سید حسین شاه فرزند سید میر حسین شاه نواده سید میر محمد حسین در 21 اسد سال 1308 خورشیدی در شهر کابل ناحیه اول در میان یک خانواده روشنفکر چشم به جهان گشود پدربزرگ ایشان ملک چهاردهی بود.
وی دروه ابتدایه و متوسطه خود را در یکی از مکاتب شهر کابل در ناحیه اول() به پایان رسانیده و شامل لیسه میخانیکی کابل شدند و در دومین دوره فارغین لیسه میخانیکی کابل به درجه اول نمره لیسه میخانیکی کابل را به پایان رسانیدند.
باید یاد آور شد که ایشان در دوره مکتب و لیسه میخانیکی کابل اوقات فراغت خود را بعد از وقت نزد استاد نورالهی و استاد فضل الهی که از مسلمانان هند بودند و خیلی زمان وقت به افغانستان آمده بودند و تابعیت افغانستان را داشتند کار میکرد این دو استاد فرزندان استاد تاج محمد که به نام پدر برق افغانستان مشهور بود بودند. استاد تاج محمد اولین میخانیک افغانستان که اولین بند برق چک وردک که اولین بند برق آبی افغانستان بود را در افغانستان بسته بندی نمود و پسرانش استاد فضل اللهی اولین بار ماشین خرادی و بور را از کشور آلمان با پول شخصی خود وارد افغانستان نمودند که قبل از آن خرادی ماشین آلات و بور نمودن ماشین آلات وسایط توسط توان و زور فیزیکی انجام میشد و ماشین آن در افغانستان وجود نداشت همچنان این دو استاد گرانقدر با برادر بزرگ پدرکلانم مرحوم میر فضل احمد که اولین فارغین دروه لیسه میخانیکی کابل بودند و به درجه اول نمره ایشان هم فارغ شده بود با دیگر میخانیک های عزیز زمان خود با هم یکجا شده و اولین تهداب شرکت سرویس را در افغانستان گذاشتند و موتر های سرویس را برای اولین بار از کشور هند وارد افغانستان ساختند که تا آن زمان در کشور شرکت سرویس وجود نداشت.پدر بزرگم با کاربعد از وقت خویش نزد این دو استاد بزرگوار و اولین میخانیک های افغانستان تجربیات زیاد را کسب نمود.
بعد از فراغت از لیسه میخانیکی کابل در شرکت سرویس که قبلاً یاد آور شده بودم که دو استاد بزرگوار شان آنرا برای افغانستان تهداب گذاری نموده بودند به حیث سر میخانیک ایفا وظیفه مینمود و بعد از آن عسکری را خود به حیث سر میخانیک غند استحکام افغانستان به پایان رسانید .که در آنزمان شوهر عمه ی شان قوماندان غند استحکام افغانستان هم بود و بعد از ترخیص از عسکری به حیث سر میخانیک فواید عامه سیاه سنگ در رشته بلدوزر،لودر و دیگر ماشین آلات ثقلیه کار و 37 شاگرد را تربیه نمودند و در سال 1342 به وزارت زراعت و مالداری به حیث سر میخانیک مقرر شده و ایفاء وظیفه نمودند و در 1343 شمسی عازم لندن شدند و در رشته ماشین آلات زراعتی و ثقلیه در پوهنتون پارکنز لیسانس خود را به درجه عالی به دست آوردند و بعد از عزیمت به وطن خویش به صفت انجنیز تخنیک عمومی وزارت زراعت ایفاء وظیفه نمودند. که در این مدت زمان میکانیزه نمودن زراعت ولایات قندوز،مزارشریف،ننگرهار و دیگر ولایات را انجام دادند. و در سال 1345 هـ.ش قرار داد زراعتی میان افغانستان و اتحاد جماهیر شوروی امضاء شد.
و در سال 1347 هـ.ش عازم کشور شوروی شدند و تخصص خویش را در رشته ماشین آلات زراعتی و ثقیله در آنجا به پایان رسانیدند و در سال 1353 هـ.ش به حیث انجنیر عمومی بانک انکشاف زراعتی ولایت پکتیا مقرر شدند و الی آخر سال 1357 هـ.ش ایفاء وظیفه نمودند و در سال 1358 هـ.ش در ریاست آبرسانی وزارت شهرسازی به صفت انجنیر عمومی تخنیک مقرر و ایفاء وظیفه نمودند و در سال 1359 هـ.ش به حیث مدیر عمومی جنس شناس تخنیک در ریاست قصبه خانه سازی مقرر شدند و ایفاء وظیفه نمودند.
