !
پائیز چقدر زود گذشت…
حال من مانده ام و برفِ زمستانِ خبیث!

نور سنگر

نمایشگر ویدیو

Error loading this resource

سکوت ننگ است و بی ننگ ؟

تو به من طعنه ی بی ننگی یاران چه دهی؟
پیشِ کـوه سفسطه از بیـدِکِ لرزان چه دهی؟

آنکــه ترسید و لــرزیــد و گریخت از میدان
خشکی ی طینتِ او بسته به باران چه دهی؟

“زنـــدگی صحنه یکتــای هنرمندی ماست”*
گر هنر نیست به کس مرحله پایان چه دهی؟

“هـــر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد”**
تکیه بر وسوســـه ی آدمِ لغــــزان چه دهی؟

من از هـــر حلقــه ی زنجیر همین دانستـــم
شکـوه از غُـــر زدنِ پیهــــمِ دربان چه دهی؟

چون سبک گشته رفیقـــانِ بلنــد رتبه ی من
تـو به من مرتبـه ی شاعــرِ ارزان چه دهی؟

“سنگــــر” هرگــز نفروشم به هـــر یاوه سرا
تـــرسم از آمدنِ جوخـــه ی بحران چه دهی؟

نورسنگر

ای مــــــــــــــردم تــا بــــــه چـــه وقـــت!؟

بـــــــــــــــــــــــــــــرخــــــــــــــیــــــز…
بـرخیــــــز کــه انتــــظارِ بیـــــجا نکشیم
امــــــروز رقــــــــم به بنـــدِ فردا نکشیم
هـــم کاوه و هــم رستمِ دستـان شویم
خورشید شویم، مُشکلِ سرما نکشیم
در پــــــای دروغِ دیگــــــران خـــم نشویم
بر گـــردنِ حق تیشه ی غوغـــا نکشیم
چشمانِ همـــه منتظــرِ کِرده ی ماست
در راه شویـــــم حنـــــا در پـــــا نکشیم
از غفلـــــتِ ما چشـــمِ وطــــــن میگرید
داروی مُــــضر به چشــــمِ بیــنا نکشیم
قطــــره قطـــــره قــــــدرتِ دریــــا گردیم
“سنگـــر” بیـــــا قطــــره ز دریـا نکشیم
نور سنگر

کدام استقلال؟

ما که بازیچه ی ابلیسِ زمانیم؛ کدام استقلال؟

ماکه در بنــدِ فـلان ابنِ فلانیم؛ کدام استقلال؟

سرنوشـــتِ وطــــــن افُتــــاده بدستِ شیطان

ما که در فکرِ قرانیــم و قرآنیم؛ کدام استقلال؟

نور سنگر

“بوقلمون سیاسی”

هــر مــوشِ رنگ پریده ی افسر نمی شود
با هـای و هــوی و عربــده رهبر نمی شود

از صــف اگــر گـریخــت دو سـه اردلِ ضعیــف
پانیـــک و ختــم و فاتحـــه بـــاور نمی شود

شیــطان مگـــر میـــانِ مــلائــک بسر نبرد؟
در بینِ ما چــو ســر زده،محشر نمی شود

اینجــــا که باختـــه شـــرف و آبــروی خــود
آنجـــا بــه چال و مُعجــزه دلبــر نمی شود

تاریــخ را شهامـــتِ مـــردان نوشتــه است
نامــرد بـه جمــــع هیـــچ برابـــر نمی شود

بانــوی سـرزمیـــنِ خراســــان نبخشــدش
جُــــز مایه ی خجــــالتِ همسر نمی شود

بگـــذار که عٌــــرعٌـــر بزنــد روز و شب مدام
آبِ شفـــافِ چشمـــــه مکـــــدر نمی شود

ای مــدعی نمــونـــه ی او را مثــــــال مزن!
با هرکه دوست شد،به”سنگـر” نمی شود
ن.سنگر
پاسخ به آنانی که “بوقلمون سیاسی” را به رخ ما می کشند

گم شده ام
من به یک شامِ سیاه گُم شده ام

پُشتِ یک مـوجِ نــگاه گُم شده ام

شب چنـان چیــــره شده بر روز ام

نا رسیـــــده به پــگاه کُم شده ام

نورسنگر

وطن بر بــــاد داد نســلِ جهــادی
دوصد لعنت به جهـل و بیسوادی
هر آنچــه داده بر مُلــکِ خـراسان
فقط دزدی و چور است و شیادی

نور سنگر

وطن را “فی سبیل الله” تباه کرد

چلــی و طالـــب و مُـــلا تبـاه کرد

چنان آتش زدش نسلِ مجــــاهد

که از پاییـــن تا بــــــــــالا تباه کرد
نور سنگر

” این سکوت ننگین را باید شکست!”

ریشه و هـم شاخه و هــر برگ، درد
هــر بهارِ پــــژمُــــرده، تابستانِ سرد

سرنوشت این لحظــه ها را بد نوشت
رنگِ سبـزِ زنـــــدگی گـردیـــده، زرد

عـاقــــــلان بیگانه شــــــد با انقــلاب
نـردبــــــان از یـــــاد بُـــرده اســمِ نرد

بـاز “فـــــردوسی” به تاریـــــخ آمـــده
می نویسد قصه ی “نامـرد و “مــــرد”

قـــــــولِ آزادی نـــــــدارد شوکتـــــــی
تا که بـر پــا است استثـــــمارِ فــــــرد

گوش کُــــن آوازِ “سنگــــر” میرســــد
هیچ راهی نیست؛ جُز راه ی نیـــــرد!

نور سنگر

یاد آور…!
ــــــــــــــــ
یاد آور همنبـرد؛ آنگاه که سرما هیچ بود
پیشِ احساسِ من و تو نرخِ گرما هیچ بود
طالبِ انسان بـودیـــم و فتـــادیم دامِ عشق
عاشقِ سرگشته گشتیم غیر،برما هیچ بود
دشمنی ما رقــم با رســـمِ استبــداد خورد
نزدِ ما طوقِ ثـواب و قــدرِخرما هیچ بود
ما سپردیــــــم زنـــــدگی در پـای خلــــق
کارِ ما با کار بــود و کار فـــرما هیچ بود
بیهـــراس افتاده بودیـــم در مسیرِ انقلاب
ترس از یغمـا گر و فــردای یغما هیچ بود
قلبِ سرشـار از فــروغِ نـورِ ایمان داشتیم
واژه های شک و هم تـردید و اما هیچ بود
حال چه شد اینگــونه بی “سنگــر” شدیم؟
آن همه آرمــانِ پاکِ سینــه پیما هیچ بود؟

***

گر کــــــس نــرود همـــره ، تنهــا بلدم رفتن
اینجــا چــــو نباشـــــــد ره، آنجـا بلدم رفتن
من سایه نمیخواهم ، همسایه نمیخواهم
امــــروز اگـــــر لنـــگ ام، فــــردا بلـدم رفتن
کابوس و شبح باهم عهد بسته به قتلِ من
تسلیم نخـــواهم شــد ، با پـــا بلـدم رفتن
نکبــاد کنـــــد کـــــورم، یا پــا شکند سنگی
با سینه کشـم خـــود را، زیک زا بلدم رفتن
بر مـــرده مـــن خندند، هر چنـــــد رقیبانـم
بر کـــوری چشـــم شان، پایــــا بلـدم رفتن
گوئیــــد پیـــــــام من، بر قــــومِ خطــا رفته
گر خشکه نشد از من، دریــــا بلـــدم رفتن
آلــــوده نمی گـــــــردم ، در بـازی این و آن
مــــــن لالــــهء آزادم ، صحـــرا بلــدم رفتن
دیگــــر میـــــازمایید ، این سنگـــرِ وفــا را
خامــوش نمی گــــــردم ، گویا بلدم رفتن

نور سنگر

مرا به محفلِ ” یاهو”ی صوفیان مبرید،
نه به هیچ مسجدی…
من خودم میسازم:
با شکوهتر ز “خانقه” و “مسجد” شهری…
و در آن ره ندهم:
بجُز از عاشقِ انسان، به کسی.
“مٌکه” ی میسازم :
محورش”فردوسی”،
پاسبانش “سعدی”،
شهردارش”حافظ”…
خُم او را نگذارم بدستِ عرب ی؛
فقط آنجا “خیام”:
میٌی از عشق به هر رهکذری خواهد داد.
شاعرانش همه از جنسِ شما :
“باختری” و فروغ”،
“ناظمی”و “نگهت”،
“حیدری” و عشقری”
و غزل های شیرینی از “یار”…
بشما قصه ز تاریخ گوید:
هم “بهارِ سعید”،
هم”کمانگیر” به لب:
“سیاوشِ کسرائی”…
مژده از صبح دهد:
“ژاله”ی اصفهانی،
با سرودِ که نمیرد هرگز:
“شاد بودن هنر است، شاد کردنِ هنرِ والاتر…”
و “پگاهی” بخواند بشما:
شعرِ انسان بودن…
آری!
من میسازم:
شهری از عشق و صفا و دوستی!
اسم او :
” آ…
زا…
دی… !”

ای آنکه ترا پرسش تاریخ زبون کرد!

خـــــوب میدانـــم سراپـا تهمـت ات
پیش دشمن خورد کـردی قیمت ات
هر نفــس را که به ذلـــت می کشی
باز می گویـــد به ملــت، همـت ات
ای دروغگـــو زنــدگی یــادت نداد؟
راستــی باشــد فـــروغ و زینت ات؟
تـو که در خانــه نــــداری عـــــزتی
از چه رو همسایه دارد حرمت ات؟
خشــت، خشتِ قــــریه را دادی بباد
شهـر می پرسد کمـال و حکمت ات
داد از بیــــــداد می گفتی جبـــــون!
آخرش این بود نفس و عصمت ات؟
کـــور خوانــــدی برگه ی تاریخ را
رُخ بـه آیینــــه بینـــــداز قامت ات
هیچکــس گــر از حیا چیزی نگفت
شعرِ “سنگر” میرسد بر خدمت ات

نور سنگر

درود پرشور وآتشین به تمام رهروان نهضت آزادیبخش زنان!