و در سال 1360 هـ.ش به کشور آلمان شهر برلین سفر نموده و در رشته اقتصاد، حقوق و علوم سیاسی ماستری خویش را اخذ نمودند . و در آخر سال 1362 دوباره به کشور بازگشتند و در ریاست خانه سازی دوباره به وظیفه قبلی شان(مدیر عمومی جنس شناس تخنیک) ادامه دادند لازم به ذکر است که خانه سازی در همین سال 1362 هـ.ش مقام اول را در سطح فابریکه های تولیدی در افغانستان از آن خود نمود و بعد از آن نیزا در سال بعدی 1363 هـ.ش ،1364 هـ.ش، 1365 هـ.ش پیاپی مقام اول را در سطح فابریکه های تولیدی به دست آورد که در سال 1363 هـ.ش در اخیر ماه جدی روانشاد ببرک کارمل رئیس جمهور افغانستان درفش سرخ حزب دموکراتیک خلق افغانستان را به پدربزرگ ام به پاس خدمات و اخذ مقام اول خانه سازی به ایشان همراه با مدال افتخار و صداقت عطاء نمودند.
در ماه جوزا سال 1363 هـ.ش بود که اشرار بی فرهنگ 110 پایه از پایه های برق کابل را از لته بند شروع تا سروبی و نغلو انفجار دادند و شهر زیبا کابل را بی برق نمودند تا باز وحشت و خونریزی به پا کنند اما نتوانستند به نیات شوم شان برسند. در ماه جوزا همین سال پدرکلانم سید حسین شاه حسینی کارگر به همرای پدرم و حدود ششصد کارگر برای ترمیم پایه های برق کابل رفتند و در مدت 5 ماه با کوشش شبانه روزی هم رزمیدند و امنیت را گرفتند و هم با کار خستگی ناپذیر دوشادوش هم کار ترمیم و اعمار پایه های برق کابل را به پایان رسانیدند.
پدربزرگم همراه با حدود600 نفر کارگر از تمام کابل و ازتمام وزارت ها و ریاست ها و تصدی ها با افتخار از کار اعمار وترمیم برگشتند و شخص روانشاد ببرک کارمل رئیس جمهور و وزراء و مردم به استقبال شان با پای پیاده به طرف پلچرخی آمده و از ایشان پذیرایی و قدردانی نمودند.
پدربزرگم از سال 1364 هـ.ش الی 1368 هـ.ش به حیث رئیس ناحیه یازدهم شاروالی کابل مقرر و ایفاء وظیفه نمودند.
و در سال 1369 هـ.ش به حیث مدیر عمومی تخنیک و ترانسپورت ریاست خانه سازی مقرر و ایفاء وظیفه نمودند.
پدربزرگم در جریان وظایف شان شش مدال های افتخاری به پاس خدمات شایان که به کشور ومردم خویش انجام داده بودند به دست آورده بودند که مدال های همچون صداقت،کارگری،درفش سرخ و غیره مدال ها برایشان عطا شده بود.
عضویت و وظایف پر افتخارحزبی پدر بزرگم
در سال 1344 هـ.ش عضویت حزب دموکراتیک خلق افغانستان را کسب نمودند که در آن زمان نور محمد نور منشی گروپی شان بود. زمان شرایط مخفی به حیث معاون کمیته ولایتی ولایت پکتیا اجرای وظیفه میکرد که در آن زمان رفیق خان پادشاه منشی کمیته ولایتی آنجا بود در اوایل سال 1360 هـ.ش عضور بیرو اجرائیه ناحیه دهم حزبی انتخاب شدند و در اوایل سال 1363 هـ.ش به حیث عضو بیرو اجرائیه کمیته شهری حزبی شهر کابل انتخاب و ایفاء وظیفه نمودند . در کنار آن همچنان بصفت نماینده و مسئول کارگران افغانستان در کمیته مرکزی ح.د.خ.ا انتخاب و ایفاء وظیفه می نمودند. و چندین بار به حیث نماینده کارگران افغانستان با اعضای کمیته مرکزی ح.د.خ.ا برای شرکت در کنفرانس های جهانی عازم اتحاد شوروی،چک و سلواکیا ، آلمان و بلغاریا شدند و سخنرانی ها و مذاکرات زیاد را در استقامت کاری شان انجام داده اند و توانسته بودند که با موفقیت وظیفه خویش را انجام داده به وطن برگشتند.
یکی از خصلت خوب پدر بزرگم این بود که از زندگی تجملی به دور بود و همیشه زندگی شرافتمندانه و بدون تجمل را مانند مردم عادی کشور داشت و تا اخیر عمر چنان زندگی کردند.
پدربزرگم بعد از انتقال دولت در دوران مجاهدین در خانه سازی کار و زندگی کرد و ترک کشور نه نمود و از کار دولتی در دوران طالبان تقاعد کرد. و یک ورکشاپ شخصی ترمیم وسایط ثقیله و زراعتی برای خودش و فرزندانش ایجاد کرد و فرزندانش هم به خصوص فرزند بزرگش همین راه را ادامه داد.
فرزند بزرگ شان که پدرم است. همرزم و همراه و هم اندیشه پدر خود بود به حیث نماینده جوانان در حزب بود.پدرم در آنزمان در میان شاگردان مکاتب شهر و ولایت کشور در مقاله نویسی و سخنرانی توانسته بود مقام اول را بگیرد و به خارج کشور برود و به صفت نماینده جوانان افغانستان در کنفرانس جهانی صلح که نماینده های جوانان تمام کشور های جهان اشتراک کرده بودند در مورد صلح سخنرانی نموده بودند که مورد پسند و استقبال گرم اشترک کننده ها قرار گرفته و مدال بهترین سخنور برایش اهدا شده بود. در مورد پدرم که همرزم پدر بزرگم بود و نیز در راه خدمت به مردم و کشور اش افتخاراتی را نصیب شده است در قسمت های بعدی خدمت شما رفقای همرزم اش و مردم عزیز کشور مینویسم.
***
زنده یاد رفیق سید حسین شاه حسینی که تخلص کارگر را زنده یاد رفیق کارمل به ایشان داده بودند . رفقا و مردم او را بنام رفیق کارگر میشناسند و در خاطره ها با خود دارند.
از جوانی سرنوشت خود را با مبارزه پیوند زد ودر قطار همرزمان خود که پرچم مبارزه را بنام رنج های بیکران خلق افغانستان افراشته بودند قرار گرفت او قاطع و مصمم در مسیر مبارزه تا آخرین نفس رزمید.
روانشاد رفیق کارگر حدود چهل سال از عمر پُربار شان را وقف خدمت برای میهن و مردم نمودند . در کنار وظایف حزبی در پست های مختلف دولتی کار و خدمت نمودند و همچنان مدت زیادی در کنار خدمات ملکی در دفاع و حراست از مادر وطن و مردم اش در وظایف نظامی و امنیتی بار ها اشتراک نموده و خدمات ارزشمندی را در این عرصه انجام دادند برای مردم و کشور شان انجام داده اند.
رفیق جاوید نام کارگر به تعهدی که در پیشگاه خلق افغانستان سپرده بودند با مغز گرم ، دستان پاک و خونسرد تا اخیر با اصول مبارزه شان همچو پرچمدار با افتخار وفادار ماندند و خدمت خلق و کشور را کردند.
زنده یاد رفیق کارگر در ششم جوازی 1391 به عمر 83 ساللگی در شهرکابل به جاویدانه گی پیوستند.
روان پاک شان شاد و یاد شان گرامی و جاوید باد
راه پرچم
من میخواهم برای شما در مورد از بین بردن پایه های برق در سروبی و ترمیم آن توسط کارگران خانه سازی به رهبری پدرکلانم روانشاد سید حسین شاه حسینی (کارگر) یادواره یی را تقدیم کنم .
کارگران زحمتکش و قهرمان خانه سازی برای ترمیم پایه های برق سروبی که توسط دشمنان وطن و با دست سیاه و مستقیم آی اس آی انفجار داده شده بودند و از بین رفته بودند داوطلبانه عازم سروبی شدند. کارگران روزانه پایه ها را ترمیم میکردند شبانه از آن حفاظت میکردند و در نبرد مستقیم با دشمنان مردم و کشور می جنگیدن و نمیگذاشتند تا آنها باز هم هستی مردم و کشور را ویران کنندحتی بیشتر از اردو که وظیفه مستقیم نظامی امنیت را داشتند.
یک شبی که پدرکلانم کابل امد چندین صد اشرار با مسلح با سلاح سنگین توپ و آر پی جی حمله میکنند
همان شب پدرم …. نیز در جنگ است و خبر به کابل فردا میرسد که پسر کارگر در جنگ کشته شده و از این خبر تمام پرسونل خانه سازی خبر دار میشوند و غمگین پدرکلانم میگوید تا من جسد پسرم را نبینم باور نمیکنم او محال است کشته شود او رزمنده قوی و با ایمان است.