سلطهءشب

برخیز سوی لانهء خورشید پر بزن
با دست مهر حلقه به باب سحر بزن
دور عذاب سلطهءشب را بهم بریز
آیین این زمانه به نقش دگر بزن
زنجیر برده گی فگن از دست وپای خویش
آتش بجان خرمن بیدادگر بزن
شاداب وپر جوانه بکن باغ آرزو
بذری بخاک سوختهء بی ثمر بزن
دگر ضعیفه گوشهءهر خانه نیستی
بر خیز بر درخت جهالت تبر بزن
همدوش من به لشکر دیو سیه بتاز
شمشیر حق به سینهءخوف وخطر بزن
نا اهل را زمجلس رندان بیرون بکش
سنگی به آشیانهءهر بی هنر بزن
خورشید گونه از دل هر تیره گی بتاب
در پهنهءامید وطن باز پر بزن

«سنگر»

تا کــه ادیــان و سیاســــت بهـم آمیخته اند
خونِ انسانیــــت و صلـح به چــاه ریخته اند
این غـــدارانِ سیه پیشـه ی بورژوازی غرب
چه لباس ها که بجانِ من و تو دوخته اند؟!
نور سنگر

به دوستان دیروز و دشمنان امروز

در مـــذهبِ ما خــدعــه و تزویر حرام است
تسلیــم شـــدن بر غُـــل و زنجیر حرام است
امروز اگـــر وعـــده به میـــدانِ نبــرد است
فـــردا شـــــدن و وعـده به تاخیر حرام است
در هـــر قـــدمی دانــه و دامی بگــــذاشتــند
بیهــــوده بکار بـــردنِ “تغییـــر” حرام است
آئینــــه گـــــذار بین خـــود و نــــورِ حقیقت
هر چهره به آن چهـره یی تفسیر حرام است
مردانه بگو طینت و اصلِ تو خـــراب بـــود
تهمــت به دیگـر بستـن و تعمیر حرام است
در کوچکی خـــود منگــــر رمــــزِ حقیــقت
شیــطان چـــراغ جلوه ی تنویـر حرام است
در مکتـبِ من صلــح و صفا درسِ وفـــا بود
هـر سفسطه هر نعــره ی تکبیر حرام است
گفتیــم که ایـن خلــــق خـــــود آزادی گزینــد
همسـایــــه شـــدن بر درِ تقدیــــر حرام است
با دستِ خـــود آینــــده ی ایــن خـاک نویسید
هـر نسخه یی بیـگانـه یی تحریر حرام است
نه، گوئیم به آنچــه، که نمی خواست دلِ مان
تسلیـم شـــدن بـه زور و به تقـدیر حرام است
تـو ســر زدی و جعـــــل پراگنــــدی به عالـم
گفتــی که سخـــن گفتن و تقـــریر حرام است
ای آنکــه ندانستــــه به من طعــن فـــروشـی
تدبیــــر چــو کـــردم بتــــو تـدبیر حرام است
تو بیشتـر ز نـــامِ ما ، از مــا سخـــــن مگــو
تا کس نگــــویـــدت که تــوفیـــر حرام است
“سنگـــر” هـــزار بـار بتـــو گفتـه این سخـن
پیش از خبـــر رسیـــدن و تعذیر حرام است

نور سنگر

در کجای زندگی نفس می کشیم؟
در میهنِ زیبایــــم هــــر فتنـه ز ایمان است
آیاتِ قتــــالِ ما از زیــــورِ قـــــــــرآن است
انگلیس به ما ســــازد صد فقهــی دیوانـــــه
فتــــوای جهــــادِ ما در امریکـه پنهان است
از برلیــــن و از پاریس اســـــلام نوین آرند
همسایهء پستِ ما زین معجـزه حیران است
از شِــبخِ عـرب تا چین مست اند زخـونِ ما
هر دشمنِ جانِ ما در گوشه ی رقصان است
هم ترکیه و اسرائیل از غفلــــتِ ما شــاد اند
بر خیل و تبارِ ما هــــر اردلی سلطان است
هر یک ز دگر پرسیم ما را چه شود انجــام؟
خندیده بهـم گوئیــم این حکمتِ یزدان است!
نفـــریــــن به ننگِ من نفــــرین به ننگِ تو
کز حاصلِ کار ما این تــوده ی نادان است!
تا “تو” به “تو” مانی تا “من” به “من” مانــم
این زخم نه تسکینی این درد نه درمان است
از “سنگـــــر” بیمار ات بشنو تو پیــــامِ حق
من خوب نمی گردم تا دردِ تو در جان است

نور سنگر

از “مروارید در نکباد”

روزی اصــلاح شــــود فطـــــرتِ انسان، عید است
عشــق را نعــره زننــــد منصــبِ ایمان, عید است

فطــــــرِ روزه بدهنــــــد بوســــه ی الفـــت بهـــم
ببــــرند صلــح به هــر خانــه ی مهمان، عید است

غــــمِ همسایــه ی خــود را غـمِ خــود بشــمارند
اشکی گر پــاک کنند ز چشـــمِ گریان، عید است

چیـــست اضحـــی و گـــــدایی بهشــتِ موعـــود؟
چون کنیــد خدمــتِ همنـــوعِ پریشان، عید است

حـــالِ انســـانِ زمیــــن زار شــد از منیـــتِ مـــن
همرهــی با صــفِ اندیشــــه ی یـاران، عید است

بیم رسوایـــی و همــــرنگ جماعـــت بهـــر چـــه؟
رقـص بــا شــــورِ دگــر در دلِ توفـــان ، عید است

عید شکـــرانه ی مـــاه ی رمضـان نیست عزیـــز!
روزِ تجـــدیـــدِ وفــــا بـــر ســــرِ پیمان، عید است

این چه عید است که خون میچکد از سبزه و گل؟
هر زمان گم شود این فتنه ی دوران، عیــد است

حـــرفِ ناگفتـــه زیـــــاد و غـــمِ “سنگـر” باقیست
وقتی غمنامــه رســـید نکتــه ی پایان, عید است

نور سنگر

من همین را بلدم!

نگو بر من سخن از حیطه ی انسان مگو؛ من همین را بلدم
قصه از سیطره ی وحشتِ شیطــان مگو؛ من همین را بلدم

مکُــــــــن اصـــــــــرار که از رنــــــــــجِ زمـــــان دم نزنــــم
داستانــی ز فــــدا کاری و ایمــــــان مگو؛ من همین را بلدم

راه ی مـــــن نیـــــست خـیانــــــــت به آزادیِ خلـــــــــق
درس از فلسفه ب مُمکن و امـــکان مگو؛ من همین را بلدم

در ره ی حـــــق شکست خـــــــوردنِ من پیــــروزیـــــست
شعری برخاســـته از عـــزت و آرمان مگو؛ من همین را بلدم

نه شبــــــم نه شب پرستــــم نه به دامِ شــب گرفتــــار
اینقدر حادثه ی حٌـــلاج و ریســـمان مگو؛ من همین را بلدم

“سنگـر” از سقسطه ی مــــرگ نترسیـــد و نترسد هرگــز
پیشِ من حرف ز هـر نکتـــه ی پایان مگو، من همین را بلدم

نور سنگر

من و ماهـی و دریــــــا گریه کردیم
تمــامِ شب ز ســــــودا گریه کردیم
گلـــوی آسمـــان زین بغـــض ترکیـد
بـــــــــروی نعــشِ دنیــا گریه کردیم
کشیدیم نقشــه ی افغــان ستان را
برای خلــــقِ آنجـــــــــا گریه کردیم
دمی سوگنامه ازشهنامه خواندیم
دمی پـــــــــای اهــــورا گریه کردیم
گریستیم شوکــــتِ بربـــــــاد رفتـه
ز باختــــر تا هریــــــــوا گریه کردیم
به صلصال قصه ی شهنامه گفتیم
به تندیس های بــــودا گریه کردیم
خراسانِ بـــزرگ و سرنوشتــــــش
ز کابــــل تا بخـــــــــــارا گریه کردیم
هجومِ قــــومِ وحشی عــــــــرب را
به کوه و دشت و صحرا گریه کردیم
تخــارِ سوخته را از خشـــمِ چنگیز
مجســـم کــــــرده برپا گریه کردیم
ز انگلــیس تا شیاطیــــنِ شمالی
دوصـــد نفریــــــن گویا گریه کردیم
مُـــرور کردیـــــم جنایاتِ مجاهــــد
از اینجـــا تا ثریـــــــــــا گریه کردیم
رقت بـــار فتنـــــه هـای طالبـان را
به پیـــــشِ گـــوشِ دارا گریه کردیم
سکوتِ “سنگـــر” و یــــــــارانِ او را
برای نـــــــسلِ فــــــردا گریه کردیم

نور”سنگر”

نفرین به آن روشنفکر نما های که فریب این جانوران جهادی را خورده و در خوش خدمتی به آنان مسابقه میدهند!