آنشب حمله پدرم متوجه پُسته خالی اردو ملی میشود که در حال جنگ خالی رها شده است و نمیداند نظامیان فرار،عقب نشینی و یا از بین رفته اند .خود را با تعدادی کارگران به پسته رسانده و از آنجا با دشمن میجنگد بقیه کارگران در پایین پسته میجنگند پدرم با یک رفیق و همکار اش و دو تن از محافظین که یکی زخمی است تا اخرین مرمی میجنگد و جنگ شدیدی صورت میگیرد و دشمن به همان پسته با سلاح های سبک و سنگین فیر های توپ و راکت آر پی جی میزنند اما پدرم با رفقای کارگر اش فقط با کلاشینکوف میجنگند وقتی مرمی خلاص میشود خود پدرم و کارگران همه در قول کوه خود را میندازند و پدرم کارگران را میگوید صندوق های خود را در قول انداخته هرگاه اسیر شدید بگوید ما کارگر معمولی هستیم ما را آورده اند این حرف را قبل از رفتن به بالای پسته برایشان گفته بود و وقتی مرمی همه خلاص میشود پدرم با چند تن کارگران به قول میندازند خود را و دیگر کارگر های باقی مانده تسلیم میشوند و بکس های مرمی و اسلحه را به قول میندازند خلاصه پدرم با یک زخمی در آخر کوه میرسند و خیلی هم صدمه میبینند.
اشرار وسایط را با آن بزرگی شان در کوه سقوط میدهند پدرم خود و دوستانش را در یک غار مخفی میکند تا نزدیک صبح و صباح به طرف قرارگاه حرکت میکنند و خیلی بالای اردو عصبانی میباشد و در قرارگاه مسولین اردو را مورد سرزنش قرار میدهد که چرا فرار عقب نشینی کردید .
و همان لحظه است که پدرکلانم با وسایط ثقلیه کارگری خود را میرساند و میبیند که پدرم زنده است و پدرم با زخمی به کابل میایند و پدرکلانم با نیرو دوباره به کوه برمیگردد و میجنگد تا دشمن را عقب زده و پایه را ترمیم کنند .پدرم که تازه چند روزی است و هنوز زخم هایش التیام نیافته با خبر شدن اینکه جنگ ادامه دارد با رفقای کارگر اش دوباره میروند به طرف مصاف جنگ و تا بلاخره پایه های برق ساخته میشود و روانشاد ببرک کارمل ریس جمهور با تمام وزیران به استقبال کارگران خانه سازی و ملی بس به طرف پلچرخی میروند و از پدرکلانم و همه کارگران قهرمان استقبال میکند .
این یادواره را اهدا میکنم به روان پاک پدرکلانم و همه فرزندان مردم دوست و میهندوست که همه عشق شان خدمت به مردم و کشور شان بود و بسیاری های شان در این راه جان های شرین شان را فدا کردند.روان شان شاد و یاد شان گرامی برای همه آنهایکه زنده اند عمر دراز و سلامتی آرزو دارم.
سید سجاد حسینی
کارتون ها از استاد گران ارج مرتضی پردیس
……………..
Qasem Osmai ( رفیق گران ارج قاسم آسمایی )
برای تکمیل این خاطره جالب، نقلی روایت انفجار دادن پایه های برق، از دید ویران گران وطن و مشتاقان سوزاندن کابل از کتاب «تلک خرس یا حقایق پشت پردۀ جهاد در افغانستان» نیز ضرور خواهد بود. در صفحه 179 ـ 180 این کتاب، رویداد انفجار دادن پایه های برق چنین امده است: «… پایه های برق صدمه پذیر ترین هدف دانسته میشد. ما برای منهدم ساختن این پایه های مثلثی شکل که از بند برق سروبی به استقامت شمالغرب تا جبل سراج و بعداً تا شهر کابل تمدید شده بود (نقشه 13) مجاهدین را آموزش دادیم. اطراف این پایه ها توسط شوروی ها مین گذاری گردیده بود و ما برای مجاهدین هدایت دادیم تا نخست آنها سنگ های بزرگی را به اطراف پایه پرتاب کنند تا مین های تعبیه شده منفجر گردند وبعد پایه را منفجر سازند. این ساده ترین وموثرترین شیوه بود. بزرگترین موفقیت ما در این بخش در سال 1984به دست آمد، زیرا توانستیم در یک شب، هشت پایه برق را در مسیر سروبی ـ کابل منفجر سازیم وکابل را در تاریکی مطلق فرو ببریم. جریان این عملیات توسط ژورنالیست های امریکایی فیلم برداری گردید و تحت عنوان “عملیات خاموشی” در تلویزیون ها نشان داده شد.
فــلــم: https://www.facebook.com/
(شهریان کابل یقیناً خاطرات اندوه بار آن زمستان سخت و دشوار را که جزء پلان سوختاندن شهر کابل بود ونویسندۀ کتاب به افتخار آن را نوشته است، هرگز فراموش نه خواهند کرد. مترجم)» روح مدافعان وطن شاد و یادشان گرامی باد.
کتاب تلک خرس یا حقایق پشت پردۀ جهاد در افغانستان
نوشته: محمدیوسف و مارک ادکین
برگردان : قاسم « آسمایی »
جهت مطالعه کتاب به تصویر پایینی کلیک نماید
//////////
/////////////