جهــــادِ راه ی اسلامــــت همین بود؟
کتـــاب و دیـــن و ایمــانت همین بود؟

فقـــــط دزدی و کشتــــار و جنایــــت؟
خطــــوطِ نــصِ قـــــرآنـــت همین بود؟

مگــر حُـــــبِ وطــــن را قـــورت دادی؟
به رب النــــــــاس پیمانـت همین بود؟

هنــوز لاف و گــــزافت خاطرت است؟
نظـــــــــامِ بـــابِ دنــدانـت همین بود؟

تــو که دیــوارِ برلیـــن را شــکستــــی
شعــــارِ سـبـــزِ آرمـــــانت همین بود؟

به آمـریکـــــــه و انگلیس گشتی نوکر
پیـــامِ کافــــــــــــرستانـت همین بود؟

تجــــــارت زیــــــرِ نـــــامِ دیـــــــنِ الله؟
ز شیطان حکــم و فرمانت همین بود؟

غـــرورت کوکنــــار و انتـــــــحاریست
به بــازار ارزشِ جانـــــــت همین بود؟

بـــشرم ای لکــــه ی نــــامِ بشریــت!
به انسان فـــرضِ انسانت همین بود؟

خـــودت را ناجیــــی مـــردم شماری؟
تمـــــامِ قـــول و وجدانــت همین بود؟

بتو لعنت فرستد خلــــــــق و تاریــــخ
نیـــــازِ مغـــــــزِ نادانـــــت همین بود؟

شنیدم فحش میدادی به “سنگـــــر”
ثغـــــورِ زورِ پایــــانــــــــت همین بود؟

نور سنگر

دخترِ نورستان

آمدی چشــــم عسلی از کمـــر و کوهستان
دخترِ نورستان
شــــدی مهمانِ دلــــم تــازه گلِ آن بوستــان
دخترِ نورستان
گشته پنجشیر من از نور جمالت چو بهشت
دخترِ حور سرشت
دل و جانــــم به فــــــدایت دل و جانم بستان
دخترِ نورستان
سر زدی دفتـــرِ من شعـــــــر نو انشا بکنـــی
عشق معنا بکنی
خوش قــدم بــــودی و گلشن شده این داغستان
دخترِ نورستان
پایـــدار باش از ایـــن خانــــه نکن فکـــرِ سفر
نروی جای دگر
گــــــرم کــن کلبه ی من همچو خـورِ تابستان
دخترِ نورستان
گفتی نامـــم نبــــری شهــره ی دوران نشوم
تا پشیمان نشوم
شخ قـــدم باش نتـــرس از سخـــنِ این پستان
دخترِ نورستان
سنگرت صخره ی کوهی ست بکن تکیه به او
نزنی چرتِ عدو
دیـــده ام غرشِ این طایفــــــه یی بــد مستان
دخترِ نورستان

نور سنگر

به سیاسیون ابن الوقت!
گاه با نعره ی “هورا” دروغ میگویی،
گاه با نعره ی”تکبیر” حراج میگردی،
گاه پنهان شده در پُشت زبان و سمتی…
“طالبی”؟
یا که “مجاهد”؟
و یا “روشنفکر”؟
سر ات از فتنه ی بیداد قبیله،
عقل تو در گروه ی ابلیس است،
قلب تو “اخوانی!”
و زبانت” مارکسیست!”
تا بکی با خود و با خلق دروغ میگویی؟

نور سنگر

از بد بدترش توبه!

از بـــد بدتـــرش دیـــدیم، از بــد بدترش توبه!
در خـــونِ تـــــرش دیـــدیم از بد بدترش توبه!
ایــن مـــــردمِ تنهـــا را، ایــــن میهـــنِ زیبـا را
خونیـــن جگــــرش دیدیم، از بد بدترش توبه!
پادشاهــــی شیطان را، پایکـــوبی نــادان را
در بــــوم و بـــــرش دیدیم، از بد بدرش توبه!
نیرنــــگِ جهـــادی را، هـــر رنـــگِ شیادی را
علـــم و هنــرش دیدیــــم، از بد بدترش توبه!
هـم فتنه ی سرمایه، هـم دهشتِ همسایه
زیــــر و زبـــرش دیدیــــــم، از بد بدترش توبه!
شمشیــــرِ جهــالــــت را، تکبیــــرِ رذالــت را
زور و کمــرش دیـــدیـم، از بـــد بدتـرش توبه!
هم خائیـــنِ وحشی را هم خانه بدوشی را
شیـــر و شکـــرش دیدیم از بد بدترش توبه!
طالب بچه و داعش، هر دعوت و هر سازش
پالان و خـــرش دیدیــــــم، از بد بدترش توبه!
نا مـــردی مـــردان را، نیـــم راهی یـــاران را
سیر و سفــرش دیدیـــم، از بد بدترش توبه!
“سنگــــر” شکنی بسیار،یـــاوه گفتنِ تکـرار
خیــــر و ثمــــرش دیدیـم، از بد بدترش توبه!

نور سنگر

از جغرافیای خون و وحشت!

در خاکِ ما جوانه ی لطفِ خـدا کم است
بــوی بهــار و رونـــقِ بـادِ صبا کم است
شعـــرم شکسته پای ستـــم هـای روزگار
انگار واژه بهــرِ ســـرودن مـرا کم است
میخــــــواهم از تنفــــسِ این دود بگـذرم
هر جا که میروم هـوا نیست یا کم است
از سر زمینِ من بکجـــا رفته عاشقـــی؟
اینجا مگـــر برای قناری هـوا کم است؟
قبر است روی قبر به هر گوشـهء وطن
ای قاتلان به خطه ی ما باز جا کم است
هر روز بشکنی تو اگر”سنگــر” ی مرا
باور مکُـن که شاعــرِ درد آشنا کم است

نور سنگر

دیروز، امروز و فردای ما

طرح همین است که ما بی سر و سامان باشیم
زیرِ تصـویــــــرِ “الله” ،بنــــــــده ی نــــادان باشیم
فـــــرقِ شـــــیطان نکنیـــــم تا به “اهـــورا مـــزدا”
غــــرق در امر و نهیـــــــــی حافظِ قــــرآن باشیم
عقلِ ما در گروه ی “داعش” و “طالب” به مـــزاح
دست و پا بسته اسیر، تــــــوده ی بیجان باشیم
نزنیــــــم گام به دنیــــــــای شعــــــــور و منطـــق
نسل در نسل غـــلام بچــــــه ی هر خان باشیم
یکطرف بـــــازی کنــــد به خــــــــونِ ما استعــمار
یکطرف طعمــــه ی پُـــر چربیــــــی دزدان باشیم
خاک ریزیــــم به احساس وطن خواهــــی و حق
قبـــــرِ خـود را بکنیـــــم نـوکــــــرِ رنـــــدان باشیم
شـــورِ بیــــــداری اگـــر زد بســــرِ نسلِ جـــــوان
در پیـی توطئـــــه ی تاجیــــک و افغـــــان باشیم
شـرم بر ما که زود “سنگـــــر” خــــود میفروشیم
عـــادت ما شــــده است بسته بفرمـــان باشیم

نور سنگر

نمایشگر ویدیو

Error loading this resource

من و شعر!
شاعــر نشــدم که شعر فروشی بکنم
در ماتـــــمِ خلـــق بــاده نـوشی بکنم
چیـــزی که کنون میگـذرد در میهـن
نفــرین به من چو چشــم پوشی بکنم
شمشیرِ حقیقت است هـر واژه ی من
هرگــز مبــری گمان خمــوشی بکنم
این بــارِ گــران فتاده بر شانـه ی من
تا لحظه ی مرگ خانـه بدوشی بکنم
نامـــم نبود”سنگــر” اگر یک روزی
با دشمنِ هــــرزه گـــرم جوشی بکنم
نور سنگر

خفاش های شب،
اذهانِ یخ فروش،
دیوانه های بسته بزنجیرِ ارتجاع
دریوزه گانِ حوری،
غلمان و انطهور…
در حسودی با صبح؛
از “طلوع” میترسند!

نور سنگر

شوخــی با ریـــشِ پــدر ننگ ات باد!
این همـه سیر و سفـــر ننگ ات باد!
آزمون شد همه افـــکارِ صیهونی تو
به وطـــن مــــــوجِ خطر ننگ ات باد!
قیمتِ هیچ فروختی به “پیکــن”خاکم
نوکری از ریـاض تا به قطر ننگ ات باد!
سوختـــه یی ریشه ی وحـــدتِ خلق
آتـــش و شــــور و شـــرر ننگ ات باد!
به جهان چهـره رنگین تو افشاء گردید
چپ و راست علـم و هنر ننگ ات باد!
سر تسلیم گذاشتی به “اسلام آباد”
هیچیـــی ســود و ضــرر ننگ ات باد!
“غین” بودی و “عین” خودت پیدا شد
میلـــه ی شیر و شکــــر ننگ ات باد!
کور خوانــدی، شدی فاتحِ “سنگر” ما
همرهی با علومی و زمـر ننگ ات باد !
نور سنگر

نام و نامـــوسِ وطـــــــن رفت پریشان نشدیم
هر یکی شیر و پلنگ گشته و انسان نشدیم

یکی شمشیر زنـــــــان هویــــتِ ما داد به باد
حافــــظِ عـــــزت و آبــــروی خراسان نشدیم

ماتمستانِ جهـــان کـرده یم این خُلـــــدِ بریـن
مایــــه ی درد شدیــــم دارو و درمــان نشدیم

دست در دسـتِ هـــــم تخـــمِ نفاق پاشیدیم
فکــــرِ آبــــــادی این خانه ی ویـــــــران نشدیم

پیی آگاهــــی دیـــــــن تا به پیشــــــاور رفتیم
آگه از خصلــــتِ بــــــــوی چتلـــستان نشدیم

تحفه ی جهـــــلِ قــــــــرون را ز مشهـد آوردیم
نوکـــــرِ غیر شدیـــــــم صاحــبِ ایمان نشدیم

حاکـــــــمِ کافــــــــــر کعبـــــه شــده دُر دانه ما
عاشقِ شیخ شدیـــم لیک مسلمـان نشدیم

عالـــــم و فقـــــــیهِ مـا تاپـــه ی لنـــــــدن دارد
تا که آمـریکــــــه نگفت پیـــروِ قــــــرآن نشدیم

هدیـــــه ی ما به بشـر نسلِ تـــــــرور و طالـب
آنچه سرمایه ز مـا خواست، جُز از آن نشدیم

حکــــمِ تکفیـــــرِ “سنگـــــــر” ز “مـوســاد” آمد
عجب این است کز این معجـزه حیران نشدیم
نور سنگر

شنیـــدم محتسب نوروز حرام گفت
سلـــوکِ کفـــر و الحــــادِ تمام گفت
نمــی ارزد به ش…خـــر کلام اش
ز افـــکارِ پلیـــد و فکــرِ خام گفت

بهــــار آمــد گُل آمـــد ســــبزه آمد
به رگ های زمستــــان لــرزه آمد
بیــــا آشتی کنیـــم در روزِ نوروز
بخوانیــم عمــــرِ رفتـــــه تـازه آمد

به پایــت شعــــرِ نـوروزی بریزم
ســـــلام و پیـکِ بهــروزی بریزم
زمستان رفت سیاهی بر ذغال ماند
شــــرابِ ســــــرخِ پیروزی بریزم

نور روز تان پیروز، هر روز تان نوروز!

نور سنگر

آی قاتل!

ای که میسوزی وطن را،هویت است این چوب نیست
صبـــر هـــــم انـــــدازه دارد، هیچکـــــس ایوب نیست

آیـــــه های انبیـــــا کمتــــــــر بخـــــوان در گــوشِ من
عصرِ بیـــــداری خلــــق است، دوره یی یعفوب نیست

در کجا بینم حقیقـــت را به: ” (إن الله مع الصابرين)؟
چونکه کیـــشِ تـــو بجـــــز از فتنـــــه و آشوب نیست

یک کتــــاب را کــــرده یی هفـتـــــاد و دو معنـا دروغ
دیـنِ تـــو غیــــر از جهــــاد و کُشتن و سرکوب نیست

آبِ من با آبِ تو هـــــــرگـــــز نــــریــــــزد یک مسیر
جنسِ تــو چــــون جنسِ من شایسته و مرغــوب نیست

می نویســـــــم، میسرایــــــــم، فـــاش می گویـــم سخن
کم بگو آقـــــای “سنگــــر” گفتـــــه هایت خوب نیست

نور سنگر

آمـــده اشـرف غنـــی بـــر اقتـــــدار
صــد در صــــد ضــــرب خــورده انفـــجار و انتـــحار
مافیـــا از عبــــــداللـــه و قـــاتــــلان از گلبــــدیـــن
می کنند در قتـــل و غـــارت شیوه ی نـــو ابتکـــار
بانــــدِ دوستم با ضیا مسعـــود غـرق انـد دربلــوف
طــــالبـــــان در ارگ دارنــــد رُخ نمـــایــی آشــــکار
خـر همــان خـر ،پـــالان نـو گـــــذاشتن بر ســرش
نامِ آن خر “وحــــدتِ ملی” گــــذاشتند در شعـــار
“ناتو” و “ایساف” و “حقــــانی” نشسته در کنــــار
مست میخندنـــد به این کُشتار هـــای پُر شمــــار
“ریزه گل”در جنگ،”بسم الله” گریخته در ســــوراخ
مرگ و نفـــرین بر مجاهـــد های بی ننگ و وقـــــار
نیست اکنـــــون امنیــــت در ســــــر زمیـــــنِ آریـــا
شیـــرزاد از مـــــوش زاد انــــــدر فــرار انــــــدر فـرار
وای از این “سنگر” گریزی وای از این ترس و سکوت
وای از ایـــن با پای خـــود رفتـــــن بسوی انفجـــــار

‏نور سنگر

دشمنان ملت و اجیران بیگانه

از اول رســــم و ره ی دیــــن عیانـــم کردند
واژه هــــــــای عربـــــی وردِ زبانــــــم کردند
طفــــلِ نــــوزاد بُـــدم بنـــده ی الله گشتم
اُمــــــــتِ محمـــــدِ ابــــــنِ فلانــــــم کردند
چارتـــــا یـــــار او ســــــرورِ مــــن گردیـــدند
بستــــه بــر سنـــت و احـــکامِ قرانـــم کردند
بهـــرِ آدم شدنــم نـــی که مسلمـان شدنــم
پیـــــشِ مُـــــــلای مسجــــــــد، روانــم کردند
گوش مــن پُر شد از قُــل قُــل و زیـر و زبرش
دشمــــنِ کافـــــر و مُشــــرک، جوانـــم کردند
هیچکـدام عالــمِ دیــن، معنیی انسان نگفت
جامـــه ی تنــــــگِ تعصـــب، به جانـــم کردند
آنقـــــدر قصــــه ی حـــوران بهشــت را گفتند
نرسیـــده به بلــــــوغ، چشـــم چرانـــم کردند
شب و روز چُــرت مـرا کوثـــر و غلـمان میبرد
لیک با شـــــــرط و شروطــــش نگرانـم کردند
آنچـه خــوب اســـت به دنیا حــرام است گفتا
خالی از چـون و چــرا ذهــــن و روانـــم کردند
گنــــه ام نیست مجاهـــد یاکه طالــب شـده ام
چونکـــــه از کـــودکـــی با جهــل کلانــم کردند
اصلِ غمنامــه ایــــن نسـل همین است سنگر
آنچـــه در روی زمیــن بی فـــــر و شانم کردند
نور”سنگر”

“امام زمان” هم قُـر گفت!
الله ، گــرفتــــــه هــزاربــار امتحــانِ مــــرا
به آیـه ، آیـه شکسته ســــر و دهــانِ مــــرا
به سوره ، سوره جهـادش به فتنـه فتـــوا داد
زمیـــــــن مــن بـه فنـــا داد و آسمــانِ مـــرا
حبیب گشتـنِ یک بیسواد ز حکمــتِ اوست
بخـــوان به بــرگه ی تاریـــــخ داسـتانِ مـرا
سیـاه گفتــه، سیاه کــرده، سیاه پنـــدار است
هـــــدر نمــــوده به این شیـوه سـالیانِ مــــرا
ســرودِ کُفـــر نخوانــم، حقیـقت است یــاران
دریـــــده سینـــــه ی انسانی جهـــانِ مـــــرا
چه وحشت است در این چهره های اسلامی؟
که ذره ، ذره زمـــــن میبـــــرد امــــانِ مـرا
قســــم به ذاتِ تو “سنگــــر” دگر نمی ترسد
بیـــــا زمن ببــــر این نیمـــه مانده جانِ مـرا
نور سنگر

عاصی!!!

شفق از چشــم صبح پیـوسته پنهــان می کند ما را
به حکمِ شب عجب ناخــوانده مهمان می کند ما را
به روی سفـــره یی ماتـــم نمی تابد فـــروغ اش را
به داغِ لالـــه هـــــای رفتــه گریــان می کند ما را
پــــگاه و بیـــــــگاه و گاه گاهــــی هــم نمیگـــذارد
چو رُخسـارِ سپید اش مـات و حیران می کند ما را
بگـــو! هـــان ای خــدا! این وحشــت از چیســت؟
که از نامت چنیــن خـوار و پریشان می کند ما را
چه منطـق بـود؟ در قتـل و قتــال و در جهــاد ات؟
هـزار و چار صد سال است که قربان می کند مارا
مگــــر تو بنـدگانت اشرف المخلــوق نمی گفتی؟
ببین امـــروز! هر گبـــری مسلمــان می کند ما را
تــو کـــوری؟ یا که کــــر؟ یا خـــواب؟ یا مُــردی؟
ولی ادیــــانِ شـــومِ تـــو چـــه ارزان می کند ما را
دگر عاصی شدم عاصی تر وعاصی تر ازعاصی
به هـر خاری که روئیـدی گل افشان می کند ما را
شنیدم یک کسی میگفت این”سنگـر” به شعرِ خود:
به حقِ حـق سـرودن ها، غزل خوان می کند ما را
نور سنگر

ای مامنـــم برای تــــو ایـــــــن دل هلاک باد
هر سر که در هـــوای تو نیست، زیـرِ خاک باد
آن سینه ای که مهــــرِ تــــــرا میبرد ز یـــــاد
در زیــــرِ تیــــــغِ حادثـــه ها چـاک، چـاک باد!
***

آیینه هــای خانه خود شست و شو کنیم
خورشید را به سـردی شب رو به رو کنیم

مسمــوم کــرده روحِ وطن را جهـــادِ نحس
راهی برای صلـــح و صفــــا جستُجو کنیم

پُر گشته جــامِ حوصله ی خلــــق از ستم
یکجا شـده، شـــرابِ رهــا در سبـو کنیم

تا کی بنــامِ دیـــــن و زبـان سینه میدریم؟
تا کــی به تیـــغِ تیـــر و تبـــر گفتگـو کنیم؟

آن خواهرِ من است که سنگسار میـشود
راه ی خداست، بــرادری بی آبــــرو کنیم؟

آخر کجــاست فراستِ انسانی ات رفیـــق؟
شرم است که بیش ازین به حرف عدو کنیم

این شیوه نیست رســمِ عیــــــارانِ روزگار
در گـوشـــه ی نشسته فقــــــط آرزو کنیم

نفرینِ ” سنگــر” است به یـــارانِ نیمه راه
همراه شویم نظامِ فساد پُشت و رو کنیم

***

به راهیان امید و مبارزه
……………………….
در سینه ی هـر لاله ی فــــردا نشانِ ماست
تقدیـــر رزم و فتـــح و شهــامت از آنِ ماست

سرســـبزی دروغ و خیانـــــت گــذشتنیست
لبخنـــدِ نو بهــــــار به فصلِ خـــــــزانِ ماست

اندیشــــه هــــای کهنـــــه ی سرمایـه میرود
تاریــــخ صادقـــــانه تریــــــن هم زبانِ ماست

نیرنگِ شیــــــخ پیـــر و جهــــــــاد و جهالتش
محکومِ مُشتِ بستــه ی نسلِ جوانِ ماست

تکبیرِ اتحــــــاد و مســــــــاوات و هـــــم دلی
پــــــژواکِ پُـــر طنین به مــــــوجِ روانِ ماست

با هم اگــــر شویـــــم به میهن پــــــدر رفیق
مادر به مهــر و عاطفه کُمــــک رسانِ ماست

برخیز تا به خانــــه ی خورشیـــــد ره کشیم
این “سنگـــــر” حقیقتِ جنـــگِ زمان ماست

***

اهداء به زنده یاد ببرک کارمل عزیز!
راه ی تو هموار نیست؛
خس و خاشاک فراوان دارد…
مکتبِ وحدتِ تو:
شیشه هایش تِرک برداشته…
ولی آرام بخواب رهبرِ من!
کوچه ها بُن بست نیست؛
ابر ها در سفر اند.
مکتبِ را که گذاشتی به ما:
نامِ پاکیزه ی تو،
با خطِ آبیی عشق؛
روی هر اشعه ی خورشید،
روی هر پرچمِ فردا،
روی هر برگه ی تاریخ،
روی هر قلب که از عشق تکانی دارد،
روی هر واژه ی دوستی،
روی هر سوژه ی آزادگی و آسایش،
روی هر قبرِ ستم…
می نویسند و سلامی می کنند!

***

«« کارمل زنده است »»
ای رهبر عزیز
تو رفته یی ولیک
اینک دوباره نام تو تاریخ می شود
ماقطره ها
دوباره بهم وصل می شویم
ما آب می شویم
تکرار می کنیم
اندیشه های پُر گهرت در زمین عشق
ما زاده می شویم
چون آفتاب صبح
فریاد می زنیم
کارمل زنده است

نور سنگر

***

سالروز زایش خورشید
( حزب دموکراتیک خلق افغانستان)

شب بود…،

شهر خفته در آغوشِ تیره گی؛

در کوچه اشباح،

دیوار های خانه پُر از موشِ گوش دار…

سفاک پاسبان،

هر کاوه ی اسیر،

سر های سرخ:

طعمه ی ضحاکِ روزگار…

نه جنبشی ز رستم و نه نامی از صفار*

عفریت ارتجاع،

با دشنه های اخته بخونِ سیاووشان؛

هر لانه را نمادِ سیه چال کرده بود…،

بیگانه با تکاملِ انسانِ عصر ما؛

با نسخه های کهنه،

شبخون میزدند…

اما دگر آب:

به آسیاب رسیده بود…

گُردانِ پیشقراولِ نسلِ جوانِ ما،

بیدار گشته بود!

هرچند:

بار، بار شکست خورده اند؛

لیک:

این کاروان به مسندِ خورشید رسیدنیست!

لعنت به آن که:

بانگِ خیانت بلند کرد!

نفرین به آن که:

سر زده از نیمه راه گریخت!!!

***

بخاطر رنج های بیکران مردم افغانستان
…………………………………….
آی رفیق! رفتـه را شمــار کنیم
جهــد کـن! ختــمِ انتــظار کنیم

درسِ دوستــی به روزگار دهیم
به همــه مــژده ی بهــار دهیم

من کنــارت قصیــده می خوانم
از طلـــوعِ رسیــــده می خوانم

تو بیا هــم زبــان و همــراه شو
همسفــر در پــگاه و بیـگاه شو

پــاره کُن حلقـــه های زنجیــرت
خـــود رقــم زن خطوطِ تقدیــرت

کهنـه هـا را به کهنــه ها بگــذار
گُلِ نـــو در زمیـــنِ عشــق بکـار

قـــدرتِ خفتــــه ات نشان بــده
عمــر در دســـتِ انتـــظار مــده

تــو بــزرگی قـــدرِ خـود بشناس
تا جهان گویدت سپاس!سپاس!

“سنگـر” حزبِ شما بیدرد نیست
ناتــوان است ولی نامــرد نیست
***

باز هم شیپور تهدید ها به صدا در آمد اما مانند همیشه از ناتوانی!
………….
مرا زمـــرگ مترسان که مـــــرگ غــلامِ من است
صــدای رویــــــشِ هــــر لالـــه در کلامِ من است
” مـــن از تبـــــارِ گیاهــــانِ وحشیــی کـــــوه ام”
که دستِ حُرمتِ صبح بسته بر سلامِ من است
****
خنده ام می گیرد؛
وقتی از عُجز به من میتازی!
دردِ رسوایی تو میدانم،
من به چشمم دیدم:
چهره ی زرد ترا،
کیشِ نامرد ترا،
در کسادِ بازار،
سرِ افگنده ی فرد، فردِ ترا،
در غروبِ غُربت:
تنِ زخم خورده ی پُز دردِ ترا…
من بخود می نازم!
که هنوز دشمنِ من میترسد؛
از صدای پر از هیبتِ هر واژه ی من!
من همینجا بتو منتظرم؛
غیرتت را محک بزن نامرد!

***
بپاسخ یک حکایت
ـــــــــــ
به من حکایتِِ شب هـــای بی ستاره مگو
بسی شنیــده ام این قصـــه را دوباره مگو
(…)
به پیشِ پـای چــو پولادی، سنگِ خاره مگو
شنــاوریــــم بـه توفـــــان، گپـــی کناره مگو

مپیـچ به قصهء”خارپُشت”و درسِ کهنه ی او
سخـــــن نـــو آر و حدیـثِ بغیـــرِ چـــاره مگو

هنـــوز شیمــه ی رزم و امیــدِ ما باقی ست
به ما اطــاعــتِ اشـــــرارِ خـــون خــواره مگو

شکستِ مکتــــبِ مـا نیــست دالِ بیــخردی
سکــوتِ مطلــقِ جنبـش، ره یـی کفاره مگو

هجـــومِ سارق و گمــره به هــر دیـاری است
صــدای زشت و پلشتــی به”آن” اشـاره مگو

به علـــم رفتـه ام انــدر میـــانِ آتــشِ عشق
ز درد و رنــج و شکست های پر شماره مگو

نمــادِ هویــتِ من “کارمــل” است و پرچــمِ او
فُـــلان و ابـن فُــلانـــــی بـــه چنــد بــاره مگو

زبــانِ فلسفــــه ی مـــن زبـــانِ تاریــخ است
به”سنگر” که حق است، علمِ استخاره مگو

***
بر خیز رفیق!
…………….
شــــــــرم است اگــر دوبــاره یکجـا نشویم
بـر خلــــقِ وطـــــن امیــــــدِ فــــردا نشویم

اشــرار بچــه هــا خُشک و تــرِ ما سوختند
یـــک مُشــتِ قــوی بــه پـــوزِ یغمــا نشویم

حیــفــــا کــــــه چنیــن زار و مخنـــث مانیم
ماننـــــدِ شفـــق روشـــن و یکتـــــا نشویم

تا کی؟ من و تو دشمنِ خــــود شـاد کنیم؟
با درسِ زمــــان عــاقــــل و دانـــــا نشویم؟

از خــونِ وجـود خانــــه ی دشمن سازیـــم
در خانـــه ی خـــــود رفیــق و همتـا نشویم

آتـــش زده انـــد غــــرور و پـاکـــی وطــــن!
مـا چــاره گـــر و ساحــــــل و دریــا نشویم

“عیــن” پــاره نمـود و “غیــن”بازیچه ی خود
از خــــوابِ گــــران دوبــــاره بر پـــــا نشویم

هم سر بدهیم و هم به خصم “سنگر” خود
از تـــــــرسِ رقیب زنــــده و گویـــــا نشویم!
***
اهدا به زنده یاد ببرک کارمل عزیز
………………………..
ابر ها می کوچند؛

این زمستانِ تاریخ،

بهار می گردد…

پی در پی فرو میریزد:

هر چه دیوار ز جهل است و جنون…

نه ز تکبیرِ شیطان خبری میماند،

نه ز تکفیرِ جهاد،

وسوسه یی…

آفتاب میآید:

به پرستاری گل های چمن…

میزند بوسه ز شوق؛

روی پنج حرفِ بزرگ،

بی گمان می گوید:

ک
ا
ر
م
ل

همنفسِ با نفسِ نورِ من است!

***
در سوگِ خاموشی ابدی زنده یاد ببرک کارمل
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
از تُست بدین شهــرهـزاران حکایت
ایــن قصــه دراز است نیـابـد نهایت

یک فـرقه بنامِ تو زند سنگ به سینه
قومِ دگری خشم و حسودی و شکایت

یک سلسله گویند ز توآفتاب گریـزان
یک سلسله گویند توخورشید وهدایت

اینجا که نیـرنگ به هـر رنگ بیآمـد
تاریــخ شـده بـرگه ی چرکینِ جنایت

عقــل و خٌــرد و فهم پشیزی نستاننــد
چـون حافظه ها کار ندارند به درایت

پاکیزه نشستی بسرِ قـول و قـــرارات
نه فخرِعلوم کردی نه دعوای ولایت

در مکتبِ تــو ریا و تزویـر حرام بـود
پایـــان همـــان بــود کـه رفتـی بدایت

حتا نتوان گفت به خصمِ تـو به زشتی
با مسلکِ تو زنـده شده لطف و عنایت

آرام بخــــواب رهبـــرِ آئینـــه سرشتم
“سنگـر” کنـد اندیشهء پاکِ تو حمایت

***
پیام پرچمداران خلق!
…………………..
از بندِ جهــالت و ریایی ؛ رستیم
از جـامِ صداقت و رهایی، مستیم
امـــروز به شانه پـرچــــمِ آزادی
انــگار که فـــردا نباشیـم ؛ هستیم

***
پیمــــــانِ وفـــا بـر ســرِ پیمانه نهادیم
جـــان درگروه ی دلبـــرِجانـانه نهادیم

کُفر است به دینِ عاشقان وعده خلافی
بر عهـد کهن وعـــده ی رندانه نهادیم

در سوختـــن و ساختـــنِ هـر تپـشِ دل
مهمانیی شمـــع زینـتِ پــروانه نهادیم

هـر شب به امیـدِ درخشیدنِ خــورشـید
در مــوی پـریشـــان صبـا شانه نهادیم

با شــــورِ قلـــــم پــرده اســرار دریدیم
بطـلان به هر عاقـل و فــرزانه نهادیم

هنـگامِ وداع نیست بـدل عسرتِ دیگـر
انبـــارِ حســـد در رفِ پســخانه نهادیم

تـزویـر و ریا خاک نمودیــم به تکـرار
بر”سنگـر” ی حق پرچـمِ مردانه نهادیم

***

باور نموده اند:

تاریخ را،

به “عوعو” سگ …،

طعنه میزنند!

این ناکسانی آمده از تخمه ی دروغ،

باور نموده اند:

خورشید را؛

به پرده ی شب ،

دار میزنند!

اینجا که درد ها؛

با یک دوا ،

زخمِ صد ساله می خورند؛

باور نموده اند:

اینجا که شمع،

دشمنِ پروانه گشته است،

دیگر صدای حق،

به خمیازه میخرند…

باور نموده اند:

که تاریخ خفته است!

***
فردا از آنِ ماست!
ــــــــــــــــــــــــــــــ
در گوشِ سحر قصه ی تکرار مگو
یلــــدا و زمستان و شبِ تــــار مگو

خورشید بهار میرسد و بانــگِ پگاه
بیهوده سخن ز رمــز و اسرار مگو

من می بینم ز دور کفن در تنِ جهل
پاینـــــدگیی جعـــل به اصرار مگو

با خیزش ما رازِ سکـوت می شکند
امروز گپـی ز نفـــع و اضرار مگو

حامیــــی جهـــــــاد در لجنـی اُفتاده
تکبیـرِ خطـــــا رفته ی اشرار مگو

اکنــون همتــی از من و تو می باید
از گـرمی و از ســـردی بازار مگو

در”سنگر”حق همیشه حق با ما بود
حٌلاج صفت شکـوه یی از دار مگو

****
امید زنده است!
ــــــــــــــــــــــــ
بشنو رفیقِ دیروز،

بشنو سرودِ دریا

،بشنو رفیقِ خسته،

بشنو نویدِ فردا،

بیش از این ترانه ای یاس ،

مگذار روحت زند پا…

زندگی سوره ای نومیدی نیست!

زندگی آیه ای بربادی نیست!

زندگی نظم نو است،

زندگی عزم نو است،

زندگی جزمِ نو است،

زندگی قافله ای روینده ست،

زندگی زمزمه ای پوینده ست،

زندگی شورِ قناری دگر،

زندگی گل ستانِ روینده ست…

زندگی را نه مزاح باید گفت،

زندگی جویبارِ پاینده ست…

زندگی یعنی من!

زندگی یعنی تو!

زندگی یعنی ما!

زندگی یعنی سرآغازِ بالندگی است…

و تو ای باورِ همباورِ من!

وقتی از یاس سخن میگویی؛

با خبر باش که این:

ریشه ای بندگی است!!!

****

“رفیق”
پیشکشِ همه رفقای حزبی ام که هرگز به آرمان های بزرگ و انسانی حزب شان خیانت نکردند و سرنوشت خود را با سرنوشت آن گره زدند!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
به من شیرین تر از جانم “رفیق” است
شعور و عقـــل و ایمانــم “رفیق” است
نمی گُـنجــــد در تعــــریــــفِ کوتـــــاه
صـــدای عُمـــقِ وجدانـم “رفیق” است

***

های رفیق!
………….
آنچه افســرده شــده روح و روانِ من و تُست
آنچه پژمــرده شده نــام و نشانِ من و تُست

آنچــه از قافلـــه بفروختــــه اند نیمـــه رهــان
حاصلِ بی ثمری حدس و گمانِ من و تُست

آنچـــه بر هیـــچ زده ضــــرب همــه بودنِ مـا
فتنــه ی سر زده از نســلِ زبانِ من و تُست

بـــاورِ فصلِ بهــار را کـــه فروختنــــد به هیــچ
یک دو سه بی خرد از نامِ کلانِ من و تُست

شارلاتــانی که کنــون طعنـــه ی ما گردیدنـد
ثمـــــری از دِروی فصــــلِ خـــزانِ من و تُست

آنــکه دیــــــروز به مـا بـــــاورِ ایمــان میــــداد
مُشتِ کوبنــده ی بر فرق و دهانِ من و تُست

او که شیریــن سخـــن و تلــــخ عمـل گردیده
بــاورِ عقــــل نگنجــــد کـه بسـانِ من و تُست

نیـک اندیشه و نیـک گفته و نیک پندار نیست
های رفیق!گـوش بکن درسِ زمانِ من و تُست

چیســت نامـــردی و مــــردی به زبـــــانِ آرش؟
آنچــــه دیـــرور خطــا رفت کمــــانِ من و تست

“سنگـر” عشــق وطن نیست بجز همـسفری
با خبر باش که این حـــرف و بیـانِ من و تُست
***

رفیق همیشه مهربان
…………………………………….
بیـــا تقسیــــم کُـــن بــا مـن غمی را
بیـــار بر زخــم هــــایـــم مرهمـــی را

رفیــــقِ روز هـــای سخـــت و دشوار
بکش از سینــــه ام هـــــر ماتمی را

شــــــرابِ تلـــخ میخواهــــد دلِ من
بریــــزان بــاده هــــــای پیـــهمی را

دلــــم تنگ است از دنیـــا و هستی
بخـــوان شعر و سرود و سرگمی را

تـو شمسِ لحظه هـــای مولوی باش
ببـــــــر ســـــــردیِ دی و بهمنــی را

نـــــدارد ابـــرِ امیـــــــد فصــلِ پائــــیز
که تــا بــارد به گلشـــــن شبنمی را

جهان جـان می کند در اشکِ چشمم
بیــا با خــود ببـر تـــک، تــــک نمی را

بـــمــــــان دائــــم کنـارِ “نور سنگــــر”
کجـــــا یابـــــم مثـالــــت همدمــی را
***
“8 مارچ” در افغانستان با ناِم مادر “جنبش چپ افغانستان”؛ زنده یاد دوکتورس اناهیتا راتب زاد گره خورده است
…………..
باز هم پنجره را میگشایم،

تا سلامی بدهم بر خورشید،

و کلامی بگویم به پگاه….

پُشتِ دیوارِ مسیرِ فردا:

عابری می بینم!

خسته از راه ی دراز،

کوله باری بر دوش،

راویی فخرِ خراسان شده بود…

قصه از خیزش توفان می کرد،

قصه از آمدنِ فصلِ بهار،

قصه از فصلِ تموز،

قصه از پائیزی؛

که زمستان نفس اش میرقصاند…

رو برویش به یک تندیسی؛

مثلِ من زُل زده بود…

آری!

تندیسِ “اناهیتا” بود،

روی یک پرچمِ سرخ،

که ز آزادی فردا سخن ها می گفت!

***
قلبِ مادر جنبش “چپ” افغانستان(دوکتور اناهیتا راتب زاد) از حرکت افتاد!
مادر سفر بخیر!

این جمله ساده نیست؛

که در واژه و ها و شعر،

احساسِ قلب خود؛

به مردم برون دهم…

مادر سفر بخیر!

هر چند بیتو خانه ی حزب ات خراب شد!

امروز مردم ات،

عزا دار رنج هاست،

تو رفته یی،

با کی بگویم غم خودم؟

با کی بگویم درد نبودت چه می کند؟

با جانِ جنبشی که ز تو زاده گشته بود؟

مادر سفر بخیر!

اشک های بی امانِ من و ما …

همره ات!

***

اولین “هشت مارچ” در نبود زنده نام دوکتور اناهیتا راتب زاد
………………………..
مادرم “دوکتور” بود

نبضِ تاریخ بدست؛

ریشه ی هر مرضی، میدانست…

مادرم”دوکتور” بود

زنِ از جنسِ “حوا”

خواهرِ “بوپاشا”

قهرمانی از تبارِ “زتکین”…

مادرم “دوکتور” بود

قامتِ بلند ایمان و نبرد

مظهرِ پاکی و استادِ خٌرد

مثلِ آب و آسمان ستره ترین

مثلِ خورشید به منزلگه ی سرد…

او سفر کرد؛

یتیم شد “هشتِ مارچ”!
***
مسافری از آنسوی قرن ها
ــــــــــــــــــــــــــــــــ
من بدنبالِ خودم؛
لای برگ های کتاب می گردم…
واژه های ذهنم،
بایگانیِ هزاران سوژه ست
و زبانم دفترِ نامانوس!

من بدنبالِ خودم؛
می نشینم لبِ جوی،
گوش به خاموشیی ماهی میدهم
تا مگر:
شمه ی از “من” بینم…

من بدنبالِ خودم؛
غرقِ آوازِ قناری می شوم؛
وقتی غمنامه ی خود می خواند،
و گُلی می خندد…

من بدنبالِ خودم؛
پیشِ خورشید،
چراغ میگذارم؛
تا ز تقویمِ نوری سخن آرد بزبان…

من بدنبالِ خودم؛
کوله بارِ سفرم میبندم
میروم تا که بیابم خود را
آخ ای زندگیی سرگردان:
من چقدر گُم شده ام!!!

***

از “دره دون هندوستان” تا “کابل”!
به خبیث ترین، کثیف ترین ورذیل ترین چهره سیاسی معاصر افغانستان غلام مجدد
(سلیمان لایق)

هم رهـــرو و هــم نوکـــرِ انگریـــز تو بـــودی
تا روس رسیــد، به جستک و خیز تو بودی
آبـــروی همـــه ریختی در بـاده ی اشـــرار
با “ناتــــو” و امریکــــه به یک میز تــو بودی
از وحــــدتِ ایـــن خلـــق چو خاریــد فُلانت
در دستِ ستم تیغِ ِ دو ســـر تیـز تو بودی
با نـــامِ بدل ســـوره ی طالب تـــو نوشتی*
همبستر و هــم کاســه ی چنگیز تو بودی
در شیطنـت و فتنــه و فاشیســـمِ قبیلـــه
سر دسته ی هـر دسته ی خونریز تو بودی
این مــزرعه ی عشق بدستِ تــو تباه شد
گندیـــــــده تریـــن تخمـــه ی فالیز تو بودی
آن شــــوم که آتش زده بر ماهـی و دریـــا
یا زهـــر، به هــر چشمــــه و کاریز تو بودی
از جمعِ مخنث شده ی شعر فـــــــــروشان
هم شاعــــر و هم شعـرِ دل انگیز تو بودی
***

غلبه بر فاشیسم
…….
22 ملیون روحِ سرگردان،

22 ملیون لاله ی سرخ،

22 ملیون زندگی محکوم به مرگ،

22 ملیون ستاره،

22 ملیون آرمان…

در هر سه صد و شصت و شش روز؛

هفتاد بار می پرسند:

آیا فاشیسم مُرده است؟
***
فرخنده باد 54 مین سالروز زایش حزب دموکراتیک خلق افغانستان!
………..
خورشید می گریست

در کوچه های شب

آواز می شکست

خفاش های زور

پیراهنِ سپیدِ عروسان میدرید

از سیاه چال ها

داماد های شهر

از ساز های خسته ی زنجیر های خود

در گوش های کر

آوازِ رستگاری فردا می سرود

ناگه مسیرِ باد

ابر های تیره را

از آسمانِ آبی امید گوشه زد

چشمِ سپیدِ صبح

بر شب چیره گشت

یک ساربانِ نور

از آرزوی دور

بر جبرِ جاویدانه ی تاریخ نوید داد

بُن بستِ کاروان

پایانِ انتظارِ قرون را جوانه زد

یک نسلِ شب زده

آرمان شهر را

آذانِ صبح ساخت !

****
بمناسبت روز بین الملی رفعِ خشونت علیه زنان!
…………………….
خواهـــرم! در هم شکن بیداد را
حـــلقــه هــای ظلـم و استبداد را

آبـــروی مـــادرِ میهـــن تــــویی
منتظـــر تـــا کی اســـــترداد را؟

هیچکـس جُــزتو صدایت نشنود
گوشـــه کُـــن اظهـارِ استمداد را

خـود صدا زن نعــره ی آزادگی
گوش مـــده از دشـمنت ارشاد را

زنــدگی بالنـده ی افکارِ تُــــست
خــــود بیامـــوز دفتـر و اسناد را

خــوب میبینی به سیــــرِ زندگی
یـک به یــک بیمـاری اجـداد را

کی به گـورِ نامُــرادی میسُـپرد؟
پیشِ چشمـت این همه اجساد را؟

نام فــرهنگ نامِ غیرت نـام دین
حیلـه کـردند قــتل و استشهاد را

با شعــارِ ضعُف و کم عقلـی تـو
چـالـه کـردند فکـر و استعداد را

صبرِ تو در زنـدگی بازیچـه شد
کس نـــدانسـت طاقــتِ پـولاد را

پیشِ نامــردان چرا سر خم کنی؟
یا قبـــولِ ایـــن همـــه اضداد را؟

از سکـوتِ تُست این ظلمِ قــرون
آی بـانـــو! ایـــن بــــود ابعـاد را

خـود بیامــوز از همه تاریخِ خود
چـون نفهمـــی گفـــته ی استاد را

“سنگــر” از تو یک تمنا داشتـــه
انتــظار از کس مکُـــــن امداد را

****
به تنظیم های مزدور جهادی که دیروز بنام “دین” میهن مانرا دریدند و امروز بنام”ملیت” بجانِ “ملت” افتاده اند.
……………………………..
با نــامِ جهاد سینــــه ی این خـــاک دریدند
از اشــــکِ وطــن بهشـــتِ موعــود خریدند

با تیــــــغِ عــــــرب گــردنِ فرهنـــــگ بریدند
از پــــولِ یهـــــود، مـــزه ی دربـــار چشیدند

با حیله ی انگلیـــس به رخ پــــرده کشیدند
از فتنـــــه ی امــــریکــه ره ی شٌـــر گزیدند

با قـــــــدرتِ شیـــطانی ز هـــــر دام پریدند
از بی خــردی پـــای خس و خـــــار خمیدند

با ریــش و قبـــا تا”قـُـــم” و”تهــران” دویدند
از مکتبِ دال خـــور به دال بـــــازی رسیدند

با سوتــه ی طالــب که به هـــر غــار خزیدند
از سایــه ی”ناتــــــو” رقــــمِ شیــــر غُریدند

با خشم تـــه ی مــــزرعه ی خلق چریدند
از حرص و هوس شاخه و هم ریشه قپیدند

با اکتِ دموکراسی به صـــد کرسی لمیدند
از تفــرقـــه بر دیــــده ی”سنگـــــر” خلیدند

***
طالبان جهالت !
………………
دیشب “حکیم” نخُفت!
عفریت های دشمنِ خورشید آمدند؛
با تیغ های اخته بخونِ ستاره گان،
با شیشه های پُر شده از اشکِ بامیان…
دیوار های خانه ی او را شکسته اند!

***
باور نکن عزیز!
تا انقطاعِ فاجعه من پبش میروم…
بگذار زندکی؛
درسی ز حرمتِ سوگند دهد به ما،
من رفته ام ر خود،
تا روح مادرم،
آمیزه ی غریب نگردد ز فطرتم…
باور نمی کنی؟
هر بودنی، دلیلِ:
به ماندن نمی شود؟
آری عزیز من!
تو هم رفته یی،
من هم رفته ام…
***
تندیس های شهر !
خاموش و بیصدا…
تقویم های مرده ی امروز مینگرند.

تندیس های شهر :
مبهوتِ چهره های غم انگیز زنده هاست!

تندیس های شهر:
مرگِ زمان و حادثه باور نمی کنند…

تندیس های شهر:
در حیرت از ؛
شگردِ عقبگردِ زندگیست!
***
زاهـــــد مــــزن به مکتــبِ مـن طعنه ی فریـق
کاینجا نه مسجــد است و نه خانقـه و طریـق

تو شور و شوق و حال چه دانی؟چه می کند؟
ما غـــرقِ بــــاده یـــم تو در خــــونِ مــا غریـق

فرمانــروای دیــن من است عشق و نـای نی
از تـو بجــانِ ســـبزه و گُل شعلـــه ی حریـــق

آبـــی تریــــن حضور خـــدا طینـــتِ مـن است
نه همـچـو آیــــه هــــای دروغیـن تـــــو رقیــق

تفسیــــرِ شعــــرِ من شفـــقِ صبـــح می کـند
بر لالــــــه هـــای ســــر زده از واژه ی رفیـــــق

فــــردا زمــــــانِ ســــر زدنِ غنـچــــه مگـــــذرد
میمیـــــرد اقتــــدار تــو در بـرگـــــه ی عتیــــق

هــر فکـــرِ کهنـــه فصـــلِ بهــــار آب می شـود
انــگار تـــو این سپیــــده ندانسته یی عمیــق

پس پـــرده ی سیــــاه ی تـــو خورشید میدرد
“سنگـــر” نوشتـــه لوحـــه ی قبـــرِ تـرا دقیــق

***
کودکان تانرا تشویق نکنید تا با زندان های متحرک عادت کنند!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
تو فردای منی، دور کُن قفس را
نمــادِ جلـــوه های بی نفــــس را
عقابی شو شهامـــت را بیـــآموز
چرا عادت کُنی رسمِ مگـس را؟

***
زنده یاد محمود بریالی جاویدانه شد
………………………………….
تو از داغِ گلِ لاله

تو از شب های بیفردا

تو از پیوندِ خاموشی

تو از دودِ دلِ آتش

تو از گورِ هزاران پرچمِ سوخته

تو از انبوه ی نامردی

تو از اندوه ی یک تاریخ

تو از رنگ های رنگ باخته

تو از آوازِ غُربت ها

تو از دنیای نفرت ها

تو از فریادِ آزادی

تو از مرگِ قناری ها

تو از آیینه های مرده در باور…

امید وعشق آوردی

ولی،

افسوس :

یاران تو در تقویم خوابیدند!

***

رفیق فیدل کاسترو جاویدانه شد!
…….
نگو با من سخن از شب؛

نگو خورشید زندانی ست؛

نگو پائیز میماند؛

نگو فردا زمستان است؛

نگو اسطوره های رزم میمیرد؛

نگو اندیشه های “مارکس” زندانیست؛

نگو “کارمل” نمی آید؛

نگو “پاتریس لوممبا” خوابیده؛

نگو از زخم های “چه گوارا” خون میآید؛

نگو “فیدل” خاموش شد؛

نگو فریادِ تاریخ خسته می گردد؛

نگو آزادی را بر چوبه های دار آویختند؛

نگو پایانِ امید است!

که تازه جنگِ ما آغاز می گردد!

دو باره نسل ما آماده پرواز می گردد!

و تو ای دیوِ استعمار؛

بدان پایانِ کار توست…

و این حکمِ زمانِ ماست!

***
برژینسکی قاتل صد ها هزار افغانستانی به جهنم شتافت!
………..
برو قاتل!

برو ای پستِ بی وجدان!

که نامت ننگِ تاریخ است!

به قطره ، قطره خونِ همدیارِ من

نشان از پنجه ات باقیست!

خباثت های تو جاریست!

برو قاتل!

برو ای پستِ بی وجدان!

بدان تاریخ ترا هرگز نمی بخشد!

تو در آهی هزاران مادرِ داغدار،

تو در اشکِ هزاران طفلِ این میهن

تو در هر نامرادی های خاکِ ما…

نشان از شیطنت داری!

برو قاتل!

بدان حتا بزیرِ خاک،

پاسخگو خواهی بود !!!

****
روز مادر، به همه مادرانِ میهنم مبارکباد!
…………………………………..
تـو رفتــی و از رفتـنِ تو بیمارم
بی پنجره، بی کلبه و بی دیوارم

رنجیده زمن سپیـده و فصلِ بهار
دردِ جگر و دو دیـده ی تـر دارم

در گوشه گکی نشسته فریاد زنم
رفتـــــارِ پُـــر آشفتـه شده گُفتارم

هرخنده درونِ سینه ام بغض شده
سر را به سرِ زانـوی غـم بگذارم

عشـقِ تو و مادر وطنت را کُشتند
از زنــدگی بینِ مــرده هـا بیزارم

با خود ببر”سنگــر” تنها شده ات
بی صبر و قـــرار منتظـرِ دیدارم
***
فرخنده باد 8 مارچ روز همبستگی بانوان جهان!
………………………………………………………..
بیدار می شود؛

ققنوس های خفته در آنسوی زندگی

باران می شود؛

زمهریر کائینات

لبخندمیزند؛

گلِ سرخ بر زمین

میلرزد آسمان؛

از وحدتِ حهانی پیکارِ بانوان

بنگر چه با شتاب ،

زمان فتح می شود

صبح با زمزمه ای آزادی

دست در دستِ خورشید،

ز دور میآید !

***

زمینِ خفته در خونم!
چه مظلومانه میسوزی…
و من از دور می گِریم!
صدای ضجه ی اولادِ معیوبت،
فقط دیوار میشناسد.
نه پژواکی کند بیرون،
نه بر دنیا اثر دارد،
نه آن خاموشِ سنگین دل
که، در بالا نشینی های بیمقدار خود؛
خود را خدا خواند؛
بسویت دیده اندازد…
و تو :معصوم ترین قربانی خشمی،
و تو:مغضوب ترین مغضوبِ آن غاضب…
که زیر پای ” سرمایه” ،
نفس هایت به تنگ آمد!
زمینِ خفته در خونم!
چه مظلومانه میسوزی…
و من از دور می گِریم!
و با چشمان ناباورمی بینم:
به نسلِ ساکت و بیمارِ امروزت،
که ویروسِ جهادِ یک هزار و چار صد ساله،
به رگ های تنت ترزیق میدارد!
و ” تنظیم” های خون آشامِ شیطانی،
لوای “فی سبیل اللهء” وحشت را،
به قلبِ زخمیت ناسور میسازد…
و آنسو تر دیو های قبیله:
زبان و نام و فرهنگت،
بدستِ باد میسپارد!
زمینِ خفته در خونم!
چه مظلومانه میسوزی…
و من از دور می گِریم!
خراسانِ بزرگِ من که خورشیدِ تو دزدیدند!
ترا در پنجه ی صیاد می بینم،
ترا در ظلمتِ بیداد می بینم،
ترا در ضجه و فریاد می بینم…
دلم بر رفتگانِ سرخِ دیروزِ تو میسوزد
که جان دادند،
ندانستند:
مُخنث* بودنِ یاران…
زمینِ خفته در خونم!
چه مظلومانه میسوزی…
و من از دور می گِریم….
ـــــــــــــ
* ــ اشاره به آن عده اعضای حزب دموکراتیک خلق افغانستان که در دورانِ حاکمیت، کاربردِ واژه ی ” قرمز” در برابر سرخ را خیانت میدانستند ولی بعد از فروپاشی چنان سیاه شدند که ( سیا C. I. A) هم باور نمی کند…

***

بمناسبت 8 ثور (اردیبهشت) ،روز فاجعه ملی در افغانستان!
صدای نعرهء تکبیر؛
پیامِ شب، بگوشِ روز میخواند…
و شهر در بسترِ توفان میلغزید.
زمان تکرار می گردید
و دزدان با شعارِ ” فی سبیل الله”،
جهادِ وحشتِ خود، پهن می کردند…
جذام گسترده می گردید،
و طاعون خون می نوشید!
پرستو های عاشق را بسوی دار می بردند؛
و آوازِ قناری را به میلِ توپ میبستند…
تعفن هدیه میدادند؛
شبش تقسیم می کردند،
به سر ها میخ میکوفتند،
رقص مرده میدیدند…
و شهر آبستنِ یک مرگِ دیگر شد…

***

فرخنده باد روزِ همبستگی بین المللی کارگرانِ جهان!
ــــــــــــــــــــــــــــ

بدان آغازِ راه ماست!ی همرزمِ دیرینم،
کنون ” سرمایه” ترسیده:
ز بیداری و پیوندت!
بپا شو، شور برپا کن؛
قیام ات را تو آغاز کن…
که فردا را فقط در نورِ ایمانِ تو می بینم!!!

***

من از تبارِ گیاهانِ وحشیی کوه ام؛
که دستِ رد به باغبانیی خدا زده ام…
من از قبیله ی مغرورِ سروِ آزادم؛
که میوه های دروغین به کس صلاح نزنم…
من از سلاله ی داغدارِ لاله های شمال؛
که تن به خفتِ بی مرزی جنوب ندهم. *
من از حلاوت و مردی توتِ پنجشیرم؛
که رودِ ” حیدری” و ” عاصی” را نگهبانم.
من از دیارِ بقایای سربدارانم؛
که خونِ سرخِ خراسان دمد ز فردایم.
من از شمارِ همان ماسه های ساحلِ عشق؛
که صد موج برویم خورد،
تکان نخورم…
ازین حوالی اگر میگذشتی یادم کن!
ــــــــ
* منظور از جنوب، کشور نامنهاد پاکستان است

***

فرخنده باد سالروز واژگونی خونتای فاشیستی امین و امینی ها

و من:
خورشید را دیدم
ز پُشتِ قله ی پامیر ،
سلامِ سرخِ فردا را؛
ز هندو کوه تا شمشاد…
میگُستُرد!
و من دیدم:
خفاشِ تشنه ی خون را،
که در گردابِ خشمِ خلق،
و نفرین ریزشِ باران،
جبونانه…
به هر سو دست و پا میزد!
شنیدم من:
صدا های جهالت را،
نوا های دروغین رذالت را،
پیامِ خون و تکبیرِ شقاوت را،
نهیبِ ابر های پُر خیانت را،
بیکسو سازش و تسلیم،
و سویی نعره ی رزم و شهامت را…
بلی!
ای همنبردِ من!
و این آغازِ کار ماست!!!

***

به جهادی های خود فریب و خود فروش!

نــــامِ حـــزبِ مــرا سبـک مگیر
پرچــمِ افتخــار حـزبِ من است

بــرو ای قاتــلِ ایمـــان و شـرف
پاکیی روزگار حــــزبِ من است

دوره ی اتحــــاد و رزم و فتــــــوح
در وطن یادُگار حــزبِ من است

رو شــده چهـره ی کثیـفِ شما
باز هم پایـــدار حــزبِ من است

رهبرم افتخـــار وحـــدتِ ماست
دشمنِ هر مکار حزبِ من است

وطن از دستِ تان به خون اُفتاد
سرخی هر مزار حزبِ من است

منــــم آواز حـــــــــــــق و آزادی
وارثِ لالـــــه زار حـزبِ من است

تــــو در آغـــوشِ غیــــــر آرامیی
طعمه ی انتـحار حزبِ من است

برو ای پـــوچ دمـــاغِ خود فروش
“سنگر”ی اقتدار حزبِ من است

***

به تک، تک از دزدان حقیقت!
………………….
طشتِ رسوائیت از بام فتاد…
همه دیدند:
در آن آب نبود…
ابرویی که تو دعوا کردی؛
چقدر زود هویدا گردید،
از اول ترکیب اش:
اکسیژن که دور،
مالیکولی ز هایدروژن او یافت نشد…

***

از وحشت “جهاد” تا خونخواری “دموکراسی”

مـــادر وطــن! دجـال کجـا می برد تُـرا؟
این طایفه ی شـغال کجـا می برد تُـرا؟

ابلیس در فضای چمن لانـه کرده است
با حیلــه و بـه چــال کجــا می برد تُـرا؟

تقویــــم در بـــــلادِ تــــو وارونـــه میــرود
بــا شعلــــه ی زوال کجـا می بـرد تُـرا؟

تکبیر خـــون بلنــد نمودنــد به سینه ات
بـا آیــــــه ی قتـــــال کجــا می برد تُـرا؟

رای”سپید”و رای”سیاه”یک بهانه است
زخمیـــــی بی مثــــال کجا می برد تُرا؟

بنگر چسان به “سنگر” تو حمله میبرند
این قـــومِ بی کمـــال کجا می برد تُـرا؟

***

به سیاسیون ابن الوقت!
………………………..
گاه با نعره ی “هورا” دروغ میگویی،
گاه با نعره ی”تکبیر” حراج میگردی،
گاه پنهان شده در پُشت زبان و سمتی…

“طالبی”؟
یا که “مجاهد”؟
، و یا “روشنفکر”؟

سر ات از فتنه ی بیداد قبیله،
عقل تو در گروه ی ابلیس است،
قلب تو “احوانی”،
و زبانت” مارکسیست”!

تا بکی با خود و با خلق دروغ میگویی؟

***

به لایق بن لایق
………………..
مُرده ها زنده شدند،
چوچه ها قد می کشند،
روزگار گُنگه ها را بزبان آورده…
بنویس هر چه چرند است به دلت!
حتا هم مرده ها را به شهادت بطلب،
خاطراتِ ز شیادی “پدر” ترجمه کُن!
ولی از یاد مبر:
لکه های که به هر دوره ی تاریخ زدید؛
با چنین شعبده ها،
هیچ برگی ز جنایات شما کم نکند،
این چرندیات ترا،
هیچکسی دانه ی توتی نخرد!
بجُز از مُرشد انگریزی تان!

***

به خبیث ترین، کثیف ترین و رذیل ترین چهره سیاسی معاصر افغانستان غلام مجدد (سلیمان لایق)
…….
هم رهـــرو و هــم نوکـــرِ انگریـــز تو بـــودی
تا روس رسیــد، به جستک و خیز تو بودی

آبـــروی همـــه ریختی در بـاده ی اشـــرار
با “ناتــــو” و امریکــــه به یک میز تــو بودی

از وحــــدتِ ایـــن خلـــق چو خاریــد فُلانت
در دستِ ستم تیـــغِِ دو ســـر تیـز تو بودی

با نـــامِ بدل ســـوره ی طالب تـــو نوشتی*
همبستر و هــم کاســه ی چنگیز تو بودی

در شیطنـت و فتنــه و فاشیســـمِ قبیلـــه
سر دسته ی هـر دسته ی خونریز تو بودی

این مــزرعه ی عشق بدستِ تــو تباه شد
گندیـــــــده تریـــن تخمـــه ی فالیز تو بودی

آن شــــوم که آتش زده بر ماهـی و دریـــا
یا زهـــر، به هــر چشمــــه و کاریز تو بودی

از جمعِ مخنث شده ی شعر فـــــــــروشان
هم شاعــــر و هم شعـرِ دل انگیز تو بودی

*****

تُنــــد میزنــــد سیـــــلیِ حـــــوادث زمین ما
در شش جهت نشسته خسان در کمین ما

نبضِ زمـــان بدســـــتِ خدایـــــانِ زورگوست
امــــواجِ خشــــــم و صاعقـه گشته قرین ما

زردهـــشت را بگـــو سفری سوی بلــــخ کُن
سوسمار خـــــوار تیـــــغِ جفـــا زد به دینِ ما

ابلیسیان بنـــــامِ خــــــــدا فتنـه می کنند
تاریـــــک کــــــــرده طینــــتِ مهــــر آفرینِ ما

کاوه ببین! تبـــــارِ فریـــــــدون به بــــــاد داد
ضحـــــاک، ریشه کنــــده بهشــــتِ برینِ ما

رستم کجاســــت و یعقوبِ لیثِ صفاریـــــان؟
تا پـــــاک کنند لکـــــــه ی ننـــــــگِ جبینِ ما

امـــروز چو مـــار هـا ز آستین نمی کشیـــم
فــــردا لباسِ مـــــــــار شـــــــــود آستینِ ما

ای هموطن! به “سنگــر” وحدت نجات ماست
این پاسخی ست به دشمنِ پُر مکر و کینِ ما